സീന്യോറി:-

ഫ്യൂഡൽ സമൂഹത്തിന്റേയും ഫൂഡൽ ഉൽപാദനരീതിയുടേയും അടിസ്ഥാന ഘടകം സീന്യോറിയായിരുന്നു.
അക്കാരണത്താൽ തന്നെ സമൂഹത്തിന്റേയും രാഷ്ട്രീയ സംഘടനാ രീതിയുടേയും സാംസ്കാരിക വികാസത്തിന്റെ ആകെയും മേൽ അത്‌ ഒരു നിർണ്ണായക സ്വാധീനം ചെലുത്തി.
മധ്യ യുഗങ്ങളിൽ മുഴുവൻ ഭൂമിയും ,അൽപം ചില്ലറയൊഴികെ ,ഭരണാധികാരത്തിൽ പെട്ട ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കളുടെ വകയായിരുന്നു.
ഇവരുടെ എസ്റ്റേറ്റുകൾപല വലിപ്പത്തിൽ പെട്ടവയും ,
ഈ എസ്റ്റേറ്റുകളുടെ ഉടമസ്ഥത ബൂർഷ്വാ ഉടമസ്ഥതയിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്ഥവുമായിരുന്നു.
കാരണം,
നിരവധി ഉപാധികൾക്ക്‌ അത്‌ വിധേയമായിരുന്നു.
ഓരോ ഫൂഡൽ ഭൂവുടമയ്ക്കും അയാളുടെ ഫ്യൂഡ്‌ കൂടുതൽ ഉയർന്ന പദവിയുള്ള ഒരു സീന്യോറിൽ നിന്ന് ലഭിച്ചതായി കരുതപ്പെട്ടു.
ഈ ഉയർന്ന പദവിക്കാരന്റെ അധികാര പരിധിയിൽ പെട്ട പ്രദേശം അയാൾക്ക്‌ ആദ്യം രാജാവ്‌ ദാനം ചെയ്ത തായിരുന്നു.
അതിന്ന് പ്രതിഫലമായി അയാളുടെ സീന്യോർ എപ്പോൾ വിളിച്ചാലും കുതിരയും പടച്ചട്ടയുമായി അണിനിരക്കുവാൻ അയാൾക്ക്‌ ചുമതലയുണ്ടായിരുന്നു.
അങ്ങിനെ അയാൾ സീന്യോറിന്റെ ആശ്രിതനായി.
അയാളുടെ യജമാനനോട്‌ സൈനിക സേവനത്തിന്ന് പുറമെ മറ്റു നിരവധി ബാദ്ധ്യതകളും അയാൽക്കുണ്ടായിരുന്നു.
തന്റെ യജമാനൻ തടവുകാരനായി പിടിക്കപ്പെട്ടാൽ അയാളുടെ വിടുതൽ ധനത്തിലേക്ക്‌ വേണ്ട സ്വത്തു സംഭാവന ചെയ്യാനും അടിയാളൻ ബാധ്യസ്ഥനായിരുന്നു;
തന്റെ സീന്യോറിന്റെ മൂത്തമകൻ "നൈറ്റുകളു"ടെ ഗണത്തിൽ ഉൾപ്പെടുത്തപ്പേടുമ്പോഴും ,സീന്യോറിന്റെ മൂത്തമകൾ വിവാഹിതയാവുമ്പോഴുമെല്ലാം കാഴ്ചസമ്മാനങ്ങൾ നൽകുവാനും അയാൾ ബാധ്യസ്ഥനായിരുന്നു;
തന്റെ യജമാനന്റെ കോടതിയിൽ നിയമപരമായ നടപടികൾ നടക്കുമ്പോൾ അദ്ദേഹത്തെ അയാൾ സഹായിക്കണമായിരുന്നു;
അങ്ങിനെ പലതും .
ഒരു ആശ്രിതൻ തന്റെ സീന്യോറിനോടുള്ള കടമ പൂർത്തിയാക്കുന്നതിൽ പരാജയപ്പെട്ടാൽ അയാളെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഫ്യൂഡിൽ നിന്ന് ഒഴിപ്പിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം അദ്ദേഹത്തിന്നുണ്ടായിരുന്നു.
ഫൂഡൽ ഭൂവുടമകളുടെ എസ്റ്റേറ്റുകൾ രണ്ടായി വിഭജിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു.
മാനർ പ്രഭുവിന്റെ വ്യക്തിപരമായ ഉടമാധികാരത്തിൽ പ്പെട്ടതായിരുന്നു ഇതിലൊരു ഭാഗം.
വെറും പാട്ടത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ അടിയാന്മാർ ഇതു കൃഷിചെയ്തു. ഇതിനു പുറമെ അടിയാന്മാരുടെ സ്വന്തം കൈവശഭൂമികളുണ്ടായിരുന്നു.
ഓരോ അടിയാനും ഉണ്ടായിരുന്നു സ്വന്തമായ ഒരു തുണ്ടു ഭൂമി.
സ്വന്തമായ കാർഷികോപകരണങ്ങളും കാർഷിക മൃഗങ്ങളും ഉപയോഗിച്ച്‌ അയാൾ അതു സ്വതന്ത്രമായി കൃഷി ചെയ്തു.
ഈ തുണ്ടു ഭൂമികൾ കർഷകനു അയാളേയും അയാളുടെ കുടുംബത്തേയും പുലർത്താനും അയാളുടെ മാനർ പ്രഭുവിന്ന് വെറും പാട്ടം നൽകുവാനുള്ള
വക നൽകി .
ഈ ക്വിറ്റ്‌-റെന്റ്‌ (വെറും പാട്ടം)ഭാഗികമായോ പൂർണ്ണമായോ ഉൽപന്നമായിട്ടാണ് നൽകപ്പെട്ടത്‌.
കർഷകനെ വരിഞ്ഞുകെട്ടിയ ആശ്രിതത്വത്തിന്റെ വ്യവസ്ഥകൾ
എത്രതന്നെ കഠിനമായിരുന്നാലും അയാളുടെ സ്വന്തം കൈവശഭൂമി സ്വതന്ത്രമായി കൃഷിചെയ്യുവാൻ അയാൾക്കെപ്പോഴും കഴിയുമായിരുന്നു.
അടിയാന്മാരുടെ കൈവശ ഭൂമി എങ്ങിനെ കൃഷിചെയ്യണമെന്നും
ഏത്‌ ധാന്യം കൃഷിചെയ്യണമെന്നും തീരുമാനിച്ചതു അടിയാന്മാരുടെ കമ്യൂണിന്റെ നേതാക്കളായിരുന്നു.
ഇതിന്റെ അർത്ഥം അടിയാന്മാർ അവരുടെ ജന്മിയായ പ്രഭുവിൽ
നിന്നും അവരുടെ സ്വന്തം യജമാന്മാരിൽ നിന്നും
സാമ്പത്തികമായി സ്വതന്ത്രരായിരുന്നു എന്നാണ്.
ഈ അടിയാന്മാരിൽ നിന്നും ഭൂവുടമ ,
പ്രത്യക്ഷമോ പരോക്ഷമോ ആയ സാമ്പത്തികേതരസമ്മർദ്ദത്തിലൂടെ അയാളുടെ ക്വിറ്റ്‌-റെന്റ്‌ വസൂലാക്കുകയുണ്ടായി.
സാമ്പത്തികേതര സമ്മർദ്ദത്തിന്ന് വിവിധരൂപങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു.
അടിയാന് അയാളുടെ ജന്മിയായ പ്രഭുവിന്റെ മേലുള്ള വ്യക്തിപരമായ ആശ്രിതത്വം ;ജന്മിയായ പ്രഭുവിന്റെ മേൽ ഭൂമിക്ക്‌ വേണ്ടിയുള്ള അടിയാന്റെ ആശ്രിതത്വം (അടിയാന്റെ കൈവശഭൂമി അടക്കം ഭൂവുടമയുടെ മുഴുവൻ എസ്റ്റേറ്റും മാനർ പ്രഭുവിന്റെ വകയാണെന്ന് അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു);
അവസാനമായി ,രാഷ്ട്രത്തിന്റെ നിയമപരവും ഭരണ പരവുമായ അധികാരത്തിന്റെ പ്രതിനിധിയെന്ന നിലയിൽ ജന്മിയായ പ്രഭുവിന്റെ
മേലുള്ള അടിയാന്റെ ആശ്രിതത്വവും ,
ഫൂഡൽ പ്രഭുക്കൾ ഭൂവുടമകൾ ആയിരുന്നതിന്നും പുറമെ ,
പടയാളികളും വിശിഷ്ട പദവിയുള്ള അശ്വയോദ്ധാക്കളുമായിരുന്നതിനാൽ അവർക്ക്‌ അടിയാന്മാരെ കൊണ്ട്‌ അവരുടെ ബാദ്ധ്യതകൾ
ഏപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും നിറവേറ്റിക്കാൻ മതിയായ ഉപാധികൾ
അവരുടെ പക്കലുണ്ടായിരുന്നു.
മധ്യകാല സമ്പത്ഘടന ,കൃഷിയിലും അതുപോലെ തന്നെ വ്യവസായത്തിലും (ഇത്‌ പിന്നാലെ പരിശോധിക്കാം )ചെറുകിട ഉൽപാദനത്തിലും അധിഷ്ടിതമായിരുന്നു.
കാർഷികോപകരണങ്ങൾ ചെറിയവയായിരുന്നു.
വ്യക്തിപരമായ ഉപയോഗം ഉദ്ദേശിച്ചു കൊണ്ടുള്ളതായിരുന്നു അവ,കരകൗശലക്കാരുടെ ഉപകരണങ്ങളുടെ സ്ഥിതിയും
ഇതു തന്നെയായിരുന്നു.
അങ്ങിനെ മധ്യകാല സംസ്കാരത്തിന്റെ യാകെ ഭൗതികാടിസ്ഥാനം
മുഖ്യമായും കാർഷികാധ്വാനവും ഒരു കർഷക സമ്പത്ഘടനയുമായിരുന്നു.
അതായത്‌ ഗ്രാമങ്ങളിൽ ചെറുകിട സ്വതന്ത്ര ഉൽപാദകന്റെ ചെറുകിട കൈവശ ഭൂമിയും ,പിന്നീടൊരു ഘട്ടത്തിൽ പട്ടണങ്ങളിലെ കരകൗശലക്കാരുടെ ചെറുകിട ഉദ്യമങ്ങളും .
ഭരണ വർഗ്ഗം ഉൽപാദന പ്രക്രിയയിൽ നേരിട്ട്‌ യാതൊരു
പങ്കും വഹിച്ചിരുന്നില്ല.
ഫ്യൂഡൽ കാലഘട്ടത്തിന്റെ ആരംഭത്തിൽ അതിന്റെ വിധായകമായ പങ്ക്‌ ഒന്നു മാത്രമായിരുന്നു;
ഭൂവുടമകൾ പടയാളികളായിരുന്നതു കൊണ്ടു അവർ ചെറുകിട
ഉൽപാദകരെ മറ്റു ഭൂവുടമകളുടേയും വിദേശികളുടേയുമനുയായികളുടെ കൊള്ളകളിൽ നിന്ന് സംരക്ഷിക്കുകയും ,
രാജ്യത്തിനകത്ത്‌,ക്രമമായ ഉൽപാദനത്തിന്ന് അനിഷേധ്യമായ
ഒരു ഉപാധിയായിരുന്ന അടിസ്ഥാനപരമായ ക്രമസമാധാനം
പുലർത്തുകയും ചെയ്തു.
അതേ അവസരത്തിൽ ഫ്യൂഡൽ ഉടമകൾ ഫ്യൂഡൽ
സമ്പത്ഘടനയുടെ ലാക്ഷണികമായ ചൂഷണവ്യവസ്ഥയെ
സംരക്ഷിക്കുകയും ദൃഡീകരിക്കുകയും ചെയ്തു.
മനുഷ്യന്റെ നിത്യ ജീവിതത്തിന്ന് ആവശ്യമായ എല്ലാ ഭൗതിക വസ്തുക്കളും ചെറുകിട കൈവശഭൂമികളിലാണ് ഉൽപാദിപ്പിക്കപ്പെട്ടത്‌.
ഈ കൈവശത്തിന്റെ ഉടമകൾ അവരുടെ ജന്മിമാരിൽ നിന്നും സാമ്പത്തികമായി സ്വതന്ത്രരായിരുന്നു.
ഇതിന്റെ അർത്ഥം കൂടുതൽ കഠിനമായ അധ്വാനത്തിലൂടെ
കർഷകർക്ക്‌ തങ്ങളുടേയും തങ്ങളുടെ കുടുംബങ്ങളുടേയും
ആവശ്യത്തിനും മാനറിലെ ജന്മിക്ക്‌ അവകാശപ്പെട്ടതുമായ
ഒഴിച്ചുകൂടാൻ പാടില്ലാത്ത ഉൽപന്നത്തിന്ന് പുറമേ
അൽപം മിച്ചം നേടാനും കഴിയുമായിരുന്നു.
അടിമത്ത സമൂഹവുമായി താരതമ്യപ്പെടുത്തുമ്പോൾ ഫ്യൂഡൽ
വ്യവസ്ഥയുടെ വമ്പിച്ച പുരോഗതി അതിലാണ് സ്ഥിതി ചെയ്തിരുന്നത്‌.
അടിമകളാകട്ടെ ,
യജമാനന്റെ ഭൂമി യജമാനന്റേതന്നെ ഉൽപാദനോപകരണങ്ങളും ഉപാധികളുമുപയോഗിച്ച്‌ കൃഷിചെയ്ത്‌ സ്വന്തം അദ്ധ്വാനത്തിന്റെ മുഴുവൻ ഫലങ്ങളും യജമാനനെ ഏൽപിച്ചു കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു.
ഇതിന്ന് പ്രതിഫലമായി അവർക്ക്‌ ലഭിച്ചത്‌ അവരുടെ നിലനിൽപ്പിന്ന് അത്യാവശ്യം വേണ്ട വകമാത്രമായിരുന്നു.
അടിമ,അവന്റെ ജോലിവെറുത്തു.
ആവുന്നത്ര കുറച്ചു ജോലിചെയ്യാനായിരുന്നു അവന്റെ ശ്രമം.
അവന്റെ മാനുഷികമാന്യതയെ ലംഘിച്ചതിന്ന് പ്രതികാരമെന്നോണം അവൻ ഉപകരണങ്ങൾ പലപ്പോഴും കേടുവരുത്തുകയും തകർക്കുകയും അവന്റെ യജമാനന്റെ കൃഷിമൃഗങ്ങളെ ദുർബലരാക്കുകയും ചെയ്തു.
നേരെമറിച്ച്‌ മധ്യകാല അടിയാനാകട്ടെ,
അയാളുടെ സാഹചര്യം എത്രതന്നെ കഠിനമായിരുന്നിട്ടും ,
സ്വന്തം കൈവശഭൂമി കൃഷിചെയ്തു.
തന്റെ അദ്ധ്വാനോൽപാദനക്ഷമത ഉയർത്തുന്നതിൽ
അയാൾക്ക്‌ ഉറച്ച താൽപര്യമുണ്ടായിരുന്നു.
തൽഫലമായി,ഫ്യൂഡൽ സമൂഹം,അതിന്നു തൊട്ടുമുമ്പുള്ള യുഗത്തിന്റെ ഉന്നതമായ സാംസ്കാരിക നേട്ടങ്ങളുടെ മീതേയും അടിമവ്യസ്ഥയുടെ നഷ്ടാവശിഷ്ടങ്ങളുടെ മീതേയുമാണ് പടുത്തുയർത്തിയത്‌.
വളരെ മെല്ലെയെങ്കിലും ഫലപ്രദമായ വികാസത്തിന്ന് ശേഷിയുള്ളതായിരുന്നു ഈ വ്യവസ്ഥ.
-ഫ്യൂഡൽ സമൂഹത്തിലെ യുദ്ധങ്ങൾ:-
ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കളുടെ കരുത്തു,അവർക്ക്‌ പാട്ടം നൽകുന്ന അടിയാളരുടെ സംഖ്യയെ ആശ്രയിച്ചിരുന്നു.
ഇക്കാരണത്താൽ മാനറിലെ പ്രഭുക്കൾ അവരുടെ ആശ്രിതരുടെ ,അതായത്‌ ,അവരുടെ സേവനത്തിൽ നിൽക്കുന്ന കൃഷിക്കാരുടേയും പട്ടണവാസികളുടേയും സംഖ്യ വർദ്ധിപ്പിക്കുവാൻ എപ്പോഴും ശ്രമിച്ചു ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.
ഇതിന്നുള്ള എളുപ്പവഴി തങ്ങളുടെ അയൽക്കാരുടെ അതായത്‌ തങ്ങളെപ്പോലെത്തന്നെ മറ്റു ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കളുടെ ,ആശ്രിതന്മാരെ പിടിച്ചെടുക്കുകയായിരുന്നു.
തൽഫലമായി ജന്മികൾക്കിടയിലുള്ള പ്രാദേശികയുദ്ധങ്ങൾ മധ്യയുഗങ്ങളിലെ ഒരു സ്ഥിരം ഏർപ്പാടായിരുന്നു.
ഈ യുദ്ധങ്ങളുടെ ഫലമായി ഗ്രാമങ്ങളും പട്ടണങ്ങളും ആകെ ചുട്ടു ചാമ്പലാക്കുകയും സാധാരണ ജനങ്ങളെ കൂട്ടക്കൊല നടത്തുകയും പതിവായിരുന്നു.
സമൂഹത്തിന്റെ ഉൾപ്പാദനശക്തികളുടെ അടിവാരുന്ന എല്ലാ രീതികളും സ്വീകരിക്കപ്പെട്ടു എന്നു ചുരുക്കം .
ഏകീകൃതവും കേന്ദ്രീകൃതവുമായ രാഷ്ട്രങ്ങളിൽ നിലനിന്ന ക്രമസമാധാന മാനദണ്ഡങ്ങൾ വ്യക്തികളായ പ്രഭുക്കൾ പാലിച്ചിരുന്നു വെ ങ്കിൽ ഇതു ഒഴിവാക്കാൻ കഴിയുമായിരുന്നു.
എന്നാൽ,
അത്തരം രാഷ്ട്രങ്ങൾ മധ്യ യുഗങ്ങളുടെ പ്രാരംഭത്തിൽ ഇല്ലായിരുന്നു.
ബാർബേറിയൻ രാജ്യങ്ങളെ ഭൂ എസ്റ്റേറ്റുകളായോ സീന്യോറികളായോ ശിഥിലീകരിച്ച അതേ സാമ്പത്തിക ഘടകങ്ങൾ ബാർബേറിയൻ രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ അധ:പതനത്തിന്നും വഴിയൊരുക്കി.
ഒറ്റയൊറ്റ സീന്യോറികൾ ഫ്യൂഡൽ സമൂഹത്തിന്റെ സാമ്പത്തിക ജീവിതത്തിന്റെകേന്ദ്രങ്ങളായി തീർന്നു.
അതോടൊപ്പം അവ രാഷ്ട്രീയ ജീവിതത്തിന്റേയും കേന്ദ്രങ്ങളായി.
ഈ സമൂഹത്തിൽ രണ്ടു പ്രധാന വർഗ്ഗങ്ങൾ ആണുണ്ടായിരുന്നത്‌.
ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കൾ ഭൂവുടമകൾ മാത്രമായിരുന്നില്ല.
അവരുടെ അധികാരത്തിലുള്ള പ്രദേശത്ത്‌ ജീവിക്കുന്നവരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അവർ രാഷ്ട്ര അധികാരത്തിന്റേയും ആളുകളായിരുന്നു.
ഭൂ എസ്റ്റേറ്റുകളുടെ വ്യാപ്തി വർദ്ധിച്ചതനുസരിച്ചു ബാർബേറിയൻ രാജാക്കന്മാരുടെ പരിവാരങ്ങൾക്ക്‌ ദാനമായി ഭൂമി ലഭിച്ചു.
പണക്കാരായി തീർന്നപ്രാദേശിക കുലീനർ ,സ്വതന്ത്രരായ ചെറുകർഷകർക്ക്‌ ആദ്യം സംരക്ഷണം നൽകി.
പിന്നീട്‌ ക്രമസമാധാന ലംഘനം ഉണ്ടായപ്പോൾ തദ്ദേശീയ ജനതയുടെ മേൽ വിധി കൽപ്പിക്കുവാനും അവർക്ക്‌ ശിക്ഷ നൽകുവാനുമുള്ള അവകാശവും അവർ സ്വയം ഏറ്റെടുത്തു.
മാത്രമല്ല സൈനികരെന്ന നിലയിൽ അവർ സയുധ അനുചരസംഘങ്ങളെ റിക്രൂട്ട്‌ ചെയാണുള്ള അവകാശവും സ്വയം ഏറ്റെടുത്തു.
അതാതിടത്തെ കുലീനർ സ്വന്തം അധികാരം ഇത്തരത്തിൽ വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നത്‌ തടയാൻ മതിയായ കരുത്തു രാജാക്കന്മാക്കില്ലായിരുന്നു.
വാസ്തവത്തിൽ കുലീനരുടെ മോഹങ്ങളെ ഈ രാജാക്കന്മാർ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുകപോലും ചെയ്തു.
പ്രാകൃതിക സമ്പത്ഘടന നിലനിൽക്കുകയും വ്യാപാരം വേണ്ടത്ര വികസിക്കാതിരിക്കുകയും ചെയ്ത ഒരു സാഹചര്യത്തിൽ അവരുടെ അനുചരന്മാരേയും അവരോടു കൂറുള്ള സേവകരേയും പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കാനുള്ള വഴിയായിരുന്നു.
അവർക്ക്‌ ഭൂമി അനുവധിച്ചുകൊടുക്കുന്നതും, സ്വന്തം ലാഭത്തിന്നു വേണ്ടി തദ്ദേശവാസികളിൽ നിന്നും നികുതിയും മറ്റും പിരിച്ചെടുക്കുവാനുള്ള അവകാശം അവർക്ക്‌ നൽകുന്നതും .
ആ നിലക്ക്‌ സ്വന്തം ഭൂമിയുടെ അതിരുകൾക്കുള്ളിൽ ശക്തനായ ഭൂവുടമ വെറും ഭൂവുടമ മാത്രമല്ലായിരുന്നു.
ഒരു ഭരണാധികാരി കൂടിയായിരുന്നു;
അതായത്‌ അയാളുടെ പ്രതേക സീന്യോറിയിൽ പണിയെടുക്കുന്ന സാധാരണക്കാരെ സബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഭരണ പരവും നിയമപരവുമായ അധികാരങ്ങളും ഇവരിൽ നിക്ഷിപ്തമായിരുന്നു.
ഫൂഡൽ ശ്രേണി-
അക്കാലത്തും രാജാക്കന്മാരുണ്ടായിരുന്നു.
പക്ഷെ യഥാർത്ഥ അധികാരമുണ്ടായിരുന്നത്‌,
അതാത്‌ ഭൂവുടമകൾക്കായിരുന്നു.
രാജാവിൽ നിന്ന് നേരിട്ട്‌ തങ്ങളുടെ ഭൂ എസ്റ്റേറ്റുകൾ ദാനമായി കിട്ടിയ ഏറ്റവും ശക്തരായ ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കൾ രാജാവിന്റെ തുല്യരായും സഹപ്രവർത്തകരായും സ്വയം കരുതി -
രാജാവിന്റെ ഭൃത്യന്മാരും ആശ്രിതരുമായിട്ടാണു ഈ ഭൂ പ്രഭുക്കൾ അറിയപ്പെട്ടിരുന്നതെങ്കിലും രാജാവിൽ നിന്ന് നേരിട്ടല്ലാതെ,
മഹാ പ്രഭുക്കളായ കുലീനരിൽ നിന്നു ഫ്യൂഡ്‌ ലഭിച്ച ഭൂ ഉടമകൾ താരതമ്യേന ശക്തി കുറഞ്ഞവരായിരുന്നു;
കാരണം അവർക്ക്‌ ഭൂമി നൽകിയ കുലീന പ്രഭുക്കളുടെ ആശ്രിതരും അവരുടെ സേവനത്തിൽ കെടുപാടുള്ളവരുമായിരുന്നു ഇവർ .
ഏറ്റവും ചെറിയ ഭൂ എസ്റ്റേറ്റുകളായിരുന്നു "നൈറ്റു"കൾ (അശ്വാരൂശരായ യോദ്ധാക്കൾ).
അവർ കൂടുതൽ പ്രഭലരായ പ്രഭുക്കളുടെ ആശ്രിതരായിയുന്നു.
ഭരണ വർഗ്ഗം മൊത്തത്തിൽ സങ്കീർണ്ണമായ ശ്രേണീ രൂപത്തിലുള്ള ഒരു പിറമിഡ്‌(വിസ്ഥാരമുള്ള അടിത്തറയോടു കൂടിയ ഒരുകൂർത്ത നിർമിതി )പോലെ ആയിരുന്നു ;
ഏറ്റവും മുകളിൽ രാജാവ്‌ ,തൊട്ടു താഴെ വിവിധ പദവികളോടു കൂടിയ പ്രഭുക്കൾ (രാജാക്കന്മാർ,ഇടപ്രഭുക്കൾ പ്രമുഖ സന്യാസാശ്രമങ്ങളുടെ തലവന്മാർ തുടങ്ങിയവർ)അതിന്ന് താഴെ മാടമ്പിമാർ ,
ചുവട്ടിൽ സാധാര ണനൈറ്റുകൾ.
ഈ ഗ്രൂപ്പുകളാകെ ,അദ്ധ്വാനിക്കുന്ന ജനതയെ ചൂഷണം ചെയ്യുക എന്ന പൊതു താൽപര്യത്തിൽ ഏകോപിതരായിരുന്നു.
മദ്ധ്യ യുഗങ്ങളുടെ ആദ്യ ഘട്ടത്തിൽ ഭരണ വർഗ്ഗത്തെ തീറ്റി പോറ്റുവാനുള്ള കർഷകന്റെ ബാധ്യത അനുസരണയോടുകൂടി വിറവേറ്റുന്നത്‌ ഉറപ്പു വരുത്തുവാൻ ഈ പൊതു താൽപര്യം മതിയായിരുന്നു.
അതുകൊണ്ടു അക്കാലത്തു മറ്റു യാതൊരു സാമുഹ്യ മാതൃകയും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.
ഒരു ബാർബേറിയൻ രാഷ്ട്രത്തിന്റെ ഐക്യം രാജാവിന്റെ അനുചരന്മാർക്കു ചുറ്റുമാണു കേന്ദ്രീകരിച്ചിരുന്നത്‌.
കാറൾമാനിന്റേത്‌ പോലുള്ള വലിയൊരു സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ സ്ഥിതിപോലും ഇതായിരുന്നു.
എന്നാൽ ഈ രാഷ്ട്രങ്ങൾ ശിഥിലമായി ,
ഏറെ താമസിയാതേയും ചിലപ്പോൾ കുറേക്കഴിഞ്ഞും ,
അവ നിരവധി സീന്യോറികളായി വിഭജിക്കപ്പെട്ടു.
ഇതിന്റെ ഉടമകൾ പ്രസ്പരാശ്രിതത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ ബന്ധപ്പെട്ടവരായിരുന്നു.
അന്തിമമായി ഇവരെല്ലാവരും രാജാവിനോടും ബന്ധപ്പെട്ടിരുന്നു.
പ്രയോഗത്തിൽ രാജാവിന്റെ പങ്ക്‌ താരതമ്യേന പ്രാധാന്യ മുള്ളവയായിരുന്നില്ല ;കാരണം ,ഓരോ പ്രഭുവും തന്റെ നേരിട്ടുള്ള മേധാവിയുമായിട്ടാണു ഏർപ്പാടുകൾ നടത്തിപ്പോന്നിരുന്നത്‌.
ഈ മേധാവിയുടെ ആവശ്യങ്ങൾ നിറവേറ്റാൻ അയാൾ ബാദ്ധ്യസ്ഥനുമായിരുന്നു.
ഫൂഡൽ സാമൂഹ്യ മാതൃക വിശേഷിച്ചും സുവ്യക്തമായും നിർവ്വ്വചിക്കപ്പെട്ടിരുന്ന ഫ്രാങ്കിഷ്‌ രാജ്യത്ത്‌
"എന്റെ ആശ്രിതന്റെ ആശ്രിതൻ എന്റെ ആശ്രിതനല്ല "എന്ന തത്വ മാണു പ്രാബല്യത്തിലുണ്ടായിരുന്നത്‌.
മധ്യയുഗങ്ങളുടെ ആദ്യഘട്ടത്തിൽ സമ്പത്ഘടന മുഖ്യമായും കൃഷിയേയും ഗ്രാമ തൊഴിലിനേയും കേന്ദ്രീകരിച്ചതായിരുന്നു.
അതിന്റെ സാമൂഹ്യ സ്വഭാവം നിർണ്ണയിച്ചത്‌ ഫ്യൂഡലീകരണ പ്രക്രിയയായിരുന്നു.
ഈ കാലഘട്ടത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയ വികാസത്തിന്റെ മുഖ്യ പ്രവണത ,
ആധിമ ബാർബേറിയൻ രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്നും പല ഏച്ചുകൂട്ടലുകളും നടന്ന ബാർബേറിയൻ രാജ്യങ്ങളിലേക്കുള്ള പരിവർത്തനമായിരുന്നു.
അവർ അവരുടെ ആശ്രിതരായ അടിയാന്മാരുടെ മേൽ സാമ്പത്തികവും ഭരണ പരവുമായ അധികാരം ചെലുത്തുകയും ചെയ്തു.
-ഫ്യൂഡൽ അടിമത്തത്തിനെതിരെ ജനകീയ ചെറുത്തു നിൽപ്പ്‌-
മധ്യ യുഗങ്ങളിലെ ആദ്യ കാലഘട്ടത്തിന്റെ മറ്റൊരു പ്രധാന വശം എടുത്തു പറയേണ്ടതുണ്ടു.
യൂറോപ്പിൽ കമ്യൂൺ അടിസ്ഥാനമായിട്ടുള്ള പ്രാകൃത സമൂഹത്തിൽ നിന്നു ഫ്യൂഡൽ സമൂഹത്തിലേക്കുള്ള പരിവർത്തനം,
പ്രയോഗത്തിൽ,പ്രാക്‌-വർഗ്ഗസമൂഹത്തിൽ നിന്നും വർഗ്ഗ സമൂഹത്തിലേക്കുള്ള ഒരു പരിവർത്തനമായിരുന്നു.
ഇതോടെ അദ്ധ്വാനിക്കുന്ന ബഹുജനങ്ങളുടെ കെട്ടുപാടുകൾ കൂടി.
അവരുടേതായ ഭൂമിയിൽ പരമ്പരാഗത അവകാശ മുള്ളവരും ഗ്രാമ കമ്യൂണുകളിൽ വസിച്ചിരുന്നവരുമായ മുൻ സ്വതന്ത്ര കർഷകർക്ക്‌ അവരുടെ സ്വാതന്ത്ര്യവും ഭൂമിയും നഷ്ടപ്പെട്ടു.
അവരുടെ ഭൂമി ജന്മി തമ്പുരാന്റേതായി.
അവർ അടിയാന്മാരുമായി.
ഈ സ്ഥിതി വിശേഷവുമായി മൗനമായി പൊരുത്തപ്പെടുവാൻ അദ്ധ്വാനിക്കുന്ന ജനതക്ക്‌ സ്വാഭാവികമായും കഴിഞ്ഞില്ല .
ഏതൊരു വർഗ്ഗ സമൂഹത്തിലുമെന്നതു പോലെ ഫ്യൂഡൽ കാലഘട്ടത്തിലും വർഗ്ഗ സമരം കൊടുംമ്പിരികൊണ്ടു;ചിലപ്പോഴത്‌ അന്തർ ലീനമായിരുന്നു.
മറ്റു ചിലപ്പോൾ പ്രകടവും .
ഫ്യൂഡൽ ബന്ധങ്ങൾ രൂപം പ്രാപിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ അടിയാന്മാർ അവരുടെ സ്വതന്ത്ര്യം സംരക്ഷിക്കുവാനും പ്രാകൃത കമ്യൂണുകളിലെ സമത്വം പുനസ്ഥാപിക്കുവാനും വേണ്ടി പലപ്പോഴും കലാപ മുയർത്തി.
ഫ്യൂഡൽ ബന്ധങ്ങൾ ദൃഡമായതിന്ന് ശേഷം പോലും അടിയാളർ അവരുടെ പ്രതിഷേധം തുടർന്നു പോന്നു.
യജമാനന്മാർക്ക്‌ വേണ്ടി തങ്ങൾ ചെയ്യാൻ ബാധ്യസ്ഥമായിരുന്ന കാര്യങ്ങൾ അവർ മോശമായ രീതിയിൽ നടപ്പിലാക്കി.
ചിലപ്പോൾ അവർ പല ബാധ്യതകളും നിറവേറ്റാൻ തന്നെ കൂട്ടാക്കിയില്ല ഇടക്കിടെ അവർ ചൂഷക വർഗ്ഗത്തിന്നെതിരെ പരസ്യമായ കലാപവും ഉയർത്തി.
കർഷകരുടെ അനുസരണം ഉറപ്പു വരുത്താൻ നഗ്നമായ ബലപ്രയോഗം കൊണ്ടു മാത്രമാവില്ലെന്നു ഭരണ വർഗ്ഗത്തിന്നറിയാമായിരുന്നു.
ലൗകികമായ വാളിനു പുറമെ അവർ ആധ്യാത്മിക ഉപാധികളും എടുത്തു പ്രയോഗിച്ചു .
മനുഷ്യന്റെ വിശ്വാസങ്ങളേയും ,അവന്റെ മനസ്സാക്ഷിയുടേയും മീതെ അധികാരക്കുത്തക വച്ചു പുലർത്തിയ ക്രിസ്തീയസഭ (പടിഞ്ഞാറൻ യൂരോപ്പിൽ കത്തോലിക്കാ സഭ ]ആണിതിന്ന് നേതൃത്വം വഹിച്ചത്‌ .
സർവ്വ ഗുണ സമ്പന്നനായ ഒരു ഈശ്വരനാണു ഈ ലോകം ശൃഷ്ടിച്ചതെന്നു സഭ പഠിപ്പിച്ചു.
ഭൂമിയി ചിലർ പണക്കാരും മറ്റുള്ളവർ പാവപ്പെട്ടവനും ,ചിലർ ഭരണ കർത്താക്കളും മറ്റുള്ളവർ കൽപന അനുസരിക്കുന്നവരും ,ചിലർ ഭരണം നടത്തുന്നവരും മറ്റുള്ളവർ ഭരിക്കപ്പെടുന്നവരും ആയത്‌ ഈശ്വര കൽപിതമാണെന്നു അവർ പഠിപ്പിച്ചു.
ഈശ്വരന്റെ ആജ്ഞകൾക്കെതിരെ പ്രതിഷേധിക്കുന്നവൻ ഒരു കലാപ കാരിയും ഒരു മഹാപാപിയും കൂടിയാണെന്നും സഭ പഠിപ്പിച്ചു.
അങ്ങിനെ അദ്ധ്വാനിക്കുന്ന ഓരോ മനുഷ്യനും കടമകൾ ചോദ്യം ചെയ്യാതെ നടപ്പിലാക്കണം ;
അവന്റെ യജമാനനെ തീറ്റിപോറ്റണം ;
അയാൾക്ക്‌ വേണ്ടി പണിയെടുക്കുകയുക്‌ വേണം .
ഇതു ഭയം കൊണ്ടു മാത്രമായിരുന്നില്ല അതു മനസ്സാക്ഷിയുടെ
ഒരു പ്രശ്നമായിരുന്നു.
മധ്യ യുഗങ്ങളിലെ അധ്വാനിക്കുന്ന ജനതയിലെ ഭൂരിഭാഗവും കർഷകരായിരുന്നു.
അവർ സ്വതവേ അന്ധവിശ്വാസികളും സഭ പഠിപ്പിച്ച മതപരമായ ആശയങ്ങൾ അംഗീകരിക്കുന്നവരുമായിരുന്നു.
ഈ ആശയങ്ങൾ അവരുടെ മേൽ ശക്തമായ സ്വാധീനം ചെലുത്തി ,അങ്ങിനെ അത്‌ ഫ്യൂഡൽ ചൂഷണ വ്യവസ്ഥ നിലനിർത്തുവാനും ദൃഡീകരിക്കുവാനും വേണ്ടി ഭരണ വർഗ്ഗം നടത്തുന്ന ശ്രമങ്ങളിൽ
ഒരു സുപ്രധാന ആയുധമായിത്തീരുകയും ചെയ്തു.
കത്തോലിക്കാസഭയുടെ പ്രയോജനകരമായ പങ്കിനെ സീന്യോറന്മാർ അങ്ങേയറ്റം വിലമതിച്ചു.
അവർ സഭയ്ക്ക്‌ കൈയയഞ്ഞു സംഭാവനകൾ നൽകി.
തൽഫലമായി മധ്യ യുഗങ്ങളുടെ ആദ്യ കാലത്തു തന്നെ സഭ വമ്പിച്ച ഭൂവുടമകളായി .
അതിന്റെ ഉയർന്ന ഉദ്യോഗസ്ഥൻ ഭരണ വർഗ്ഗത്തിലെ ആറ്റവും സ്വധീന ശക്തിയുള്ള അംഗങ്ങളായിത്തീർന്നു.
വൻ കിട സന്യാസാശ്രമങ്ങളുടെ തലവന്മാരും ബിഷപ്പന്മാരും
കുലീന പ്രഭുക്കളേപ്പോലേയും ജന്മിപ്രമുഖരെപ്പോലെ യുമാണു
തങ്ങളെന്ന് സ്വയം കരുതുകയും ചെയ്തു.
റോമിലെ ബിഷപ്പന്മാർ ,പോപ്പ്‌ എന്ന പേരിലാണു
പിന്നീട്‌ അറിയപ്പെട്ടിരുന്നത്‌ .
മതപരമായ ധർമ്മങ്ങളോടൊപ്പം ഭരണപരമായ ചുമതലകളും നിർവ്വഹിക്കുവാൻ അവർ ബാധ്യസ്ഥരായിരുന്നു.
തദ്ദേശ വാ സികളെ ബാർബേറിയന്മാരിൽ നിന്ന് രക്ഷിക്കുവാനും
അവർ ചുമതലയേറ്റു.
അങ്ങിനെ ഗണ്യമായ അധികാരം കൈകാര്യം ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി.
ഏറെ താമസിയാതെ ക്രിസ്തീയ ലോകത്തിന്റെ മുഴുവൻ ആദ്ധ്യാത്മിക നേതൃത്വം തങ്ങൾക്കാണെന്ന് അവകാശപ്പെടാനും തുടങ്ങി.
(പ്രഭാത്‌ ബുക്സിന്റെ "ലോക ചരിത്ര"ത്തിൽ നിന്ന്)