ഫ്യൂഡൽ സമൂഹത്തിന്റേയും ഫൂഡൽ ഉൽപാദനരീതിയുടേയും അടിസ്ഥാന ഘടകം സീന്യോറിയായിരുന്നു.
അക്കാരണത്താൽ തന്നെ സമൂഹത്തിന്റേയും രാഷ്ട്രീയ സംഘടനാ രീതിയുടേയും സാംസ്കാരിക വികാസത്തിന്റെ ആകെയും മേൽ അത്‌ ഒരു നിർണ്ണായക സ്വാധീനം ചെലുത്തി.
മധ്യ യുഗങ്ങളിൽ മുഴുവൻ ഭൂമിയും ,അൽപം ചില്ലറയൊഴികെ ,ഭരണാധികാരത്തിൽ പെട്ട ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കളുടെ വകയായിരുന്നു.
ഇവരുടെ എസ്റ്റേറ്റുകൾപല വലിപ്പത്തിൽ പെട്ടവയും ,
ഈ എസ്റ്റേറ്റുകളുടെ ഉടമസ്ഥത ബൂർഷ്വാ ഉടമസ്ഥതയിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്ഥവുമായിരുന്നു.
കാരണം,
നിരവധി ഉപാധികൾക്ക്‌ അത്‌ വിധേയമായിരുന്നു.
ഓരോ ഫൂഡൽ ഭൂവുടമയ്ക്കും അയാളുടെ ഫ്യൂഡ്‌ കൂടുതൽ ഉയർന്ന പദവിയുള്ള ഒരു സീന്യോറിൽ നിന്ന് ലഭിച്ചതായി കരുതപ്പെട്ടു.
ഈ ഉയർന്ന പദവിക്കാരന്റെ അധികാര പരിധിയിൽ പെട്ട പ്രദേശം അയാൾക്ക്‌ ആദ്യം രാജാവ്‌ ദാനം ചെയ്ത തായിരുന്നു.
അതിന്ന് പ്രതിഫലമായി അയാളുടെ സീന്യോർ എപ്പോൾ വിളിച്ചാലും കുതിരയും പടച്ചട്ടയുമായി അണിനിരക്കുവാൻ അയാൾക്ക്‌ ചുമതലയുണ്ടായിരുന്നു.
അങ്ങിനെ അയാൾ സീന്യോറിന്റെ ആശ്രിതനായി.
അയാളുടെ യജമാനനോട്‌ സൈനിക സേവനത്തിന്ന് പുറമെ മറ്റു നിരവധി ബാദ്ധ്യതകളും അയാൽക്കുണ്ടായിരുന്നു.
തന്റെ യജമാനൻ തടവുകാരനായി പിടിക്കപ്പെട്ടാൽ അയാളുടെ വിടുതൽ ധനത്തിലേക്ക്‌ വേണ്ട സ്വത്തു സംഭാവന ചെയ്യാനും അടിയാളൻ ബാധ്യസ്ഥനായിരുന്നു;
തന്റെ സീന്യോറിന്റെ മൂത്തമകൻ "നൈറ്റുകളു"ടെ ഗണത്തിൽ ഉൾപ്പെടുത്തപ്പേടുമ്പോഴും ,സീന്യോറിന്റെ മൂത്തമകൾ വിവാഹിതയാവുമ്പോഴുമെല്ലാം കാഴ്ചസമ്മാനങ്ങൾ നൽകുവാനും അയാൾ ബാധ്യസ്ഥനായിരുന്നു;
തന്റെ യജമാനന്റെ കോടതിയിൽ നിയമപരമായ നടപടികൾ നടക്കുമ്പോൾ അദ്ദേഹത്തെ അയാൾ സഹായിക്കണമായിരുന്നു;
അങ്ങിനെ പലതും .
ഒരു ആശ്രിതൻ തന്റെ സീന്യോറിനോടുള്ള കടമ പൂർത്തിയാക്കുന്നതിൽ പരാജയപ്പെട്ടാൽ അയാളെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഫ്യൂഡിൽ നിന്ന് ഒഴിപ്പിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം അദ്ദേഹത്തിന്നുണ്ടായിരുന്നു.
ഫൂഡൽ ഭൂവുടമകളുടെ എസ്റ്റേറ്റുകൾ രണ്ടായി വിഭജിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു.
മാനർ പ്രഭുവിന്റെ വ്യക്തിപരമായ ഉടമാധികാരത്തിൽ പ്പെട്ടതായിരുന്നു ഇതിലൊരു ഭാഗം.
വെറും പാട്ടത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ അടിയാന്മാർ ഇതു കൃഷിചെയ്തു. ഇതിനു പുറമെ അടിയാന്മാരുടെ സ്വന്തം കൈവശഭൂമികളുണ്ടായിരുന്നു.
ഓരോ അടിയാനും ഉണ്ടായിരുന്നു സ്വന്തമായ ഒരു തുണ്ടു ഭൂമി.
സ്വന്തമായ കാർഷികോപകരണങ്ങളും കാർഷിക മൃഗങ്ങളും ഉപയോഗിച്ച്‌ അയാൾ അതു സ്വതന്ത്രമായി കൃഷി ചെയ്തു.
ഈ തുണ്ടു ഭൂമികൾ കർഷകനു അയാളേയും അയാളുടെ കുടുംബത്തേയും പുലർത്താനും അയാളുടെ മാനർ പ്രഭുവിന്ന് വെറും പാട്ടം നൽകുവാനുള്ള
വക നൽകി .
ഈ ക്വിറ്റ്‌-റെന്റ്‌ (വെറും പാട്ടം)ഭാഗികമായോ പൂർണ്ണമായോ ഉൽപന്നമായിട്ടാണ് നൽകപ്പെട്ടത്‌.
കർഷകനെ വരിഞ്ഞുകെട്ടിയ ആശ്രിതത്വത്തിന്റെ വ്യവസ്ഥകൾ
എത്രതന്നെ കഠിനമായിരുന്നാലും അയാളുടെ സ്വന്തം കൈവശഭൂമി സ്വതന്ത്രമായി കൃഷിചെയ്യുവാൻ അയാൾക്കെപ്പോഴും കഴിയുമായിരുന്നു.
അടിയാന്മാരുടെ കൈവശ ഭൂമി എങ്ങിനെ കൃഷിചെയ്യണമെന്നും
ഏത്‌ ധാന്യം കൃഷിചെയ്യണമെന്നും തീരുമാനിച്ചതു അടിയാന്മാരുടെ കമ്യൂണിന്റെ നേതാക്കളായിരുന്നു.
ഇതിന്റെ അർത്ഥം അടിയാന്മാർ അവരുടെ ജന്മിയായ പ്രഭുവിൽ
നിന്നും അവരുടെ സ്വന്തം യജമാന്മാരിൽ നിന്നും
സാമ്പത്തികമായി സ്വതന്ത്രരായിരുന്നു എന്നാണ്.
ഈ അടിയാന്മാരിൽ നിന്നും ഭൂവുടമ ,
പ്രത്യക്ഷമോ പരോക്ഷമോ ആയ സാമ്പത്തികേതരസമ്മർദ്ദത്തിലൂടെ അയാളുടെ ക്വിറ്റ്‌-റെന്റ്‌ വസൂലാക്കുകയുണ്ടായി.
സാമ്പത്തികേതര സമ്മർദ്ദത്തിന്ന് വിവിധരൂപങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു.
അടിയാന് അയാളുടെ ജന്മിയായ പ്രഭുവിന്റെ മേലുള്ള വ്യക്തിപരമായ ആശ്രിതത്വം ;ജന്മിയായ പ്രഭുവിന്റെ മേൽ ഭൂമിക്ക്‌ വേണ്ടിയുള്ള അടിയാന്റെ ആശ്രിതത്വം (അടിയാന്റെ കൈവശഭൂമി അടക്കം ഭൂവുടമയുടെ മുഴുവൻ എസ്റ്റേറ്റും മാനർ പ്രഭുവിന്റെ വകയാണെന്ന് അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു);
അവസാനമായി ,രാഷ്ട്രത്തിന്റെ നിയമപരവും ഭരണ പരവുമായ അധികാരത്തിന്റെ പ്രതിനിധിയെന്ന നിലയിൽ ജന്മിയായ പ്രഭുവിന്റെ
മേലുള്ള അടിയാന്റെ ആശ്രിതത്വവും ,
ഫൂഡൽ പ്രഭുക്കൾ ഭൂവുടമകൾ ആയിരുന്നതിന്നും പുറമെ ,
പടയാളികളും വിശിഷ്ട പദവിയുള്ള അശ്വയോദ്ധാക്കളുമായിരുന്നതിനാൽ അവർക്ക്‌ അടിയാന്മാരെ കൊണ്ട്‌ അവരുടെ ബാദ്ധ്യതകൾ
ഏപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും നിറവേറ്റിക്കാൻ മതിയായ ഉപാധികൾ
അവരുടെ പക്കലുണ്ടായിരുന്നു.
മധ്യകാല സമ്പത്ഘടന ,കൃഷിയിലും അതുപോലെ തന്നെ വ്യവസായത്തിലും (ഇത്‌ പിന്നാലെ പരിശോധിക്കാം )ചെറുകിട ഉൽപാദനത്തിലും അധിഷ്ടിതമായിരുന്നു.
കാർഷികോപകരണങ്ങൾ ചെറിയവയായിരുന്നു.
വ്യക്തിപരമായ ഉപയോഗം ഉദ്ദേശിച്ചു കൊണ്ടുള്ളതായിരുന്നു അവ,കരകൗശലക്കാരുടെ ഉപകരണങ്ങളുടെ സ്ഥിതിയും
ഇതു തന്നെയായിരുന്നു.
അങ്ങിനെ മധ്യകാല സംസ്കാരത്തിന്റെ യാകെ ഭൗതികാടിസ്ഥാനം
മുഖ്യമായും കാർഷികാധ്വാനവും ഒരു കർഷക സമ്പത്ഘടനയുമായിരുന്നു.
അതായത്‌ ഗ്രാമങ്ങളിൽ ചെറുകിട സ്വതന്ത്ര ഉൽപാദകന്റെ ചെറുകിട കൈവശ ഭൂമിയും ,പിന്നീടൊരു ഘട്ടത്തിൽ പട്ടണങ്ങളിലെ കരകൗശലക്കാരുടെ ചെറുകിട ഉദ്യമങ്ങളും .
ഭരണ വർഗ്ഗം ഉൽപാദന പ്രക്രിയയിൽ നേരിട്ട്‌ യാതൊരു
പങ്കും വഹിച്ചിരുന്നില്ല.
ഫ്യൂഡൽ കാലഘട്ടത്തിന്റെ ആരംഭത്തിൽ അതിന്റെ വിധായകമായ പങ്ക്‌ ഒന്നു മാത്രമായിരുന്നു;
ഭൂവുടമകൾ പടയാളികളായിരുന്നതു കൊണ്ടു അവർ ചെറുകിട
ഉൽപാദകരെ മറ്റു ഭൂവുടമകളുടേയും വിദേശികളുടേയുമനുയായികളുടെ കൊള്ളകളിൽ നിന്ന് സംരക്ഷിക്കുകയും ,
രാജ്യത്തിനകത്ത്‌,ക്രമമായ ഉൽപാദനത്തിന്ന് അനിഷേധ്യമായ
ഒരു ഉപാധിയായിരുന്ന അടിസ്ഥാനപരമായ ക്രമസമാധാനം
പുലർത്തുകയും ചെയ്തു.
അതേ അവസരത്തിൽ ഫ്യൂഡൽ ഉടമകൾ ഫ്യൂഡൽ
സമ്പത്ഘടനയുടെ ലാക്ഷണികമായ ചൂഷണവ്യവസ്ഥയെ
സംരക്ഷിക്കുകയും ദൃഡീകരിക്കുകയും ചെയ്തു.
മനുഷ്യന്റെ നിത്യ ജീവിതത്തിന്ന് ആവശ്യമായ എല്ലാ ഭൗതിക വസ്തുക്കളും ചെറുകിട കൈവശഭൂമികളിലാണ് ഉൽപാദിപ്പിക്കപ്പെട്ടത്‌.
ഈ കൈവശത്തിന്റെ ഉടമകൾ അവരുടെ ജന്മിമാരിൽ നിന്നും സാമ്പത്തികമായി സ്വതന്ത്രരായിരുന്നു.
ഇതിന്റെ അർത്ഥം കൂടുതൽ കഠിനമായ അധ്വാനത്തിലൂടെ
കർഷകർക്ക്‌ തങ്ങളുടേയും തങ്ങളുടെ കുടുംബങ്ങളുടേയും
ആവശ്യത്തിനും മാനറിലെ ജന്മിക്ക്‌ അവകാശപ്പെട്ടതുമായ
ഒഴിച്ചുകൂടാൻ പാടില്ലാത്ത ഉൽപന്നത്തിന്ന് പുറമേ
അൽപം മിച്ചം നേടാനും കഴിയുമായിരുന്നു.
അടിമത്ത സമൂഹവുമായി താരതമ്യപ്പെടുത്തുമ്പോൾ ഫ്യൂഡൽ
വ്യവസ്ഥയുടെ വമ്പിച്ച പുരോഗതി അതിലാണ് സ്ഥിതി ചെയ്തിരുന്നത്‌.
അടിമകളാകട്ടെ ,
യജമാനന്റെ ഭൂമി യജമാനന്റേതന്നെ ഉൽപാദനോപകരണങ്ങളും ഉപാധികളുമുപയോഗിച്ച്‌ കൃഷിചെയ്ത്‌ സ്വന്തം അദ്ധ്വാനത്തിന്റെ മുഴുവൻ ഫലങ്ങളും യജമാനനെ ഏൽപിച്ചു കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു.
ഇതിന്ന് പ്രതിഫലമായി അവർക്ക്‌ ലഭിച്ചത്‌ അവരുടെ നിലനിൽപ്പിന്ന് അത്യാവശ്യം വേണ്ട വകമാത്രമായിരുന്നു.
അടിമ,അവന്റെ ജോലിവെറുത്തു.
ആവുന്നത്ര കുറച്ചു ജോലിചെയ്യാനായിരുന്നു അവന്റെ ശ്രമം.
അവന്റെ മാനുഷികമാന്യതയെ ലംഘിച്ചതിന്ന് പ്രതികാരമെന്നോണം അവൻ ഉപകരണങ്ങൾ പലപ്പോഴും കേടുവരുത്തുകയും തകർക്കുകയും അവന്റെ യജമാനന്റെ കൃഷിമൃഗങ്ങളെ ദുർബലരാക്കുകയും ചെയ്തു.
നേരെമറിച്ച്‌ മധ്യകാല അടിയാനാകട്ടെ,
അയാളുടെ സാഹചര്യം എത്രതന്നെ കഠിനമായിരുന്നിട്ടും ,
സ്വന്തം കൈവശഭൂമി കൃഷിചെയ്തു.
തന്റെ അദ്ധ്വാനോൽപാദനക്ഷമത ഉയർത്തുന്നതിൽ
അയാൾക്ക്‌ ഉറച്ച താൽപര്യമുണ്ടായിരുന്നു.
തൽഫലമായി,ഫ്യൂഡൽ സമൂഹം,അതിന്നു തൊട്ടുമുമ്പുള്ള യുഗത്തിന്റെ ഉന്നതമായ സാംസ്കാരിക നേട്ടങ്ങളുടെ മീതേയും അടിമവ്യസ്ഥയുടെ നഷ്ടാവശിഷ്ടങ്ങളുടെ മീതേയുമാണ് പടുത്തുയർത്തിയത്‌.
വളരെ മെല്ലെയെങ്കിലും ഫലപ്രദമായ വികാസത്തിന്ന് ശേഷിയുള്ളതായിരുന്നു ഈ വ്യവസ്ഥ.
-ഫ്യൂഡൽ സമൂഹത്തിലെ യുദ്ധങ്ങൾ:-
ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കളുടെ കരുത്തു,അവർക്ക്‌ പാട്ടം നൽകുന്ന അടിയാളരുടെ സംഖ്യയെ ആശ്രയിച്ചിരുന്നു.
ഇക്കാരണത്താൽ മാനറിലെ പ്രഭുക്കൾ അവരുടെ ആശ്രിതരുടെ ,അതായത്‌ ,അവരുടെ സേവനത്തിൽ നിൽക്കുന്ന കൃഷിക്കാരുടേയും പട്ടണവാസികളുടേയും സംഖ്യ വർദ്ധിപ്പിക്കുവാൻ എപ്പോഴും ശ്രമിച്ചു ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.
ഇതിന്നുള്ള എളുപ്പവഴി തങ്ങളുടെ അയൽക്കാരുടെ അതായത്‌ തങ്ങളെപ്പോലെത്തന്നെ മറ്റു ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കളുടെ ,ആശ്രിതന്മാരെ പിടിച്ചെടുക്കുകയായിരുന്നു.
തൽഫലമായി ജന്മികൾക്കിടയിലുള്ള പ്രാദേശികയുദ്ധങ്ങൾ മധ്യയുഗങ്ങളിലെ ഒരു സ്ഥിരം ഏർപ്പാടായിരുന്നു.
ഈ യുദ്ധങ്ങളുടെ ഫലമായി ഗ്രാമങ്ങളും പട്ടണങ്ങളും ആകെ ചുട്ടു ചാമ്പലാക്കുകയും സാധാരണ ജനങ്ങളെ കൂട്ടക്കൊല നടത്തുകയും പതിവായിരുന്നു.
സമൂഹത്തിന്റെ ഉൾപ്പാദനശക്തികളുടെ അടിവാരുന്ന എല്ലാ രീതികളും സ്വീകരിക്കപ്പെട്ടു എന്നു ചുരുക്കം .
ഏകീകൃതവും കേന്ദ്രീകൃതവുമായ രാഷ്ട്രങ്ങളിൽ നിലനിന്ന ക്രമസമാധാന മാനദണ്ഡങ്ങൾ വ്യക്തികളായ പ്രഭുക്കൾ പാലിച്ചിരുന്നു വെ ങ്കിൽ ഇതു ഒഴിവാക്കാൻ കഴിയുമായിരുന്നു.
എന്നാൽ,
അത്തരം രാഷ്ട്രങ്ങൾ മധ്യ യുഗങ്ങളുടെ പ്രാരംഭത്തിൽ ഇല്ലായിരുന്നു.
ബാർബേറിയൻ രാജ്യങ്ങളെ ഭൂ എസ്റ്റേറ്റുകളായോ സീന്യോറികളായോ ശിഥിലീകരിച്ച അതേ സാമ്പത്തിക ഘടകങ്ങൾ ബാർബേറിയൻ രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ അധ:പതനത്തിന്നും വഴിയൊരുക്കി.
ഒറ്റയൊറ്റ സീന്യോറികൾ ഫ്യൂഡൽ സമൂഹത്തിന്റെ സാമ്പത്തിക ജീവിതത്തിന്റെകേന്ദ്രങ്ങളായി തീർന്നു.
അതോടൊപ്പം അവ രാഷ്ട്രീയ ജീവിതത്തിന്റേയും കേന്ദ്രങ്ങളായി.
ഈ സമൂഹത്തിൽ രണ്ടു പ്രധാന വർഗ്ഗങ്ങൾ ആണുണ്ടായിരുന്നത്‌.
ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കൾ ഭൂവുടമകൾ മാത്രമായിരുന്നില്ല.
അവരുടെ അധികാരത്തിലുള്ള പ്രദേശത്ത്‌ ജീവിക്കുന്നവരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അവർ രാഷ്ട്ര അധികാരത്തിന്റേയും ആളുകളായിരുന്നു.
ഭൂ എസ്റ്റേറ്റുകളുടെ വ്യാപ്തി വർദ്ധിച്ചതനുസരിച്ചു ബാർബേറിയൻ രാജാക്കന്മാരുടെ പരിവാരങ്ങൾക്ക്‌ ദാനമായി ഭൂമി ലഭിച്ചു.
പണക്കാരായി തീർന്നപ്രാദേശിക കുലീനർ ,സ്വതന്ത്രരായ ചെറുകർഷകർക്ക്‌ ആദ്യം സംരക്ഷണം നൽകി.
പിന്നീട്‌ ക്രമസമാധാന ലംഘനം ഉണ്ടായപ്പോൾ തദ്ദേശീയ ജനതയുടെ മേൽ വിധി കൽപ്പിക്കുവാനും അവർക്ക്‌ ശിക്ഷ നൽകുവാനുമുള്ള അവകാശവും അവർ സ്വയം ഏറ്റെടുത്തു.
മാത്രമല്ല സൈനികരെന്ന നിലയിൽ അവർ സയുധ അനുചരസംഘങ്ങളെ റിക്രൂട്ട്‌ ചെയാണുള്ള അവകാശവും സ്വയം ഏറ്റെടുത്തു.
അതാതിടത്തെ കുലീനർ സ്വന്തം അധികാരം ഇത്തരത്തിൽ വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നത്‌ തടയാൻ മതിയായ കരുത്തു രാജാക്കന്മാക്കില്ലായിരുന്നു.
വാസ്തവത്തിൽ കുലീനരുടെ മോഹങ്ങളെ ഈ രാജാക്കന്മാർ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുകപോലും ചെയ്തു.
പ്രാകൃതിക സമ്പത്ഘടന നിലനിൽക്കുകയും വ്യാപാരം വേണ്ടത്ര വികസിക്കാതിരിക്കുകയും ചെയ്ത ഒരു സാഹചര്യത്തിൽ അവരുടെ അനുചരന്മാരേയും അവരോടു കൂറുള്ള സേവകരേയും പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കാനുള്ള വഴിയായിരുന്നു.
അവർക്ക്‌ ഭൂമി അനുവധിച്ചുകൊടുക്കുന്നതും, സ്വന്തം ലാഭത്തിന്നു വേണ്ടി തദ്ദേശവാസികളിൽ നിന്നും നികുതിയും മറ്റും പിരിച്ചെടുക്കുവാനുള്ള അവകാശം അവർക്ക്‌ നൽകുന്നതും .
ആ നിലക്ക്‌ സ്വന്തം ഭൂമിയുടെ അതിരുകൾക്കുള്ളിൽ ശക്തനായ ഭൂവുടമ വെറും ഭൂവുടമ മാത്രമല്ലായിരുന്നു.
ഒരു ഭരണാധികാരി കൂടിയായിരുന്നു;
അതായത്‌ അയാളുടെ പ്രതേക സീന്യോറിയിൽ പണിയെടുക്കുന്ന സാധാരണക്കാരെ സബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഭരണ പരവും നിയമപരവുമായ അധികാരങ്ങളും ഇവരിൽ നിക്ഷിപ്തമായിരുന്നു.
ഫൂഡൽ ശ്രേണി-
അക്കാലത്തും രാജാക്കന്മാരുണ്ടായിരുന്നു.
പക്ഷെ യഥാർത്ഥ അധികാരമുണ്ടായിരുന്നത്‌,
അതാത്‌ ഭൂവുടമകൾക്കായിരുന്നു.
രാജാവിൽ നിന്ന് നേരിട്ട്‌ തങ്ങളുടെ ഭൂ എസ്റ്റേറ്റുകൾ ദാനമായി കിട്ടിയ ഏറ്റവും ശക്തരായ ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കൾ രാജാവിന്റെ തുല്യരായും സഹപ്രവർത്തകരായും സ്വയം കരുതി -
രാജാവിന്റെ ഭൃത്യന്മാരും ആശ്രിതരുമായിട്ടാണു ഈ ഭൂ പ്രഭുക്കൾ അറിയപ്പെട്ടിരുന്നതെങ്കിലും രാജാവിൽ നിന്ന് നേരിട്ടല്ലാതെ,
മഹാ പ്രഭുക്കളായ കുലീനരിൽ നിന്നു ഫ്യൂഡ്‌ ലഭിച്ച ഭൂ ഉടമകൾ താരതമ്യേന ശക്തി കുറഞ്ഞവരായിരുന്നു;
കാരണം അവർക്ക്‌ ഭൂമി നൽകിയ കുലീന പ്രഭുക്കളുടെ ആശ്രിതരും അവരുടെ സേവനത്തിൽ കെടുപാടുള്ളവരുമായിരുന്നു ഇവർ .
ഏറ്റവും ചെറിയ ഭൂ എസ്റ്റേറ്റുകളായിരുന്നു "നൈറ്റു"കൾ (അശ്വാരൂശരായ യോദ്ധാക്കൾ).
അവർ കൂടുതൽ പ്രഭലരായ പ്രഭുക്കളുടെ ആശ്രിതരായിയുന്നു.
ഭരണ വർഗ്ഗം മൊത്തത്തിൽ സങ്കീർണ്ണമായ ശ്രേണീ രൂപത്തിലുള്ള ഒരു പിറമിഡ്‌(വിസ്ഥാരമുള്ള അടിത്തറയോടു കൂടിയ ഒരുകൂർത്ത നിർമിതി )പോലെ ആയിരുന്നു ;
ഏറ്റവും മുകളിൽ രാജാവ്‌ ,തൊട്ടു താഴെ വിവിധ പദവികളോടു കൂടിയ പ്രഭുക്കൾ (രാജാക്കന്മാർ,ഇടപ്രഭുക്കൾ പ്രമുഖ സന്യാസാശ്രമങ്ങളുടെ തലവന്മാർ തുടങ്ങിയവർ)അതിന്ന് താഴെ മാടമ്പിമാർ ,
ചുവട്ടിൽ സാധാര ണനൈറ്റുകൾ.
ഈ ഗ്രൂപ്പുകളാകെ ,അദ്ധ്വാനിക്കുന്ന ജനതയെ ചൂഷണം ചെയ്യുക എന്ന പൊതു താൽപര്യത്തിൽ ഏകോപിതരായിരുന്നു.
മദ്ധ്യ യുഗങ്ങളുടെ ആദ്യ ഘട്ടത്തിൽ ഭരണ വർഗ്ഗത്തെ തീറ്റി പോറ്റുവാനുള്ള കർഷകന്റെ ബാധ്യത അനുസരണയോടുകൂടി വിറവേറ്റുന്നത്‌ ഉറപ്പു വരുത്തുവാൻ ഈ പൊതു താൽപര്യം മതിയായിരുന്നു.
അതുകൊണ്ടു അക്കാലത്തു മറ്റു യാതൊരു സാമുഹ്യ മാതൃകയും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.
ഒരു ബാർബേറിയൻ രാഷ്ട്രത്തിന്റെ ഐക്യം രാജാവിന്റെ അനുചരന്മാർക്കു ചുറ്റുമാണു കേന്ദ്രീകരിച്ചിരുന്നത്‌.
കാറൾമാനിന്റേത്‌ പോലുള്ള വലിയൊരു സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ സ്ഥിതിപോലും ഇതായിരുന്നു.
എന്നാൽ ഈ രാഷ്ട്രങ്ങൾ ശിഥിലമായി ,
ഏറെ താമസിയാതേയും ചിലപ്പോൾ കുറേക്കഴിഞ്ഞും ,
അവ നിരവധി സീന്യോറികളായി വിഭജിക്കപ്പെട്ടു.
ഇതിന്റെ ഉടമകൾ പ്രസ്പരാശ്രിതത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ ബന്ധപ്പെട്ടവരായിരുന്നു.
അന്തിമമായി ഇവരെല്ലാവരും രാജാവിനോടും ബന്ധപ്പെട്ടിരുന്നു.
പ്രയോഗത്തിൽ രാജാവിന്റെ പങ്ക്‌ താരതമ്യേന പ്രാധാന്യ മുള്ളവയായിരുന്നില്ല ;കാരണം ,ഓരോ പ്രഭുവും തന്റെ നേരിട്ടുള്ള മേധാവിയുമായിട്ടാണു ഏർപ്പാടുകൾ നടത്തിപ്പോന്നിരുന്നത്‌.
ഈ മേധാവിയുടെ ആവശ്യങ്ങൾ നിറവേറ്റാൻ അയാൾ ബാദ്ധ്യസ്ഥനുമായിരുന്നു.
ഫൂഡൽ സാമൂഹ്യ മാതൃക വിശേഷിച്ചും സുവ്യക്തമായും നിർവ്വ്വചിക്കപ്പെട്ടിരുന്ന ഫ്രാങ്കിഷ്‌ രാജ്യത്ത്‌
"എന്റെ ആശ്രിതന്റെ ആശ്രിതൻ എന്റെ ആശ്രിതനല്ല "എന്ന തത്വ മാണു പ്രാബല്യത്തിലുണ്ടായിരുന്നത്‌.
മധ്യയുഗങ്ങളുടെ ആദ്യഘട്ടത്തിൽ സമ്പത്ഘടന മുഖ്യമായും കൃഷിയേയും ഗ്രാമ തൊഴിലിനേയും കേന്ദ്രീകരിച്ചതായിരുന്നു.
അതിന്റെ സാമൂഹ്യ സ്വഭാവം നിർണ്ണയിച്ചത്‌ ഫ്യൂഡലീകരണ പ്രക്രിയയായിരുന്നു.
ഈ കാലഘട്ടത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയ വികാസത്തിന്റെ മുഖ്യ പ്രവണത ,
ആധിമ ബാർബേറിയൻ രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്നും പല ഏച്ചുകൂട്ടലുകളും നടന്ന ബാർബേറിയൻ രാജ്യങ്ങളിലേക്കുള്ള പരിവർത്തനമായിരുന്നു.
അവർ അവരുടെ ആശ്രിതരായ അടിയാന്മാരുടെ മേൽ സാമ്പത്തികവും ഭരണ പരവുമായ അധികാരം ചെലുത്തുകയും ചെയ്തു.
-ഫ്യൂഡൽ അടിമത്തത്തിനെതിരെ ജനകീയ ചെറുത്തു നിൽപ്പ്‌-
മധ്യ യുഗങ്ങളിലെ ആദ്യ കാലഘട്ടത്തിന്റെ മറ്റൊരു പ്രധാന വശം എടുത്തു പറയേണ്ടതുണ്ടു.
യൂറോപ്പിൽ കമ്യൂൺ അടിസ്ഥാനമായിട്ടുള്ള പ്രാകൃത സമൂഹത്തിൽ നിന്നു ഫ്യൂഡൽ സമൂഹത്തിലേക്കുള്ള പരിവർത്തനം,
പ്രയോഗത്തിൽ,പ്രാക്‌-വർഗ്ഗസമൂഹത്തിൽ നിന്നും വർഗ്ഗ സമൂഹത്തിലേക്കുള്ള ഒരു പരിവർത്തനമായിരുന്നു.
ഇതോടെ അദ്ധ്വാനിക്കുന്ന ബഹുജനങ്ങളുടെ കെട്ടുപാടുകൾ കൂടി.
അവരുടേതായ ഭൂമിയിൽ പരമ്പരാഗത അവകാശ മുള്ളവരും ഗ്രാമ കമ്യൂണുകളിൽ വസിച്ചിരുന്നവരുമായ മുൻ സ്വതന്ത്ര കർഷകർക്ക്‌ അവരുടെ സ്വാതന്ത്ര്യവും ഭൂമിയും നഷ്ടപ്പെട്ടു.
അവരുടെ ഭൂമി ജന്മി തമ്പുരാന്റേതായി.
അവർ അടിയാന്മാരുമായി.
ഈ സ്ഥിതി വിശേഷവുമായി മൗനമായി പൊരുത്തപ്പെടുവാൻ അദ്ധ്വാനിക്കുന്ന ജനതക്ക്‌ സ്വാഭാവികമായും കഴിഞ്ഞില്ല .
ഏതൊരു വർഗ്ഗ സമൂഹത്തിലുമെന്നതു പോലെ ഫ്യൂഡൽ കാലഘട്ടത്തിലും വർഗ്ഗ സമരം കൊടുംമ്പിരികൊണ്ടു;ചിലപ്പോഴത്‌ അന്തർ ലീനമായിരുന്നു.
മറ്റു ചിലപ്പോൾ പ്രകടവും .
ഫ്യൂഡൽ ബന്ധങ്ങൾ രൂപം പ്രാപിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ അടിയാന്മാർ അവരുടെ സ്വതന്ത്ര്യം സംരക്ഷിക്കുവാനും പ്രാകൃത കമ്യൂണുകളിലെ സമത്വം പുനസ്ഥാപിക്കുവാനും വേണ്ടി പലപ്പോഴും കലാപ മുയർത്തി.
ഫ്യൂഡൽ ബന്ധങ്ങൾ ദൃഡമായതിന്ന് ശേഷം പോലും അടിയാളർ അവരുടെ പ്രതിഷേധം തുടർന്നു പോന്നു.
യജമാനന്മാർക്ക്‌ വേണ്ടി തങ്ങൾ ചെയ്യാൻ ബാധ്യസ്ഥമായിരുന്ന കാര്യങ്ങൾ അവർ മോശമായ രീതിയിൽ നടപ്പിലാക്കി.
ചിലപ്പോൾ അവർ പല ബാധ്യതകളും നിറവേറ്റാൻ തന്നെ കൂട്ടാക്കിയില്ല ഇടക്കിടെ അവർ ചൂഷക വർഗ്ഗത്തിന്നെതിരെ പരസ്യമായ കലാപവും ഉയർത്തി.
കർഷകരുടെ അനുസരണം ഉറപ്പു വരുത്താൻ നഗ്നമായ ബലപ്രയോഗം കൊണ്ടു മാത്രമാവില്ലെന്നു ഭരണ വർഗ്ഗത്തിന്നറിയാമായിരുന്നു.
ലൗകികമായ വാളിനു പുറമെ അവർ ആധ്യാത്മിക ഉപാധികളും എടുത്തു പ്രയോഗിച്ചു .
മനുഷ്യന്റെ വിശ്വാസങ്ങളേയും ,അവന്റെ മനസ്സാക്ഷിയുടേയും മീതെ അധികാരക്കുത്തക വച്ചു പുലർത്തിയ ക്രിസ്തീയസഭ (പടിഞ്ഞാറൻ യൂരോപ്പിൽ കത്തോലിക്കാ സഭ ]ആണിതിന്ന് നേതൃത്വം വഹിച്ചത്‌ .
സർവ്വ ഗുണ സമ്പന്നനായ ഒരു ഈശ്വരനാണു ഈ ലോകം ശൃഷ്ടിച്ചതെന്നു സഭ പഠിപ്പിച്ചു.
ഭൂമിയി ചിലർ പണക്കാരും മറ്റുള്ളവർ പാവപ്പെട്ടവനും ,ചിലർ ഭരണ കർത്താക്കളും മറ്റുള്ളവർ കൽപന അനുസരിക്കുന്നവരും ,ചിലർ ഭരണം നടത്തുന്നവരും മറ്റുള്ളവർ ഭരിക്കപ്പെടുന്നവരും ആയത്‌ ഈശ്വര കൽപിതമാണെന്നു അവർ പഠിപ്പിച്ചു.
ഈശ്വരന്റെ ആജ്ഞകൾക്കെതിരെ പ്രതിഷേധിക്കുന്നവൻ ഒരു കലാപ കാരിയും ഒരു മഹാപാപിയും കൂടിയാണെന്നും സഭ പഠിപ്പിച്ചു.
അങ്ങിനെ അദ്ധ്വാനിക്കുന്ന ഓരോ മനുഷ്യനും കടമകൾ ചോദ്യം ചെയ്യാതെ നടപ്പിലാക്കണം ;
അവന്റെ യജമാനനെ തീറ്റിപോറ്റണം ;
അയാൾക്ക്‌ വേണ്ടി പണിയെടുക്കുകയുക്‌ വേണം .
ഇതു ഭയം കൊണ്ടു മാത്രമായിരുന്നില്ല അതു മനസ്സാക്ഷിയുടെ
ഒരു പ്രശ്നമായിരുന്നു.
മധ്യ യുഗങ്ങളിലെ അധ്വാനിക്കുന്ന ജനതയിലെ ഭൂരിഭാഗവും കർഷകരായിരുന്നു.
അവർ സ്വതവേ അന്ധവിശ്വാസികളും സഭ പഠിപ്പിച്ച മതപരമായ ആശയങ്ങൾ അംഗീകരിക്കുന്നവരുമായിരുന്നു.
ഈ ആശയങ്ങൾ അവരുടെ മേൽ ശക്തമായ സ്വാധീനം ചെലുത്തി ,അങ്ങിനെ അത്‌ ഫ്യൂഡൽ ചൂഷണ വ്യവസ്ഥ നിലനിർത്തുവാനും ദൃഡീകരിക്കുവാനും വേണ്ടി ഭരണ വർഗ്ഗം നടത്തുന്ന ശ്രമങ്ങളിൽ
ഒരു സുപ്രധാന ആയുധമായിത്തീരുകയും ചെയ്തു.
കത്തോലിക്കാസഭയുടെ പ്രയോജനകരമായ പങ്കിനെ സീന്യോറന്മാർ അങ്ങേയറ്റം വിലമതിച്ചു.
അവർ സഭയ്ക്ക്‌ കൈയയഞ്ഞു സംഭാവനകൾ നൽകി.
തൽഫലമായി മധ്യ യുഗങ്ങളുടെ ആദ്യ കാലത്തു തന്നെ സഭ വമ്പിച്ച ഭൂവുടമകളായി .
അതിന്റെ ഉയർന്ന ഉദ്യോഗസ്ഥൻ ഭരണ വർഗ്ഗത്തിലെ ആറ്റവും സ്വധീന ശക്തിയുള്ള അംഗങ്ങളായിത്തീർന്നു.
വൻ കിട സന്യാസാശ്രമങ്ങളുടെ തലവന്മാരും ബിഷപ്പന്മാരും
കുലീന പ്രഭുക്കളേപ്പോലേയും ജന്മിപ്രമുഖരെപ്പോലെ യുമാണു
തങ്ങളെന്ന് സ്വയം കരുതുകയും ചെയ്തു.
റോമിലെ ബിഷപ്പന്മാർ ,പോപ്പ്‌ എന്ന പേരിലാണു
പിന്നീട്‌ അറിയപ്പെട്ടിരുന്നത്‌ .
മതപരമായ ധർമ്മങ്ങളോടൊപ്പം ഭരണപരമായ ചുമതലകളും നിർവ്വഹിക്കുവാൻ അവർ ബാധ്യസ്ഥരായിരുന്നു.
തദ്ദേശ വാ സികളെ ബാർബേറിയന്മാരിൽ നിന്ന് രക്ഷിക്കുവാനും
അവർ ചുമതലയേറ്റു.
അങ്ങിനെ ഗണ്യമായ അധികാരം കൈകാര്യം ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി.
ഏറെ താമസിയാതെ ക്രിസ്തീയ ലോകത്തിന്റെ മുഴുവൻ ആദ്ധ്യാത്മിക നേതൃത്വം തങ്ങൾക്കാണെന്ന് അവകാശപ്പെടാനും തുടങ്ങി.
(പ്രഭാത്‌ ബുക്സിന്റെ "ലോക ചരിത്ര"ത്തിൽ നിന്ന്)
2010, ജൂലൈ 26, തിങ്കളാഴ്‌ച
2010, ജൂലൈ 16, വെള്ളിയാഴ്‌ച
കാൾമാൻ സാമ്രാജ്യം
കാൾമാൻ സാമ്രാജ്യം;-
അക്കാലത്ത്‌ ബാർബേറിയൻ രാഷ്ട്രങ്ങൾ സ്താപിതമായ രീതിയുടെ
ഒരു ഉദാഹരണമാണ് കാൾമാൻ ചക്രവർത്തിയുടെ ഭരണകാലത്ത്‌ (768-814)രൂപീകരിക്കപ്പെട്ട ഫ്രാങ്കിഷ്‌ രാഷ്ട്രം.
ഫ്രാങ്കുകളുടെ രാജ്യത്തിന്ന് ഒരു തലസ്ഥാനം -അതിന്റെ ആധുനിക അർത്ഥത്തിൽ -ഇല്ലായിരുന്നു.
രാജ്യത്തിന്റെ കേന്ദ്രം ,രാജാവും അദ്ദേഹത്തിന്റെ അനുയായികളും അപ്പോഴുണ്ടായിരുന്ന ആസ്ഥാനമായിരുന്നു.
രാജാവ്‌ രാജ്യമെങ്ങും ചുറ്റി സഞ്ചരിച്ചു.
രാജ്യമെങ്ങും നിവസിച്ചിരുന്നത്‌ ഫ്രാങ്കിഷ്‌ ഗോത്രങ്ങളായിരുന്നു.
രാജാവും അദ്ദേഹത്തിന്റെ അനുചരന്മാരും ഒരു ഭൂ എസ്റ്റേറ്റിൽ നിന്നും മറ്റൊരു ഭൂ എസ്റ്റേറ്റിലേക്ക്‌ പോകും .
തദ്ദേശ ജനങ്ങളിൽ നിന്നും കപ്പമായും നികുതിയായും
ക്രമപ്രകാരം വസൂലാക്കുന്ന എല്ലാറ്റിനും പുറമെ അത്തരം സ്ഥലങ്ങൾ രാജാവിനും അദ്ദേഹത്തിന്റെ കുടുംബത്തിന്നും രാജസദസ്സിന്നും
രാജാവിന്റെ അനുചരന്മാർക്കും ആവശ്യമായ ഭക്ഷണ സാധനങ്ങളും മറ്റെല്ലാ അത്യാവശ്യ സാധനങ്ങളും വേണ്ടത്ര അളവിൽ നൽകണമെന്നും വ്യവസ്ഥയുണ്ടായിരുന്നു.
രാജാവിന്റേയും രാജ സദസ്സ്യരുടേയും ഈ സഞ്ചാരങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ രാഷ്ട്രത്തിന്റെ ഭൂപ്രദേശ പരിധി നിർണ്ണയിക്കുവാൻ സഹായിച്ചു;കാരണം ,രാജാവിന്ന് കപ്പവും മറ്റുചിലവുകളും നൽകാൻ സമ്മതിക്കുന്നവരെല്ലാം അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രജകളായി കരുതപ്പെട്ടു.
അങ്ങിനേയുള്ള പ്രജകൾ താമസിച്ചഭൂമി രാജ്യത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗമായി കരുതപ്പെട്ടിരുന്നു.
കൃത്യമായി നിർവ്വചിക്കപ്പെട്ട അതിർത്തികളൊന്നും ബാർബേറിയൻ രാഷ്ട്രങ്ങൾക്കില്ലായിരുന്നു.
രാജാവും അദ്ദേഹത്തിന്റെ അനുചരന്മാരും അവരുടെ അധികാരം നടത്തുകയും കപ്പവും നുകുതികളും പിരിക്കുകയും ചെയ്ത പ്രദേശങ്ങൾ പ്രയോഗത്തിൽ രാജ്യാതിർത്തിക്കുള്ളിൽ പെട്ടവയായിരുന്നു.
കാൾമാൻ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ഭീമാകാരമായ വലിപ്പത്തിൽ നിന്നു മാത്രം അതിന്റെ സ്വഭാവത്തെ സംബന്ധിച്ച്‌ തെറ്റായ നിഗമനത്തിലെത്താതിരിക്കാൻ നാം പ്രത്യേകം സൂഷിക്കേണ്ടതാണ്.
കാൾമാനും അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുൻ ഗാമികളായ ചാൾസ്‌ മാർട്ടൽ(715-741),അദ്ദേഹത്തിന്റെ മകൻ പിപ്പിൻ എന്നിവരും യൂറോപ്പിലുണ്ടായ അറബി ആക്രമണങ്ങളെ കണക്കിലെടുക്കുവാൻ ബാദ്ധ്യസ്ഥരായിരുന്നു.
ഫ്രാങ്കിഷ്‌ രാജ്യത്തിന്നെതിരായി അറബികൾ നടത്തിയ ആക്രമണത്തെ (പോയ്‌ ട്യോഴ്സ്‌ യുദ്ധം,732) തിരിച്ചടിക്കുവാൻ ചാൾസ്‌ മാർട്ടൽ കൂറച്ചൊന്നുമല്ല വിഷമിച്ചതു.
ഈ യുദ്ധത്തിന്റെ അനുഭവം ഫ്രാങ്കിഷ്‌ രാജാക്കന്മാരെ അവരുടെ സൈന്യത്തിന്റെ സ്ഥിതി മെച്ചപ്പെടുവാൻ നിർബന്ധിത്രാക്കി.
ഈ ഉൽക്കണ്ഠ സൈനികോപകരണങ്ങളിൽ വരുത്തിയ മെച്ചപ്പെടുത്തലിൽ മാത്രമല്ല പിന്നീട്‌ ദൃശ്യമായിത്തീർന്നത്‌ .
യുദ്ധകാലങ്ങളിൽ രാജാവിന്റെ കൊടിക്കീഴിൽ അണിനിരന്നവർക്കെല്ലാം കൂടുതൽ ഭൂമിയും ,കർഷകരേയും തുടരെ തുടരെ അനുവദിച്ചതിൽ ഇക്കാര്യം ദൃശ്യമാണ്‌.
ഇത്തരം ബാദ്ധ്യതകൾ ഏറ്റെടുക്കാൻ ശേഷിയുള്ളവർ സമൂഹത്തിലെ സമൃദ്ധ വിഭാഗത്തിൽ പ്പെട്ടവരായിരുന്നു.
ആനുകൂല്യങ്ങളുടെ ഗുണം പറ്റിക്കൊണ്ടു ഈ വിഭാഗത്തിൽപ്പെട്ടവർക്ക്‌ അവരുടെ സമ്പത്ത്‌ വർദ്ധിപ്പിക്കാൻ കഴിഞ്ഞു.
ഈ ആനുകൂല്യങ്ങൾ ഏറെ താമസിയാതെ പരമ്പരാഗതമായി തീർന്നു.
പിപ്പിനിന്റെ ഭരണകാലത്ത്‌ വിപുലമായ അടിസ്ഥാനത്തിൽ വിതരണം ചെയ്ത ആനുകൂല്യങ്ങൾ ശക്തരായ പടയാളീ-ഭൂവുടമകളെ ഭരണവർഗ്ഗത്തിന്റെ സംഖ്യാ പരമായ വർദ്ധനവിന്നും ദൃഢീകരണത്തിന്നുമാണു വഴി തെളിച്ചതു.
ഇവർക്ക്‌ കരമൊഴിവായി നൽകപ്പെട്ട ഭൂമിയിൽ താമസിച്ചിരുന്ന ചെറു കർഷകർ ഇവരുടെ ആശ്രിതരായിത്തീരുകയും ചെയ്തിരുന്നു.
ഭരണ വർഗ്ഗത്തിന്റെ വലിപ്പത്തിലുണ്ടായ ഗണ്യമായ ഈ വർദ്ധനവ്‌ സജീവമായ ഒരു വിദേശനയം പിൻ തുടരുവാൻ കരോലിംഗ്യൻ രാജാക്കന്മാരെ പ്രാപ്തരാക്കി.
അവർ അവരുടെ രാജ്യാതിർത്തികൾ വിട്ടു വളരെ മുന്നോട്‌ പോയി.
മറ്റു ജർമാനിക്ക്‌ ഗോത്രങ്ങളെ അടിമപ്പെടുത്തുവാനും ഇവർ ശ്രമിച്ചു.
ഇങ്ങനെ കാൾമാൻ തന്റെ അധികാരം വമ്പിച്ച ഒരു പ്രദേശത്താകെ വ്യാപിപ്പിക്കുന്നതിൽ വിജയിച്ചു.
ഇന്നത്തെ ഫ്രാൻസ്‌ ,വടക്കൻ സ്പെയിൻ ,വടക്കൻ ഇറ്റലി,പശ്ചിമ ജർമ്മനിയിലെ ഗണ്യമായ ഒരു ഭാഗം എന്നിവയെല്ലാം അദ്ദേഹത്തിന്റെ സാമ്രാജ്യാധികാരത്തിൽ പെട്ടു.
800 എ ഡി യിൽ മാർപ്പാപ്പ ,കാൾമാൻ ചക്ര വർത്തിയെ കിരീടമണിയിക്കുകയും അദ്ദേഹത്തിന്റെ രാജ്യം ഒരു സാമ്രാജ്യമാണെന്ന്‌ പ്രഖ്യാപിക്കുകയും ചെയ്തു.
വാസ്ഥവത്തിൽ ഈ സാമ്രാജ്യം പലദേശങ്ങളുടെ ഒരു അയഞ്ഞ താൽക്കാലിക യൂണിയനായിരുന്നു.
ഈ ദേശങ്ങളാകട്ടെ ഒരു വിജയിയായ ജേതാവ്‌ കീഴടക്കിയതായിരുന്നു.
ഈ ദേശങ്ങൾ തമ്മിൽ യഥാർത്ഥത്തിൽ ഉറച്ച യാതൊരു ബന്ധങ്ങളുണ്ടായിരുന്നില്ല.
അതിന്റെ സ്ഥാപകന്റെ മരണാനന്തരം ഈ സാമ്രാജ്യം ശിഥിലമായി തീർന്നു.
വിവിധ ഗോത്രങ്ങൾ പാർത്തിരുന്നതാണു സാമ്രാജ്യം എന്ന വസ്തുത മാത്രമല്ല അതിന്റെ ശിഥിലീകരണത്തിന്ന്‌ ഇടയാക്കിയത്‌.
കാൾമാന്റെ മരണത്തിന്ന്‌ ശേഷം ഈ ഗോത്രങ്ങൾ ഭിന്നിച്ചു പോവുകയും അവയെ പിടിച്ചടക്കുന്നതിന്നു മുമ്പ്‌ നില നിന്നതു പോലെയുള്ള ,പ്രത്യേക സ്വതന്ത്ര ഉപരാജ്യങ്ങൾ ആരംഭിക്കുകയും ചെയ്തു എന്നത്‌ ശരിയാണു.
എന്നാൽ, ഈ ശിഥീലികരണത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനകാരണം ഒരു സാമൂഹ്യ-സാമ്പത്തിക രാഷ്ട്രീയ വ്യവസ്ഥ എന്ന നിലയിൽ
ഫ്യൂഡലിസത്തിന്റെ സഹജമായ സ്വഭാവത്തിൽ തന്നെ യാണ് സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നത്‌.
ആ സമൂഹത്തിന്റെ സ്വഭാവം മനസ്സിലാക്കുന്നതിന്ന് വേണ്ടി അതിന്റെ കേന്ദ്രബിന്ദുവിന്റെ -ഫ്യൂഡൽ എസ്റ്റേറ്റിന്റെ -ഘടനയെപ്പറ്റി വ്യക്തമായ ഒരു ധാരണയുണ്ടാക്കേണ്ടത്‌ പരമപ്രാധാന്യ മർഹിക്കുന്നൊരു കാര്യമാണ്. ഫ്യൂഡൽ സമൂഹത്തിന്റെ ആദ്യത്തെ ആവിർഭാവം മുതൽ ബൂർഷ്വാ വിപ്ലവങ്ങളുടെ അഗ്നിജ്വാലയിൽ അവ വെന്തടിഞ്ഞതു വരെയുള്ള അനേകം നുറ്റാണ്ടുകൾ നീണ്ടു നിന്ന ഫ്യൂഡൽ സമൂഹത്തിന്ന് അടിസ്ഥാന മായിരുന്നത്‌ ഈ ഫ്യൂഡൽ എസ്റ്റേറ്റുകളായിരുന്നു.
മധ്യയുഗങ്ങളുടെ ആരംഭത്തിൽ ഫ്യൂഡൽ ബന്ധങ്ങളുടെ വികാസം -പതിനൊന്നാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആരംഭത്തോടുകൂടി യൂറോപ്പിലെങ്ങും ഫ്യൂഡലീകരണ പ്രക്രിയ പൂർത്തിയായി; മുഴുവനുമോ,ഏറക്കുറെ മുഴുവനുമോ ഭൂമി ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കളുടേ കൈകളിലായി.
അതേ അവസരത്തിൽ ,അധ്വാനിക്കുന്ന ജനത ഒന്നല്ലെങ്കിൽ മറ്റൊരു പരിധിവരെ ഭരണാധികാര വർഗ്ഗത്തിന്റെ ആശ്രിതരുമായി തീർന്നു.
ആശ്രിതത്വത്തിന്റെ ഏറ്റവും കഠിനമായ രൂപം അടിയാന്മാരുടേതായിരുന്നു. അവരും അവരുടെ പിൻ ഗാമികളും തങ്ങളുടെ തമ്പുരാന്മാരുടെ സേവനത്തിൽ വ്യാപൃതരും അവരുടെ ഭൂമിയുമായി കെട്ടു പാടുള്ളവരുമായിരുന്നു.
ഇതിന്റെ അർത്ഥം അടിയാന്മാർ അവരുടെ തമ്പുരാന്റെ എസ്റ്റേറ്റിൽ പണീയെടുക്കുകയും ഭൂമിയിൽ കൃഷി നടത്തുകയും അവരുടേയും അവരുടെ കുടുംബത്തിന്റേയും ഉൾപ്പന്നത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗം അയാൾക്ക്‌ നൽകുകയും ചെയ്യണമെന്നായിരുന്നു.
,(ധാന്യം ഇറച്ചി ,കോഴി തുടങ്ങിയ കാർഷികോൽപ്പന്നങ്ങൾ മാത്രമല്ല തുണി,തുകൾ തുടങ്ങിയ കരകൗശലോപ്പന്നങ്ങളും ഇതിൽ ഉൾപ്പെട്ടിരുന്നു.)
അതായത്‌ അടിയാൻ അവന്റെ യജമാനനേയും യജമാനന്റെ കുടുംബത്തേയും വീട്ടിൽ പെട്ടവരേയും തീറ്റി പോറ്റുവാനും അവർക്ക്‌ വസ്ത്രവും ചെരിപ്പും മറ്റും നൽകുവാനും ബാദ്ധ്യസ്ഥരായിരുന്നു.
ഈ ബാധ്യതകളും പാരിതോഷിതങ്ങളുമെല്ലം കൂടി 'വെറും പാട്ടം' എന്നപേരിലാണു അറിയപ്പെട്ടിരുന്നത്‌.
യജമാനന്റെ ഭൂമിയിൽ കൃഷി ചെയ്യാനുള്ള അവകാശത്തിന്ന് പ്രതിഫല മെന്ന നിലയിലാണ്‍ീതു പരിഗണിക്കപ്പെട്ടത്‌.
ഈഭൂമി, പാട്ടക്കാരന്റെ കൈകാര്യ കർത്തൃത്വത്തിലേക്ക്‌ തമ്പുരാൻ വിട്ടുകൊടുക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു.മേൽ വിവരിച്ചരീതിയിൽ നടത്തിയ ഫ്യൂഡൽ എസ്റ്റേറ്റ്‌ ,ഫ്യൂഡൽ സമ്പട്‌ ഘടനയുടേയു സമൂഹത്തിന്റേയും കേന്ദ്രബിന്ദുവായിരുന്നു.
റഷ്യയിൽ 'വോച്ചിന'എന്നാണിതറിയപ്പെട്ടത്‌.
ഇംഗ്ലണ്ടിൽ'മാനർ എസ്റ്റേറ്റെന്നും ഫ്രാൻസിലും യൂറോപ്പിന്റെ മറ്റു ഭാഗങ്ങളിലും 'സീന്യോറി' എന്നും അറിയപ്പെട്ടു.
ഫ്രാൻസിന്റെ മാതൃകയാണു യൂറോപ്പിലെ മറ്റു പ്രദേശങ്ങൾ സ്വീകരിച്ചത്‌.
ഫ്യൂഡൽ ബന്ധങ്ങളുടെ മൗലിക സവിശേഷതകളും ഫ്യൂഡൽ സമൂഹത്തിന്റെ ഘടനയും മനസ്സിലാക്കുന്നതിന്ന് 'സീന്യൊറി'യുടെ നടത്തിപ്പിന്റെ രീതിയെ സബന്ധിച്ച വ്യക്തമായ ഒരു ചിത്രം ആവ്ശ്യമാണ്.
അതുപോലെത്തന്നെ ഈ സമൂഹ്യ -സാമ്പത്തിക ഘടകം മധ്യയുഗങ്ങളിലെ സാമൂഹ്യ -രാഷ്ട്രീയ ബന്ധങ്ങളെ സ്വധീനിച്ച രീതിയും മനസ്സിലാക്കിയിരിക്കേണ്ടതാണ്.Varamozhi Editor: Text Exported for Print or Save
അക്കാലത്ത്‌ ബാർബേറിയൻ രാഷ്ട്രങ്ങൾ സ്താപിതമായ രീതിയുടെ
ഒരു ഉദാഹരണമാണ് കാൾമാൻ ചക്രവർത്തിയുടെ ഭരണകാലത്ത്‌ (768-814)രൂപീകരിക്കപ്പെട്ട ഫ്രാങ്കിഷ്‌ രാഷ്ട്രം.
ഫ്രാങ്കുകളുടെ രാജ്യത്തിന്ന് ഒരു തലസ്ഥാനം -അതിന്റെ ആധുനിക അർത്ഥത്തിൽ -ഇല്ലായിരുന്നു.
രാജ്യത്തിന്റെ കേന്ദ്രം ,രാജാവും അദ്ദേഹത്തിന്റെ അനുയായികളും അപ്പോഴുണ്ടായിരുന്ന ആസ്ഥാനമായിരുന്നു.
രാജാവ്‌ രാജ്യമെങ്ങും ചുറ്റി സഞ്ചരിച്ചു.
രാജ്യമെങ്ങും നിവസിച്ചിരുന്നത്‌ ഫ്രാങ്കിഷ്‌ ഗോത്രങ്ങളായിരുന്നു.
രാജാവും അദ്ദേഹത്തിന്റെ അനുചരന്മാരും ഒരു ഭൂ എസ്റ്റേറ്റിൽ നിന്നും മറ്റൊരു ഭൂ എസ്റ്റേറ്റിലേക്ക്‌ പോകും .
തദ്ദേശ ജനങ്ങളിൽ നിന്നും കപ്പമായും നികുതിയായും
ക്രമപ്രകാരം വസൂലാക്കുന്ന എല്ലാറ്റിനും പുറമെ അത്തരം സ്ഥലങ്ങൾ രാജാവിനും അദ്ദേഹത്തിന്റെ കുടുംബത്തിന്നും രാജസദസ്സിന്നും
രാജാവിന്റെ അനുചരന്മാർക്കും ആവശ്യമായ ഭക്ഷണ സാധനങ്ങളും മറ്റെല്ലാ അത്യാവശ്യ സാധനങ്ങളും വേണ്ടത്ര അളവിൽ നൽകണമെന്നും വ്യവസ്ഥയുണ്ടായിരുന്നു.
രാജാവിന്റേയും രാജ സദസ്സ്യരുടേയും ഈ സഞ്ചാരങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ രാഷ്ട്രത്തിന്റെ ഭൂപ്രദേശ പരിധി നിർണ്ണയിക്കുവാൻ സഹായിച്ചു;കാരണം ,രാജാവിന്ന് കപ്പവും മറ്റുചിലവുകളും നൽകാൻ സമ്മതിക്കുന്നവരെല്ലാം അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രജകളായി കരുതപ്പെട്ടു.
അങ്ങിനേയുള്ള പ്രജകൾ താമസിച്ചഭൂമി രാജ്യത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗമായി കരുതപ്പെട്ടിരുന്നു.
കൃത്യമായി നിർവ്വചിക്കപ്പെട്ട അതിർത്തികളൊന്നും ബാർബേറിയൻ രാഷ്ട്രങ്ങൾക്കില്ലായിരുന്നു.
രാജാവും അദ്ദേഹത്തിന്റെ അനുചരന്മാരും അവരുടെ അധികാരം നടത്തുകയും കപ്പവും നുകുതികളും പിരിക്കുകയും ചെയ്ത പ്രദേശങ്ങൾ പ്രയോഗത്തിൽ രാജ്യാതിർത്തിക്കുള്ളിൽ പെട്ടവയായിരുന്നു.
കാൾമാൻ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ഭീമാകാരമായ വലിപ്പത്തിൽ നിന്നു മാത്രം അതിന്റെ സ്വഭാവത്തെ സംബന്ധിച്ച്‌ തെറ്റായ നിഗമനത്തിലെത്താതിരിക്കാൻ നാം പ്രത്യേകം സൂഷിക്കേണ്ടതാണ്.
കാൾമാനും അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുൻ ഗാമികളായ ചാൾസ്‌ മാർട്ടൽ(715-741),അദ്ദേഹത്തിന്റെ മകൻ പിപ്പിൻ എന്നിവരും യൂറോപ്പിലുണ്ടായ അറബി ആക്രമണങ്ങളെ കണക്കിലെടുക്കുവാൻ ബാദ്ധ്യസ്ഥരായിരുന്നു.
ഫ്രാങ്കിഷ്‌ രാജ്യത്തിന്നെതിരായി അറബികൾ നടത്തിയ ആക്രമണത്തെ (പോയ്‌ ട്യോഴ്സ്‌ യുദ്ധം,732) തിരിച്ചടിക്കുവാൻ ചാൾസ്‌ മാർട്ടൽ കൂറച്ചൊന്നുമല്ല വിഷമിച്ചതു.
ഈ യുദ്ധത്തിന്റെ അനുഭവം ഫ്രാങ്കിഷ്‌ രാജാക്കന്മാരെ അവരുടെ സൈന്യത്തിന്റെ സ്ഥിതി മെച്ചപ്പെടുവാൻ നിർബന്ധിത്രാക്കി.
ഈ ഉൽക്കണ്ഠ സൈനികോപകരണങ്ങളിൽ വരുത്തിയ മെച്ചപ്പെടുത്തലിൽ മാത്രമല്ല പിന്നീട്‌ ദൃശ്യമായിത്തീർന്നത്‌ .
യുദ്ധകാലങ്ങളിൽ രാജാവിന്റെ കൊടിക്കീഴിൽ അണിനിരന്നവർക്കെല്ലാം കൂടുതൽ ഭൂമിയും ,കർഷകരേയും തുടരെ തുടരെ അനുവദിച്ചതിൽ ഇക്കാര്യം ദൃശ്യമാണ്‌.
ഇത്തരം ബാദ്ധ്യതകൾ ഏറ്റെടുക്കാൻ ശേഷിയുള്ളവർ സമൂഹത്തിലെ സമൃദ്ധ വിഭാഗത്തിൽ പ്പെട്ടവരായിരുന്നു.
ആനുകൂല്യങ്ങളുടെ ഗുണം പറ്റിക്കൊണ്ടു ഈ വിഭാഗത്തിൽപ്പെട്ടവർക്ക്‌ അവരുടെ സമ്പത്ത്‌ വർദ്ധിപ്പിക്കാൻ കഴിഞ്ഞു.
ഈ ആനുകൂല്യങ്ങൾ ഏറെ താമസിയാതെ പരമ്പരാഗതമായി തീർന്നു.
പിപ്പിനിന്റെ ഭരണകാലത്ത്‌ വിപുലമായ അടിസ്ഥാനത്തിൽ വിതരണം ചെയ്ത ആനുകൂല്യങ്ങൾ ശക്തരായ പടയാളീ-ഭൂവുടമകളെ ഭരണവർഗ്ഗത്തിന്റെ സംഖ്യാ പരമായ വർദ്ധനവിന്നും ദൃഢീകരണത്തിന്നുമാണു വഴി തെളിച്ചതു.
ഇവർക്ക്‌ കരമൊഴിവായി നൽകപ്പെട്ട ഭൂമിയിൽ താമസിച്ചിരുന്ന ചെറു കർഷകർ ഇവരുടെ ആശ്രിതരായിത്തീരുകയും ചെയ്തിരുന്നു.
ഭരണ വർഗ്ഗത്തിന്റെ വലിപ്പത്തിലുണ്ടായ ഗണ്യമായ ഈ വർദ്ധനവ്‌ സജീവമായ ഒരു വിദേശനയം പിൻ തുടരുവാൻ കരോലിംഗ്യൻ രാജാക്കന്മാരെ പ്രാപ്തരാക്കി.
അവർ അവരുടെ രാജ്യാതിർത്തികൾ വിട്ടു വളരെ മുന്നോട്‌ പോയി.
മറ്റു ജർമാനിക്ക്‌ ഗോത്രങ്ങളെ അടിമപ്പെടുത്തുവാനും ഇവർ ശ്രമിച്ചു.
ഇങ്ങനെ കാൾമാൻ തന്റെ അധികാരം വമ്പിച്ച ഒരു പ്രദേശത്താകെ വ്യാപിപ്പിക്കുന്നതിൽ വിജയിച്ചു.
ഇന്നത്തെ ഫ്രാൻസ്‌ ,വടക്കൻ സ്പെയിൻ ,വടക്കൻ ഇറ്റലി,പശ്ചിമ ജർമ്മനിയിലെ ഗണ്യമായ ഒരു ഭാഗം എന്നിവയെല്ലാം അദ്ദേഹത്തിന്റെ സാമ്രാജ്യാധികാരത്തിൽ പെട്ടു.
800 എ ഡി യിൽ മാർപ്പാപ്പ ,കാൾമാൻ ചക്ര വർത്തിയെ കിരീടമണിയിക്കുകയും അദ്ദേഹത്തിന്റെ രാജ്യം ഒരു സാമ്രാജ്യമാണെന്ന്‌ പ്രഖ്യാപിക്കുകയും ചെയ്തു.
വാസ്ഥവത്തിൽ ഈ സാമ്രാജ്യം പലദേശങ്ങളുടെ ഒരു അയഞ്ഞ താൽക്കാലിക യൂണിയനായിരുന്നു.
ഈ ദേശങ്ങളാകട്ടെ ഒരു വിജയിയായ ജേതാവ്‌ കീഴടക്കിയതായിരുന്നു.
ഈ ദേശങ്ങൾ തമ്മിൽ യഥാർത്ഥത്തിൽ ഉറച്ച യാതൊരു ബന്ധങ്ങളുണ്ടായിരുന്നില്ല.
അതിന്റെ സ്ഥാപകന്റെ മരണാനന്തരം ഈ സാമ്രാജ്യം ശിഥിലമായി തീർന്നു.
വിവിധ ഗോത്രങ്ങൾ പാർത്തിരുന്നതാണു സാമ്രാജ്യം എന്ന വസ്തുത മാത്രമല്ല അതിന്റെ ശിഥിലീകരണത്തിന്ന്‌ ഇടയാക്കിയത്‌.
കാൾമാന്റെ മരണത്തിന്ന്‌ ശേഷം ഈ ഗോത്രങ്ങൾ ഭിന്നിച്ചു പോവുകയും അവയെ പിടിച്ചടക്കുന്നതിന്നു മുമ്പ്‌ നില നിന്നതു പോലെയുള്ള ,പ്രത്യേക സ്വതന്ത്ര ഉപരാജ്യങ്ങൾ ആരംഭിക്കുകയും ചെയ്തു എന്നത്‌ ശരിയാണു.
എന്നാൽ, ഈ ശിഥീലികരണത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനകാരണം ഒരു സാമൂഹ്യ-സാമ്പത്തിക രാഷ്ട്രീയ വ്യവസ്ഥ എന്ന നിലയിൽ
ഫ്യൂഡലിസത്തിന്റെ സഹജമായ സ്വഭാവത്തിൽ തന്നെ യാണ് സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നത്‌.
ആ സമൂഹത്തിന്റെ സ്വഭാവം മനസ്സിലാക്കുന്നതിന്ന് വേണ്ടി അതിന്റെ കേന്ദ്രബിന്ദുവിന്റെ -ഫ്യൂഡൽ എസ്റ്റേറ്റിന്റെ -ഘടനയെപ്പറ്റി വ്യക്തമായ ഒരു ധാരണയുണ്ടാക്കേണ്ടത്‌ പരമപ്രാധാന്യ മർഹിക്കുന്നൊരു കാര്യമാണ്. ഫ്യൂഡൽ സമൂഹത്തിന്റെ ആദ്യത്തെ ആവിർഭാവം മുതൽ ബൂർഷ്വാ വിപ്ലവങ്ങളുടെ അഗ്നിജ്വാലയിൽ അവ വെന്തടിഞ്ഞതു വരെയുള്ള അനേകം നുറ്റാണ്ടുകൾ നീണ്ടു നിന്ന ഫ്യൂഡൽ സമൂഹത്തിന്ന് അടിസ്ഥാന മായിരുന്നത്‌ ഈ ഫ്യൂഡൽ എസ്റ്റേറ്റുകളായിരുന്നു.
മധ്യയുഗങ്ങളുടെ ആരംഭത്തിൽ ഫ്യൂഡൽ ബന്ധങ്ങളുടെ വികാസം -പതിനൊന്നാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആരംഭത്തോടുകൂടി യൂറോപ്പിലെങ്ങും ഫ്യൂഡലീകരണ പ്രക്രിയ പൂർത്തിയായി; മുഴുവനുമോ,ഏറക്കുറെ മുഴുവനുമോ ഭൂമി ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കളുടേ കൈകളിലായി.
അതേ അവസരത്തിൽ ,അധ്വാനിക്കുന്ന ജനത ഒന്നല്ലെങ്കിൽ മറ്റൊരു പരിധിവരെ ഭരണാധികാര വർഗ്ഗത്തിന്റെ ആശ്രിതരുമായി തീർന്നു.
ആശ്രിതത്വത്തിന്റെ ഏറ്റവും കഠിനമായ രൂപം അടിയാന്മാരുടേതായിരുന്നു. അവരും അവരുടെ പിൻ ഗാമികളും തങ്ങളുടെ തമ്പുരാന്മാരുടെ സേവനത്തിൽ വ്യാപൃതരും അവരുടെ ഭൂമിയുമായി കെട്ടു പാടുള്ളവരുമായിരുന്നു.
ഇതിന്റെ അർത്ഥം അടിയാന്മാർ അവരുടെ തമ്പുരാന്റെ എസ്റ്റേറ്റിൽ പണീയെടുക്കുകയും ഭൂമിയിൽ കൃഷി നടത്തുകയും അവരുടേയും അവരുടെ കുടുംബത്തിന്റേയും ഉൾപ്പന്നത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗം അയാൾക്ക്‌ നൽകുകയും ചെയ്യണമെന്നായിരുന്നു.
,(ധാന്യം ഇറച്ചി ,കോഴി തുടങ്ങിയ കാർഷികോൽപ്പന്നങ്ങൾ മാത്രമല്ല തുണി,തുകൾ തുടങ്ങിയ കരകൗശലോപ്പന്നങ്ങളും ഇതിൽ ഉൾപ്പെട്ടിരുന്നു.)
അതായത്‌ അടിയാൻ അവന്റെ യജമാനനേയും യജമാനന്റെ കുടുംബത്തേയും വീട്ടിൽ പെട്ടവരേയും തീറ്റി പോറ്റുവാനും അവർക്ക്‌ വസ്ത്രവും ചെരിപ്പും മറ്റും നൽകുവാനും ബാദ്ധ്യസ്ഥരായിരുന്നു.
ഈ ബാധ്യതകളും പാരിതോഷിതങ്ങളുമെല്ലം കൂടി 'വെറും പാട്ടം' എന്നപേരിലാണു അറിയപ്പെട്ടിരുന്നത്‌.
യജമാനന്റെ ഭൂമിയിൽ കൃഷി ചെയ്യാനുള്ള അവകാശത്തിന്ന് പ്രതിഫല മെന്ന നിലയിലാണ്‍ീതു പരിഗണിക്കപ്പെട്ടത്‌.
ഈഭൂമി, പാട്ടക്കാരന്റെ കൈകാര്യ കർത്തൃത്വത്തിലേക്ക്‌ തമ്പുരാൻ വിട്ടുകൊടുക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു.മേൽ വിവരിച്ചരീതിയിൽ നടത്തിയ ഫ്യൂഡൽ എസ്റ്റേറ്റ്‌ ,ഫ്യൂഡൽ സമ്പട്‌ ഘടനയുടേയു സമൂഹത്തിന്റേയും കേന്ദ്രബിന്ദുവായിരുന്നു.
റഷ്യയിൽ 'വോച്ചിന'എന്നാണിതറിയപ്പെട്ടത്‌.
ഇംഗ്ലണ്ടിൽ'മാനർ എസ്റ്റേറ്റെന്നും ഫ്രാൻസിലും യൂറോപ്പിന്റെ മറ്റു ഭാഗങ്ങളിലും 'സീന്യോറി' എന്നും അറിയപ്പെട്ടു.
ഫ്രാൻസിന്റെ മാതൃകയാണു യൂറോപ്പിലെ മറ്റു പ്രദേശങ്ങൾ സ്വീകരിച്ചത്‌.
ഫ്യൂഡൽ ബന്ധങ്ങളുടെ മൗലിക സവിശേഷതകളും ഫ്യൂഡൽ സമൂഹത്തിന്റെ ഘടനയും മനസ്സിലാക്കുന്നതിന്ന് 'സീന്യൊറി'യുടെ നടത്തിപ്പിന്റെ രീതിയെ സബന്ധിച്ച വ്യക്തമായ ഒരു ചിത്രം ആവ്ശ്യമാണ്.
അതുപോലെത്തന്നെ ഈ സമൂഹ്യ -സാമ്പത്തിക ഘടകം മധ്യയുഗങ്ങളിലെ സാമൂഹ്യ -രാഷ്ട്രീയ ബന്ധങ്ങളെ സ്വധീനിച്ച രീതിയും മനസ്സിലാക്കിയിരിക്കേണ്ടതാണ്.
(പ്രഭാത്‌ ബുക്സിന്റെ "ലോക ചരിത്ര"ത്തിൽ നിന്ന്)
2010, ജൂലൈ 8, വ്യാഴാഴ്‌ച
പശ്ചിമ യൂറോപ്പിൽ ഫ്യുഡൽ ബന്ധങ്ങളിടെ ആവിർഭാവം
ധനികരുടെയും കുലീനരുടേയും സംരക്ഷണവും സഹായവും തേടിയ
ചെറു കർഷകർക്ക്‌ അന്തിമമായി അത്‌ നഷ്ടപ്പെട്ടു;
പക്ഷെ അവരുടെ സ്വാതന്ത്ര്യം അതിന്ന് വിലയായി
നൽകേണ്ടി വന്നു.
അവരിൽ ഭൂമിയില്ലാത്തവർക്ക്‌ ഒരു തുണ്ടു ഭൂമിയും
ചിലപ്പോൾ ഏതാനും മൃഗങ്ങളും അവയെ സൂക്ഷിക്കാനുള്ള
തൊഴുത്തുകളും നഷ്ടപ്പെട്ടു.
ഇതിന്നു പ്രതിഫലമായി അവർ അവരുടെ യജമാനന്മാർക്ക്‌
പണിചെയ്തു കൊടുക്കുകയോ അതല്ലെങ്കിൽ അവരുടെ ഉൽപന്നത്തിന്റെ ഒരുഭാഗം (വെറും പാട്ടം)നൽകുകയോ ചെയ്യണമായിരുന്നു.
സംരക്ഷണ ഹീനരായ ചെറു കർഷകർക്ക്‌ നൽകുന്ന ഭൗതിക
സഹായം വളരെ വലുതായിരുന്ന സന്ദർഭങ്ങളിൽ കർഷകർ മാത്രമല്ല അവരുടെ അനന്തരഗാമികളും അവരുടെ യജമാനന്മാർക്ക്‌
സേവന മനുഷ്ടിക്കാൻ ചുമതലപ്പെട്ടവരായി.
മുൻ ബാർബേറിയൻ ഗ്രാമങ്ങളിൽ ഇന്നുള്ള ഈ സ്വതന്ത്രരായ സാധാരണക്കാരുടെ ജീവിത സാഹചര്യങ്ങൾ ഏറെക്കുറെ ഒരേ നിലവാരത്തിലായിരുന്നതിനാൽ
സമൂഹത്തിലെ വൻ കിട ഭൂ ഉടമകളോടും ധനികരോടുമുള്ള
ഈ വിധേയത്വം ഒരു സാർവ്വത്രിക വ്യവഹാരമായി തീർന്നു.
സ്വന്തമായ കൃഷിയിടവും ന്യായമായ ഒരു ജീവിതത്തിന്നു മതിയായ
ഭൂമി ഉണ്ടായിരുന്ന ചില കർഷകർ ധനികരുടേയും കുലീനരുടേയും സേവനത്തിൽ പ്രവേശിക്കുവാനാണു അപ്പോഴും ആഗ്രഹിച്ചത്‌;
കാരണം എന്തു വിലകൊടുത്തും അവരുടെ സംരക്ഷണവും സഹായവും നേടുക അവർക്കാവശ്യമായിരുന്നു.
ഭൂമിയിലുള്ള അവരുടെ അവകാശം അവർ ഉപേക്ഷിക്കുകയും
അതു അവരുടെ പുതിയ യജമാനന്മാർക്ക്‌ കൈമാറി കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു.
എന്നിട്ട്‌,ആ ഭൂമിതന്നെ അവരിൽ നിന്നും പാട്ടവ്യവസ്ഥകളുടെപൂർണ്ണബാദ്ധ്യതകളോടെ അവർ തിരികെ വാങ്ങുകയും ചെയ്തു- ഈ ഭൂമി ഒരിക്കലും അവരുടേതല്ലായിരുന്നു എന്നതരത്തിൽ- അങ്ങിനെ ഭൂമി കൈവശമായി തീർന്നു.
അതിന്റെ മുൻ ഉടമസ്ഥൻ ഒരു പാട്ടക്കാരനായും മാറി .
കത്തോലിക്കാ സഭയും ,സന്ന്യാസി മഠങ്ങളും ആശ്രമങ്ങളും പോലെയുള്ള സ്ഥാപനങ്ങളുംധനികരായ ഭൂവുടമകളിലായിരുന്നു.
അവർക്ക്‌ ഭൂമി ഒഴിഞ്ഞു കൊടുത്ത ചെറു കർഷകർക്ക്‌ അവർ സഹായവും സംരക്ഷണവും നൽകുകയും ആ ഭൂമി അവർക്ക്‌ പാട്ടവ്യവസ്ഥയിൽ തിരികെ നൽകുകയും ചെയ്തു.
മാത്രമല്ല,സന്യാസ മഠങ്ങൾ പലപ്പോഴും മുൻ ഉടമകൾക്ക്‌ അവരുടെ ഭൂമി തിരികേ പാട്ടത്തിന്ന് നൽകിയതിനോടൊപ്പം ഒരു ചെറു തുണ്ടു ഭൂമി കൂടി നൽകുകയുണ്ടായി .
ഇത്തരം ഭൂമി സാധാരണ ഗതിയിൽ ഒരു ചെറു വനത്തിന്റേയോ ചതുപ്പ്‌ നിലത്തിന്റേയോ ഭാഗമായിരുന്നു.
കാടു തെളിച്ചും ചതുപ്പ്‌ നികത്തിയും കൃഷി നടത്തണം എന്ന വ്യവസ്ഥയിലാണ് ഇത്തരം ഭൂമി നൽകപ്പെട്ടത്‌ .
അങ്ങിനെ ഇന്നുവരെ സ്വതന്ത്രരായിരുന്ന അവർ ,ഇപ്പോൾ വൻ കിട ഭൂവുടമകളുടെ ആശ്രിതരും അടിയാന്മാരുമായിത്തീരുകയും ചെയ്തു.
വൻ കിട ഭൂവുടമകളുടെ ഭൂമിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടവരും അവരുടെ സേവനത്തിന്ന് വിധേയരായി തീർന്നു.
എങ്കിലും ഈ പ്രക്രിയയിൽ ഇതിലെല്ലാമധികം ചിലത്‌ ഉൾപ്പെട്ടിരുന്നു.
വൻ കിട ഭൂവുടമകൾ ക്രമേണ തദ്ദേശ കർഷകരുടെ മേൽ പുതിയ അവകാശങ്ങൾ നേടിയെടുത്തു.
പാതകൾ മോശമായിരുന്നു.ദീർഘയാത്രകൾ അപകടകരവും .
അതിനാൽ ഒരു കർഷനു ,അയാളും കരുത്തനാനായ തദ്ദേശാ പ്രഭുവും തമ്മിലെന്തെങ്കിലും താൽപര്യ സംഘട്ടനമുണ്ടായാൽ നീതി പൂർവ്വകമായ തീരുമാനത്തിന്ന് വേണ്ടി രാജാവിനെ സമീപിക്കുക എന്നതു പലപ്പോഴും ദുസ്സാധ്യമായിരുന്നു.
അങ്ങിനെ ധനവാന്മാർ -അതായത്‌ മുഖ്യമായും ശക്തരായ ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കൾ- ക്രമേണ നീതിയുടെ കൈകാര്യ കർത്താക്കളായി തീർന്നു; ഒടുവിൽ അവരുടെ ഭൂ എസ്റ്റേറ്റിന്റെ പരിധിയിൽ പെടുന്ന സ്ഥത്തിന്റെയാകെ ഭരണാധികാരിയുമായി തീർന്നു.
അവരുടെ നേട്ടങ്ങൾ ഉറപ്പിക്കുവാൻ വേണ്ടി ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കൾ അവർ ഇതിനകം തന്നെ പിടിച്ചെടുത്തുകഴിഞ്ഞ അവകാശങ്ങൾ അനുവദിച്ചുകൊണ്ടു അവരുടെ രാജാവിൽ നിന്നും പ്രത്യേക കൽപ്പനകൾ നേടുകയുണ്ടായി .
ഈ കൽപ്പനകൾ"ഒഴിപ്പിക്കൽ കൽപ്പനകൾ"എന്നാണറിയപ്പെട്ടത്‌.
അതനുസരിച്ച്‌ ഉടമകൾക്ക്‌ നൽകപ്പെട്ട പുതിയ അധികാരത്തെ 'ഒഴിവാക്കൽ' എന്നുമറിയപ്പെട്ടിരുന്നു.
കൽപ്പനയിൽ ,ഇതിന്നു വേണ്ടി ഉപയോഗിച്ച 'ഇമ്യുണിസ്‌' എന്ന ലത്തീൻ വാകിന്റെ അർത്ഥം ഒഴിവാക്കുക എന്നാണു.
ഈ കൽപ്പനകൾ, ഭൂവുടമകളുടെ സ്വത്തുക്കളെ രാജാവിന്റേയും ഭരണ ഉദ്യോഗസ്ഥരുടേയും നിയന്ത്രണത്തിൽ നിന്നും ഒഴിവാക്കി.
അങ്ങിനെ ഈ ഒഴിവാക്കൽ കൽപ്പന ,ഭൂവുടമകളെ അവരുടെ
മുഴുവൻ സ്വത്തിനേയും പരിധിക്കുള്ളിലെ നിയമപരവും ഭരണപരവുമായ അധികാരികളാക്കി മാറ്റി .
എന്നാൽ പലപ്പോഴും അധികാരം ഈ പരിധിക്കുള്ളിൽ നിന്നില്ല.
കാരണം പലപ്പോഴും ബാബേറിയൻ രാഷ്ട്രങ്ങൾ ദുർബലവും അവരുടെ സംഘടന മോശവുമായിരുന്നു.
അന്നു കേന്ദ്രഭരണവും പ്രാദേശിക ഭരണവും ,ഈ വാക്കുകളുടെ യഥാർത്ഥ അർത്ഥത്തിൽ നിലവിലുണ്ടായിരുന്നില്ല.
അവയുടെ ചുമതലകൾ തദ്ദേശ പ്രഭുക്കളെ ഏൽപിക്കുവാൻ രാജാക്കന്മാർക്ക്‌ സ്വതവേ സന്തോഷമായിരുന്നു.
ഇങ്ങനെ അധികം കിട്ടിയ അധികാരം സാധാരണക്കാരുടെ നാട്ടുകൂട്ടങ്ങളിൽ പങ്കെടുക്കുവാൻ പ്രഭുക്കളെ ബാദ്ധ്യതയുള്ളവരാക്കി .
ഒരു നിർദ്ദിഷ്ട പ്രദേശത്തിന്റെ ക്രമസമാധാന പരിപാലന ചുമതല
ഈ നാട്ടു കൂട്ടങ്ങൾക്കായിരുന്നു. നിയമപരമായ നടപടികളും നാട്ടുകൂട്ടങ്ങളിൽ വെച്ചാണു സ്വീകരിച്ചത്‌.
സ്വഭാവികമായും ഈ നടപടികളുടേയൊക്കെ നേതൃത്വം ആ നാട്ടുകൂട്ടങ്ങളുടെ കൈകളിൽ വന്നുകൂടി.
അതായത്‌ സ്റ്റേറ്റിന്റെ ഭരണപരവും നിയമപരവുമായ ചുമതലകൾ പ്രഭുക്കൾക്ക്‌ നൽകപ്പെട്ടു ഈ സേവനത്തിന്ന് പ്രതിഫലമെന്ന നിലയിൽ അവർ ഭരണം നടത്തിയ ഭൂമിയിൽ നിന്ന് നികുതിയും ശേഖരിച്ചു.
നിയമ നിഷേധങ്ങൾക്കുള്ള പിഴയായിരുന്നു ഇതിലൊരിനം .
അവരുടെ അധികാര പരിധിയിൽ ജീവിച്ചിരുന്ന എല്ലാ സാധാരണക്കാരിൽ നിന്നും ഏതു തരത്തിലുള്ള സേവനവും ആവശ്യപ്പെടാനുള്ള അധികാരമായിരുന്നു മറ്റൊന്ന്
ഊടുപാതകൾ നന്നാക്കുക ,പാലം പണിയുക ,കടത്തുകൾ നടത്തുക കോട്ട-കൊത്തളങ്ങൾ പണിയുക. എന്നിവയ്കു വേണ്ടിയുള്ള സേവനവും ഇതിൽ പെട്ടിരുന്നു.
കമ്പോളങ്ങളിലും മില്ലുകളിലും മറ്റും ക്രമ സമാദാനം പാലിച്ചതിന്ന് പ്രതിഫലമായി രാജാവും ഉദ്യോഗസ്ഥന്മാരും കമ്പോളങ്ങൾ ,റോഡുകൾ ,കടത്തുകൾ പാലങ്ങൾ എന്നിവയ്ക്ക്‌ നികുതികളും ഏർപ്പെടുത്തി .
ഒഴിവാക്കൽ കൽപ്പനകൾ മൂലം അധികാരം ലഭിച്ച ഭൂവുടമകൾ ഈ നികുതികൾ പിരിച്ചെടുത്തു.
ഇവയ്കെല്ലാം പുറമേ തദ്ദേശ നേതക്കൾക്കവരുടെ പ്രത്യേക അവകാശങ്ങൾ ശക്തമായി ഉറപ്പിക്കാനും അത്‌ ദീർഘകാലത്തേക്ക്‌ നിലനിർത്താനും സഹായിക്കുന്ന മറ്റൊരു സന്ദർഭംകൂടിലഭിച്ചു.
സാധാരണക്കാരിൽ നിന്നും രൂപീകരിച്ച പട്ടാളം അവരുടെ നേതാക്കളെ പിന്ന്തുടർന്നു യുദ്ധത്തിന്ന് പോകുകയും പിടിച്ചടക്കൽ യുദ്ധത്തിൽ പങ്കെടുക്കുകയുമായിരുന്നു പതിവ്‌.
ഈ ക്രമീകരണത്തിന്റെ പ്രാധാന്യം കുറഞ്ഞുവന്നു.
റോമൻ പട്ടാളവുമായിട്ടുള്ള ഏറ്റുമുട്ടലുകളും സംഘട്ടനങ്ങളും ഇതിനൊരു കാരണവുമായിരുന്നു.
സൈനിക സാങ്കേതിക വിദ്യയിലുള്ള ആകെ മൊത്തം പുരോഗതിയോടെ ലോഹ നിർമ്മിത മായ ആയുധങ്ങളും പടച്ചട്ടകകളും കവചങ്ങളും ഉണ്ടാക്കാൻ തുടങ്ങി.
കാലാൾ പടയോടൊപ്പം കുതിരപ്പടയും ആവശ്യമായി വന്നു.
കുതിരകൾക്കും അശ്വഭടന്മാരേപ്പോലെ തന്നെ ,ലോഹനിർമ്മിതമായ കവചങ്ങൾ ആവശ്യമായി .
ഈ നവീകരണങ്ങൾക്കെല്ലാം വലിയ ചിലവ്‌ വേണ്ടിവന്നു.
ഒരു പൂർണ്ണ കവച വേഷത്തിന്ന് നാൽപ്പത്തിയഞ്ച്‌ പശുക്കളുടെ വിലയുണ്ടായിരുന്നു;
അതായത്‌ ഒരു കന്നുകാലി കൂട്ടത്തിന്റെ അത്ര വില .
ഇതിന്റെ ഫലമായി ഗ്രാമ കമ്യൂണുകളിൽ നിന്നുള്ള സാധാരണ ചെറു കർഷകർക്ക്‌ പടച്ചട്ട അണിയുക അസാദ്ധ്യമായിത്തീർന്നു.
അതു ഒരു സുഖഭോഗ വസ്തുവായിത്തീർന്നു.
ഈ കാരണങ്ങളാൽ ഏറെ താമസിയാതെ സാർവ്വത്രികമായ സൈനിക സേവനം കാലഹരണപ്പെടുകയും ചെയ്തു.
കാലക്രമേണ,പുതിയ ബാർബേറിയൻ രാഷ്ട്രങ്ങളിലെ പട്ടാളക്കാർ
പുതിയ സൈനിക വിദ്യയുടെ ആവശ്യങ്ങൾക്കനുസരിച്ച്‌,
സ്വയം ആയുധമണിയാൻ കഴിവുള്ള ധനികരായ പ്രജകൾ
ഇൾപ്പെട്ടവരായി തീർന്നു.
അങ്ങിനെ പുതിയ രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ രാജാക്കന്മാർ സൈന്യ സേവനത്തിന്ന് വിധേയരാക്കിയത്‌,ഒന്നുകിൽ അപ്പോൾതന്നെ ധനികരായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്ന പ്രജകളേയായിരുന്നു.
അല്ലെങ്കിൽതങ്ങളുടെ സ്വന്തം അനുചരന്മാരിൽ രാജകീയനുകൂല്യങ്ങൾ
നൽകി ധനികരാക്കിയവരെയായിരുന്നു.
അതുമല്ലെങ്കിൽ,ഭൂമിയും അതിലെ പാട്ട കൃഷിക്കാരും സഹിതം
നൽകപ്പെട്ട തദ്ദേശ ധനികരെയായിരുന്നു.
ഈ ആനുകൂല്യങ്ങൾക്കെല്ലാം ഒരു പ്രതിഫലമെന്ന നിലയിൽ
ഇവർ ആവശ്യം വരുമ്പോൾ കുതിരയും പടച്ചട്ടയും സഹിതം ഹാജരാകാൻ ബാദ്ധ്യസ്ഥരായിരുന്നു.
പ്രജകൾക്ക്‌ ഇപ്രകാരം വിതരണം ചെയ്യപ്പെട്ട ഭൂമിയെ 'ഫ്യൂഡ്‌' എന്നു വിളിച്ചു.,
ഫ്യൂഡ്‌ ലഭിച്ചവരാണ് ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കളായത്‌.
ആദ്യമൊക്കെ ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കൾക്ക്‌ ഭൂമി കൈവശം വെക്കാനുള്ള അവകാശം അവരുടെ സൈനിക ബാദ്ധ്യതകൾ നിറവേറ്റാൻ കഴിയുന്ന കാലത്തേക്ക്‌ മാത്രമായിരുന്നു.
എന്നാൽ ,ഏറേതാമസിയാതെ ,പ്രഭുക്കൾക്ക്‌ അനുവദിക്കപ്പെട്ടഭൂമി അവരുടെ പാരമ്പ്യര്യ സ്വത്തായി തീർന്നു.
അവരുടെ സൈനിക ബാദ്ധ്യതകളാവട്ടെ ,അനന്തരാവകാശികളുടെ പൈതൃകവുമായിതീർന്നു.
അങ്ങിനേയാണ്
ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കളുടേതായ പുതിയ വർഗം രൂപം കൊണ്ടത്‌ .
പടയാളികളായ ഭൂവുടമകളുടെ ഒരു വർഗമായിരുന്നു ഇത്‌.
കൃഷിക്കാരുടെ ചെറു ഭൂമികളുമായി താരതമ്യ പ്പെടുത്തുമ്പോൾ വളരെ വലിയ ഭൂ എസ്റ്റേറ്റുകൾ ആണ് ഇവർക്കുണ്ടായിരുന്നത്‌.
സ്വന്തം സ്വത്തുക്കളുടെ പരിധിക്കത്ത്‌ അവർ ഭരണകൂടത്തിന്റെ
എലാ ചുമതലകളും നിർവ്വഹിക്കുകയുണ്ടായി.
യഥാർത്ഥ ഉൽപാദകരായസാധാരണ ബഹുജനങ്ങൾ ,കർഷകർ,
ഫ്യ്യുഡൽ പ്രഭുക്കളെ ആശ്രയിച്ച്‌ കഴിഞ്ഞുകൂടി അവരുടെ തുണ്ടു ഭൂമികൾക്ക്‌ പ്രതിഫലമായി വെറും പാട്ടം കൊടുക്കുകയോ ഭൂവുടമയ്ക്‌ കൃഷിപ്പണി
ചെയ്തു കൊടുക്കുകയോ വേണമായിരുന്നു.
ഇതിനും പുറമെ ഭരണകൂട അധികാരത്തിന്റെ തദ്ദേശ പ്രതിനിധികൾ
എന്ന അടിസ്ഥാനത്തിൽ ഭൂവുടമകൾക്ക്‌ പല ഇനം നികുതികൾ നൽകുവാനും സേവനങ്ങൾ അനുഷ്ടിക്കുവാനും
അവർ ബാദ്ധ്യസ്ഥരായിത്തീർന്നിരുന്നു.
പുതിയ സമൂഹത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയ ഘടനയിലും സുപ്രധാന
മാറ്റങ്ങളുണ്ടായി
പ്രാകൃത കമ്യൂണിന്റേയും വർഗ്ഗരഹിത ബാർബേറിയൻ സമൂഹത്തിന്റേയും കാലത്തു ഭരണകൂടം എന്നൊന്നിലായിരുന്നു.
ബാർബേറിയന്മാരുടെ അടിസ്ഥാന സാമൂഹ്യഘടനജനസമ്മിതിയുള്ള
ഒരു അസംബ്ലിയായിരുന്നു.
ഗുരുജനങ്ങളുടേയും ശ്രേഷ്ടന്മാരുടേയും ഒരു അസംബ്ലി .
ഗോത്രത്തിന്റെ എല്ലാ സുപ്രധാന പ്രശ്നങ്ങളും -യുദ്ധവും സമാധാനവും,ധർമ്മാനുശാസനം സംബന്ധിച്ച ചർച്ചകൾ,ക്രമസമാധാന പരിപാലനം തുടങ്ങിയവയെല്ലാം- കൈകാര്യം ചെയ്തത് ഈ കൂട്ടങ്ങളായിരുന്നു.
ഗോത്ര നേതാക്കൾക്ക്‌-പ്രഭുക്കളുടേയും രാജാക്കന്മാരുടേയും
അധികാരം നൽകിയതു തെരഞ്ഞെടുപ്പു മൂലമാണ്.
അല്ലാതെ കയ്യൂക്കിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലായിരുന്നില്ല.
കൂടുതൽ വികസിതമായ സമൂഹത്തിലും പലപ്പോഴും അങ്ങിനെ തന്നെയായിരുന്നു.
അത്തരം സ്ഥാനത്തേക്ക്‌ വരുന്ന വ്യക്തികളായ സ്ഥാനാർത്ഥികളുടെ സ്വാധീനത്തേയും ഗോത്രത്തിലെ അംഗങ്ങൾ അവരിലർപ്പിച്ച വിശ്വാസത്തേയും ആശ്രയിച്ചാണ്‌ ഈ തെരഞ്ഞെടുപ്പുകൾ നടന്നത്‌.
മറ്റു രാജ്യങ്ങൾ പിടിച്ചടക്കിയതിനേത്തുടർന്നാണ്
ഭരണ കൂട ഘടന രൂപം കൊണ്ടത്‌ .
പിടിച്ചടക്കപ്പെട്ട ജനതകളെ അധീനത്തിൽ കൊണ്ടുവരുവാൻ ബലപ്രയോഗവും സമ്മർദ്ദവും ആവശ്യമായിരുന്നു.
ബാർബേറിയൻ സമൂഹത്തിന്റെ ആദ്യത്തെ ഘടനക്ക്‌ ഇതൊന്നും ഫലപ്രദമായി പ്രദാനം ചെയ്യാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല.
ബാർബേറിയൻ രാഷ്ട്രങ്ങളിൽ ആവശ്യമായി വന്ന ഇത്തരത്തിലുള്ള ബലപ്രയോഗത്തിന്റേയും സമ്മർദ്ദത്തിന്റേയും ഭരണകൂടോപാധികൾ,പ്രയോഗത്തിൽ ആദ്യമൊക്കെ രാജാക്കന്മാരും അവരുടെ അനുചരന്മാരുമായിരുന്നു.
ചെറു കർഷകർക്ക്‌ അന്തിമമായി അത്‌ നഷ്ടപ്പെട്ടു;
പക്ഷെ അവരുടെ സ്വാതന്ത്ര്യം അതിന്ന് വിലയായി
നൽകേണ്ടി വന്നു.
അവരിൽ ഭൂമിയില്ലാത്തവർക്ക്‌ ഒരു തുണ്ടു ഭൂമിയും
ചിലപ്പോൾ ഏതാനും മൃഗങ്ങളും അവയെ സൂക്ഷിക്കാനുള്ള
തൊഴുത്തുകളും നഷ്ടപ്പെട്ടു.
ഇതിന്നു പ്രതിഫലമായി അവർ അവരുടെ യജമാനന്മാർക്ക്‌
പണിചെയ്തു കൊടുക്കുകയോ അതല്ലെങ്കിൽ അവരുടെ ഉൽപന്നത്തിന്റെ ഒരുഭാഗം (വെറും പാട്ടം)നൽകുകയോ ചെയ്യണമായിരുന്നു.
സംരക്ഷണ ഹീനരായ ചെറു കർഷകർക്ക്‌ നൽകുന്ന ഭൗതിക
സഹായം വളരെ വലുതായിരുന്ന സന്ദർഭങ്ങളിൽ കർഷകർ മാത്രമല്ല അവരുടെ അനന്തരഗാമികളും അവരുടെ യജമാനന്മാർക്ക്‌
സേവന മനുഷ്ടിക്കാൻ ചുമതലപ്പെട്ടവരായി.
മുൻ ബാർബേറിയൻ ഗ്രാമങ്ങളിൽ ഇന്നുള്ള ഈ സ്വതന്ത്രരായ സാധാരണക്കാരുടെ ജീവിത സാഹചര്യങ്ങൾ ഏറെക്കുറെ ഒരേ നിലവാരത്തിലായിരുന്നതിനാൽ
സമൂഹത്തിലെ വൻ കിട ഭൂ ഉടമകളോടും ധനികരോടുമുള്ള
ഈ വിധേയത്വം ഒരു സാർവ്വത്രിക വ്യവഹാരമായി തീർന്നു.
സ്വന്തമായ കൃഷിയിടവും ന്യായമായ ഒരു ജീവിതത്തിന്നു മതിയായ
ഭൂമി ഉണ്ടായിരുന്ന ചില കർഷകർ ധനികരുടേയും കുലീനരുടേയും സേവനത്തിൽ പ്രവേശിക്കുവാനാണു അപ്പോഴും ആഗ്രഹിച്ചത്‌;
കാരണം എന്തു വിലകൊടുത്തും അവരുടെ സംരക്ഷണവും സഹായവും നേടുക അവർക്കാവശ്യമായിരുന്നു.
ഭൂമിയിലുള്ള അവരുടെ അവകാശം അവർ ഉപേക്ഷിക്കുകയും
അതു അവരുടെ പുതിയ യജമാനന്മാർക്ക്‌ കൈമാറി കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു.
എന്നിട്ട്‌,ആ ഭൂമിതന്നെ അവരിൽ നിന്നും പാട്ടവ്യവസ്ഥകളുടെപൂർണ്ണബാദ്ധ്യതകളോടെ അവർ തിരികെ വാങ്ങുകയും ചെയ്തു- ഈ ഭൂമി ഒരിക്കലും അവരുടേതല്ലായിരുന്നു എന്നതരത്തിൽ- അങ്ങിനെ ഭൂമി കൈവശമായി തീർന്നു.
അതിന്റെ മുൻ ഉടമസ്ഥൻ ഒരു പാട്ടക്കാരനായും മാറി .
കത്തോലിക്കാ സഭയും ,സന്ന്യാസി മഠങ്ങളും ആശ്രമങ്ങളും പോലെയുള്ള സ്ഥാപനങ്ങളുംധനികരായ ഭൂവുടമകളിലായിരുന്നു.
അവർക്ക്‌ ഭൂമി ഒഴിഞ്ഞു കൊടുത്ത ചെറു കർഷകർക്ക്‌ അവർ സഹായവും സംരക്ഷണവും നൽകുകയും ആ ഭൂമി അവർക്ക്‌ പാട്ടവ്യവസ്ഥയിൽ തിരികെ നൽകുകയും ചെയ്തു.
മാത്രമല്ല,സന്യാസ മഠങ്ങൾ പലപ്പോഴും മുൻ ഉടമകൾക്ക്‌ അവരുടെ ഭൂമി തിരികേ പാട്ടത്തിന്ന് നൽകിയതിനോടൊപ്പം ഒരു ചെറു തുണ്ടു ഭൂമി കൂടി നൽകുകയുണ്ടായി .
ഇത്തരം ഭൂമി സാധാരണ ഗതിയിൽ ഒരു ചെറു വനത്തിന്റേയോ ചതുപ്പ്‌ നിലത്തിന്റേയോ ഭാഗമായിരുന്നു.
കാടു തെളിച്ചും ചതുപ്പ്‌ നികത്തിയും കൃഷി നടത്തണം എന്ന വ്യവസ്ഥയിലാണ് ഇത്തരം ഭൂമി നൽകപ്പെട്ടത്‌ .
അങ്ങിനെ ഇന്നുവരെ സ്വതന്ത്രരായിരുന്ന അവർ ,ഇപ്പോൾ വൻ കിട ഭൂവുടമകളുടെ ആശ്രിതരും അടിയാന്മാരുമായിത്തീരുകയും ചെയ്തു.
വൻ കിട ഭൂവുടമകളുടെ ഭൂമിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടവരും അവരുടെ സേവനത്തിന്ന് വിധേയരായി തീർന്നു.
എങ്കിലും ഈ പ്രക്രിയയിൽ ഇതിലെല്ലാമധികം ചിലത്‌ ഉൾപ്പെട്ടിരുന്നു.
വൻ കിട ഭൂവുടമകൾ ക്രമേണ തദ്ദേശ കർഷകരുടെ മേൽ പുതിയ അവകാശങ്ങൾ നേടിയെടുത്തു.
പാതകൾ മോശമായിരുന്നു.ദീർഘയാത്രകൾ അപകടകരവും .
അതിനാൽ ഒരു കർഷനു ,അയാളും കരുത്തനാനായ തദ്ദേശാ പ്രഭുവും തമ്മിലെന്തെങ്കിലും താൽപര്യ സംഘട്ടനമുണ്ടായാൽ നീതി പൂർവ്വകമായ തീരുമാനത്തിന്ന് വേണ്ടി രാജാവിനെ സമീപിക്കുക എന്നതു പലപ്പോഴും ദുസ്സാധ്യമായിരുന്നു.
അങ്ങിനെ ധനവാന്മാർ -അതായത്‌ മുഖ്യമായും ശക്തരായ ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കൾ- ക്രമേണ നീതിയുടെ കൈകാര്യ കർത്താക്കളായി തീർന്നു; ഒടുവിൽ അവരുടെ ഭൂ എസ്റ്റേറ്റിന്റെ പരിധിയിൽ പെടുന്ന സ്ഥത്തിന്റെയാകെ ഭരണാധികാരിയുമായി തീർന്നു.
അവരുടെ നേട്ടങ്ങൾ ഉറപ്പിക്കുവാൻ വേണ്ടി ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കൾ അവർ ഇതിനകം തന്നെ പിടിച്ചെടുത്തുകഴിഞ്ഞ അവകാശങ്ങൾ അനുവദിച്ചുകൊണ്ടു അവരുടെ രാജാവിൽ നിന്നും പ്രത്യേക കൽപ്പനകൾ നേടുകയുണ്ടായി .
ഈ കൽപ്പനകൾ"ഒഴിപ്പിക്കൽ കൽപ്പനകൾ"എന്നാണറിയപ്പെട്ടത്‌.
അതനുസരിച്ച്‌ ഉടമകൾക്ക്‌ നൽകപ്പെട്ട പുതിയ അധികാരത്തെ 'ഒഴിവാക്കൽ' എന്നുമറിയപ്പെട്ടിരുന്നു.
കൽപ്പനയിൽ ,ഇതിന്നു വേണ്ടി ഉപയോഗിച്ച 'ഇമ്യുണിസ്‌' എന്ന ലത്തീൻ വാകിന്റെ അർത്ഥം ഒഴിവാക്കുക എന്നാണു.
ഈ കൽപ്പനകൾ, ഭൂവുടമകളുടെ സ്വത്തുക്കളെ രാജാവിന്റേയും ഭരണ ഉദ്യോഗസ്ഥരുടേയും നിയന്ത്രണത്തിൽ നിന്നും ഒഴിവാക്കി.
അങ്ങിനെ ഈ ഒഴിവാക്കൽ കൽപ്പന ,ഭൂവുടമകളെ അവരുടെ
മുഴുവൻ സ്വത്തിനേയും പരിധിക്കുള്ളിലെ നിയമപരവും ഭരണപരവുമായ അധികാരികളാക്കി മാറ്റി .
എന്നാൽ പലപ്പോഴും അധികാരം ഈ പരിധിക്കുള്ളിൽ നിന്നില്ല.
കാരണം പലപ്പോഴും ബാബേറിയൻ രാഷ്ട്രങ്ങൾ ദുർബലവും അവരുടെ സംഘടന മോശവുമായിരുന്നു.
അന്നു കേന്ദ്രഭരണവും പ്രാദേശിക ഭരണവും ,ഈ വാക്കുകളുടെ യഥാർത്ഥ അർത്ഥത്തിൽ നിലവിലുണ്ടായിരുന്നില്ല.
അവയുടെ ചുമതലകൾ തദ്ദേശ പ്രഭുക്കളെ ഏൽപിക്കുവാൻ രാജാക്കന്മാർക്ക്‌ സ്വതവേ സന്തോഷമായിരുന്നു.
ഇങ്ങനെ അധികം കിട്ടിയ അധികാരം സാധാരണക്കാരുടെ നാട്ടുകൂട്ടങ്ങളിൽ പങ്കെടുക്കുവാൻ പ്രഭുക്കളെ ബാദ്ധ്യതയുള്ളവരാക്കി .
ഒരു നിർദ്ദിഷ്ട പ്രദേശത്തിന്റെ ക്രമസമാധാന പരിപാലന ചുമതല
ഈ നാട്ടു കൂട്ടങ്ങൾക്കായിരുന്നു. നിയമപരമായ നടപടികളും നാട്ടുകൂട്ടങ്ങളിൽ വെച്ചാണു സ്വീകരിച്ചത്‌.
സ്വഭാവികമായും ഈ നടപടികളുടേയൊക്കെ നേതൃത്വം ആ നാട്ടുകൂട്ടങ്ങളുടെ കൈകളിൽ വന്നുകൂടി.
അതായത്‌ സ്റ്റേറ്റിന്റെ ഭരണപരവും നിയമപരവുമായ ചുമതലകൾ പ്രഭുക്കൾക്ക്‌ നൽകപ്പെട്ടു ഈ സേവനത്തിന്ന് പ്രതിഫലമെന്ന നിലയിൽ അവർ ഭരണം നടത്തിയ ഭൂമിയിൽ നിന്ന് നികുതിയും ശേഖരിച്ചു.
നിയമ നിഷേധങ്ങൾക്കുള്ള പിഴയായിരുന്നു ഇതിലൊരിനം .
അവരുടെ അധികാര പരിധിയിൽ ജീവിച്ചിരുന്ന എല്ലാ സാധാരണക്കാരിൽ നിന്നും ഏതു തരത്തിലുള്ള സേവനവും ആവശ്യപ്പെടാനുള്ള അധികാരമായിരുന്നു മറ്റൊന്ന്
ഊടുപാതകൾ നന്നാക്കുക ,പാലം പണിയുക ,കടത്തുകൾ നടത്തുക കോട്ട-കൊത്തളങ്ങൾ പണിയുക. എന്നിവയ്കു വേണ്ടിയുള്ള സേവനവും ഇതിൽ പെട്ടിരുന്നു.
കമ്പോളങ്ങളിലും മില്ലുകളിലും മറ്റും ക്രമ സമാദാനം പാലിച്ചതിന്ന് പ്രതിഫലമായി രാജാവും ഉദ്യോഗസ്ഥന്മാരും കമ്പോളങ്ങൾ ,റോഡുകൾ ,കടത്തുകൾ പാലങ്ങൾ എന്നിവയ്ക്ക്‌ നികുതികളും ഏർപ്പെടുത്തി .
ഒഴിവാക്കൽ കൽപ്പനകൾ മൂലം അധികാരം ലഭിച്ച ഭൂവുടമകൾ ഈ നികുതികൾ പിരിച്ചെടുത്തു.
ഇവയ്കെല്ലാം പുറമേ തദ്ദേശ നേതക്കൾക്കവരുടെ പ്രത്യേക അവകാശങ്ങൾ ശക്തമായി ഉറപ്പിക്കാനും അത്‌ ദീർഘകാലത്തേക്ക്‌ നിലനിർത്താനും സഹായിക്കുന്ന മറ്റൊരു സന്ദർഭംകൂടിലഭിച്ചു.
സാധാരണക്കാരിൽ നിന്നും രൂപീകരിച്ച പട്ടാളം അവരുടെ നേതാക്കളെ പിന്ന്തുടർന്നു യുദ്ധത്തിന്ന് പോകുകയും പിടിച്ചടക്കൽ യുദ്ധത്തിൽ പങ്കെടുക്കുകയുമായിരുന്നു പതിവ്‌.
ഈ ക്രമീകരണത്തിന്റെ പ്രാധാന്യം കുറഞ്ഞുവന്നു.
റോമൻ പട്ടാളവുമായിട്ടുള്ള ഏറ്റുമുട്ടലുകളും സംഘട്ടനങ്ങളും ഇതിനൊരു കാരണവുമായിരുന്നു.
സൈനിക സാങ്കേതിക വിദ്യയിലുള്ള ആകെ മൊത്തം പുരോഗതിയോടെ ലോഹ നിർമ്മിത മായ ആയുധങ്ങളും പടച്ചട്ടകകളും കവചങ്ങളും ഉണ്ടാക്കാൻ തുടങ്ങി.
കാലാൾ പടയോടൊപ്പം കുതിരപ്പടയും ആവശ്യമായി വന്നു.
കുതിരകൾക്കും അശ്വഭടന്മാരേപ്പോലെ തന്നെ ,ലോഹനിർമ്മിതമായ കവചങ്ങൾ ആവശ്യമായി .
ഈ നവീകരണങ്ങൾക്കെല്ലാം വലിയ ചിലവ്‌ വേണ്ടിവന്നു.
ഒരു പൂർണ്ണ കവച വേഷത്തിന്ന് നാൽപ്പത്തിയഞ്ച്‌ പശുക്കളുടെ വിലയുണ്ടായിരുന്നു;
അതായത്‌ ഒരു കന്നുകാലി കൂട്ടത്തിന്റെ അത്ര വില .
ഇതിന്റെ ഫലമായി ഗ്രാമ കമ്യൂണുകളിൽ നിന്നുള്ള സാധാരണ ചെറു കർഷകർക്ക്‌ പടച്ചട്ട അണിയുക അസാദ്ധ്യമായിത്തീർന്നു.
അതു ഒരു സുഖഭോഗ വസ്തുവായിത്തീർന്നു.
ഈ കാരണങ്ങളാൽ ഏറെ താമസിയാതെ സാർവ്വത്രികമായ സൈനിക സേവനം കാലഹരണപ്പെടുകയും ചെയ്തു.
കാലക്രമേണ,പുതിയ ബാർബേറിയൻ രാഷ്ട്രങ്ങളിലെ പട്ടാളക്കാർ
പുതിയ സൈനിക വിദ്യയുടെ ആവശ്യങ്ങൾക്കനുസരിച്ച്‌,
സ്വയം ആയുധമണിയാൻ കഴിവുള്ള ധനികരായ പ്രജകൾ
ഇൾപ്പെട്ടവരായി തീർന്നു.
അങ്ങിനെ പുതിയ രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ രാജാക്കന്മാർ സൈന്യ സേവനത്തിന്ന് വിധേയരാക്കിയത്‌,ഒന്നുകിൽ അപ്പോൾതന്നെ ധനികരായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്ന പ്രജകളേയായിരുന്നു.
അല്ലെങ്കിൽതങ്ങളുടെ സ്വന്തം അനുചരന്മാരിൽ രാജകീയനുകൂല്യങ്ങൾ
നൽകി ധനികരാക്കിയവരെയായിരുന്നു.
അതുമല്ലെങ്കിൽ,ഭൂമിയും അതിലെ പാട്ട കൃഷിക്കാരും സഹിതം
നൽകപ്പെട്ട തദ്ദേശ ധനികരെയായിരുന്നു.
ഈ ആനുകൂല്യങ്ങൾക്കെല്ലാം ഒരു പ്രതിഫലമെന്ന നിലയിൽ
ഇവർ ആവശ്യം വരുമ്പോൾ കുതിരയും പടച്ചട്ടയും സഹിതം ഹാജരാകാൻ ബാദ്ധ്യസ്ഥരായിരുന്നു.
പ്രജകൾക്ക്‌ ഇപ്രകാരം വിതരണം ചെയ്യപ്പെട്ട ഭൂമിയെ 'ഫ്യൂഡ്‌' എന്നു വിളിച്ചു.,
ഫ്യൂഡ്‌ ലഭിച്ചവരാണ് ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കളായത്‌.
ആദ്യമൊക്കെ ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കൾക്ക്‌ ഭൂമി കൈവശം വെക്കാനുള്ള അവകാശം അവരുടെ സൈനിക ബാദ്ധ്യതകൾ നിറവേറ്റാൻ കഴിയുന്ന കാലത്തേക്ക്‌ മാത്രമായിരുന്നു.
എന്നാൽ ,ഏറേതാമസിയാതെ ,പ്രഭുക്കൾക്ക്‌ അനുവദിക്കപ്പെട്ടഭൂമി അവരുടെ പാരമ്പ്യര്യ സ്വത്തായി തീർന്നു.
അവരുടെ സൈനിക ബാദ്ധ്യതകളാവട്ടെ ,അനന്തരാവകാശികളുടെ പൈതൃകവുമായിതീർന്നു.
അങ്ങിനേയാണ്
ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കളുടേതായ പുതിയ വർഗം രൂപം കൊണ്ടത്‌ .
പടയാളികളായ ഭൂവുടമകളുടെ ഒരു വർഗമായിരുന്നു ഇത്‌.
കൃഷിക്കാരുടെ ചെറു ഭൂമികളുമായി താരതമ്യ പ്പെടുത്തുമ്പോൾ വളരെ വലിയ ഭൂ എസ്റ്റേറ്റുകൾ ആണ് ഇവർക്കുണ്ടായിരുന്നത്‌.
സ്വന്തം സ്വത്തുക്കളുടെ പരിധിക്കത്ത്‌ അവർ ഭരണകൂടത്തിന്റെ
എലാ ചുമതലകളും നിർവ്വഹിക്കുകയുണ്ടായി.
യഥാർത്ഥ ഉൽപാദകരായസാധാരണ ബഹുജനങ്ങൾ ,കർഷകർ,
ഫ്യ്യുഡൽ പ്രഭുക്കളെ ആശ്രയിച്ച്‌ കഴിഞ്ഞുകൂടി അവരുടെ തുണ്ടു ഭൂമികൾക്ക്‌ പ്രതിഫലമായി വെറും പാട്ടം കൊടുക്കുകയോ ഭൂവുടമയ്ക്‌ കൃഷിപ്പണി
ചെയ്തു കൊടുക്കുകയോ വേണമായിരുന്നു.
ഇതിനും പുറമെ ഭരണകൂട അധികാരത്തിന്റെ തദ്ദേശ പ്രതിനിധികൾ
എന്ന അടിസ്ഥാനത്തിൽ ഭൂവുടമകൾക്ക്‌ പല ഇനം നികുതികൾ നൽകുവാനും സേവനങ്ങൾ അനുഷ്ടിക്കുവാനും
അവർ ബാദ്ധ്യസ്ഥരായിത്തീർന്നിരുന്നു.
പുതിയ സമൂഹത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയ ഘടനയിലും സുപ്രധാന
മാറ്റങ്ങളുണ്ടായി
പ്രാകൃത കമ്യൂണിന്റേയും വർഗ്ഗരഹിത ബാർബേറിയൻ സമൂഹത്തിന്റേയും കാലത്തു ഭരണകൂടം എന്നൊന്നിലായിരുന്നു.
ബാർബേറിയന്മാരുടെ അടിസ്ഥാന സാമൂഹ്യഘടനജനസമ്മിതിയുള്ള
ഒരു അസംബ്ലിയായിരുന്നു.
ഗുരുജനങ്ങളുടേയും ശ്രേഷ്ടന്മാരുടേയും ഒരു അസംബ്ലി .
ഗോത്രത്തിന്റെ എല്ലാ സുപ്രധാന പ്രശ്നങ്ങളും -യുദ്ധവും സമാധാനവും,ധർമ്മാനുശാസനം സംബന്ധിച്ച ചർച്ചകൾ,ക്രമസമാധാന പരിപാലനം തുടങ്ങിയവയെല്ലാം- കൈകാര്യം ചെയ്തത് ഈ കൂട്ടങ്ങളായിരുന്നു.
ഗോത്ര നേതാക്കൾക്ക്‌-പ്രഭുക്കളുടേയും രാജാക്കന്മാരുടേയും
അധികാരം നൽകിയതു തെരഞ്ഞെടുപ്പു മൂലമാണ്.
അല്ലാതെ കയ്യൂക്കിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലായിരുന്നില്ല.
കൂടുതൽ വികസിതമായ സമൂഹത്തിലും പലപ്പോഴും അങ്ങിനെ തന്നെയായിരുന്നു.
അത്തരം സ്ഥാനത്തേക്ക്‌ വരുന്ന വ്യക്തികളായ സ്ഥാനാർത്ഥികളുടെ സ്വാധീനത്തേയും ഗോത്രത്തിലെ അംഗങ്ങൾ അവരിലർപ്പിച്ച വിശ്വാസത്തേയും ആശ്രയിച്ചാണ്‌ ഈ തെരഞ്ഞെടുപ്പുകൾ നടന്നത്‌.
മറ്റു രാജ്യങ്ങൾ പിടിച്ചടക്കിയതിനേത്തുടർന്നാണ്
ഭരണ കൂട ഘടന രൂപം കൊണ്ടത്‌ .
പിടിച്ചടക്കപ്പെട്ട ജനതകളെ അധീനത്തിൽ കൊണ്ടുവരുവാൻ ബലപ്രയോഗവും സമ്മർദ്ദവും ആവശ്യമായിരുന്നു.
ബാർബേറിയൻ സമൂഹത്തിന്റെ ആദ്യത്തെ ഘടനക്ക്‌ ഇതൊന്നും ഫലപ്രദമായി പ്രദാനം ചെയ്യാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല.
ബാർബേറിയൻ രാഷ്ട്രങ്ങളിൽ ആവശ്യമായി വന്ന ഇത്തരത്തിലുള്ള ബലപ്രയോഗത്തിന്റേയും സമ്മർദ്ദത്തിന്റേയും ഭരണകൂടോപാധികൾ,പ്രയോഗത്തിൽ ആദ്യമൊക്കെ രാജാക്കന്മാരും അവരുടെ അനുചരന്മാരുമായിരുന്നു.
2010, ജൂലൈ 5, തിങ്കളാഴ്‌ച
ബൈസാൻ തിയം- എ ഡി,4-ആം നൂറ്റാണ്ടു മുതൽ 7-ആം നൂറ്റാണ്ടു വരെ.
എ ഡി 395-ൽ പൗരസ്ത്യ-പാശ്ചാത്യ റോമാസാമ്രാജ്യങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള പിളർപ്പ്‌ പൂർണ്ണമായി.
അതോടെ ബൈസാൻ തിയം ഒരു പ്രതേക രാഷ്ട്രവുമായി.
പുതിയ തലസ്ഥാനമായ കോൺസ്റ്റാന്റിനോപ്പിൾ നിർമ്മിക്കപ്പെട്ടിടത്തു ബൈസാൻ തിയം എന്ന പഴയ ഒരു ഗ്രീക്ക്‌ കോളനി ഉണ്ടായിരുന്നു.
ആ സ്ഥലത്തിന്റെ പേരിൽ നിന്നുമാണു പുതിയ രാഷ്ട്രത്തിന്ന് ബൈസാൻ തിയം എന്ന പേരു കിട്ടിയതു.
ബൈസാൻ തിയക്കാർ രെമായോയ്‌ എന്നാണു സ്വയം വിളിച്ചതു; അവരുടെ രാജ്യത്തെ "രെമയോയ്‌ സാമ്രാജ്യം" എന്നും,ബൈസാൻ തിയത്തിലെ ജനങ്ങൾ പല ഗോത്രത്തിൽ പെട്ടവരായിരുന്നു.
ഗ്രീക്ക്‌ കാരും പൗരസ്ത്യദേശത്തെ നിരവധി ഗോത്രങ്ങളും ഗ്രീക്‌ സംസ്കാരത്തിന്ന് വിധേയരായ നിരവധി ഗോത്രങ്ങളും ഇതിൽ പെടുന്നു.എങ്കിലും ,മുഖ്യ ഭാഷ ഗ്രീക്ക്‌ ആയിരുന്നു.
7-ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഇത്‌ ഔദ്യോഗികഭാഷയുമായി.
അടിമപ്പണിയിൽ അടിയുറച്ച അടിമ സമ്പത്ഘടനയുടെ തകർച്ചമൂലം പാശ്ചാത്യ സാമ്രാജ്യത്തിന്ന് സംഭവിച്ച ശിഥിലീകരണപ്രക്രിയ തടയുന്നതിൽ ബൈസാൻ തിയം വിജയിച്ചു.
ബൈസാൻ തിയം സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ഊർജ്ജസ്വലലതയുടെ രഹസ്യം സ്ഥിതിചെയ്യുന്നതു അതിന്റെ സാമൂഹ്യ-സാമ്പത്തിക ഘടനയിലായിരുന്നു.
പാശ്ചാത്യസാമ്രാജ്യത്തിൽ നിന്ന് വിപരീതമായി കൃഷിയിൽ (അതായത്‌ വൻ ഭൂവുടമകളുടെ ഭൂ എസ്റ്റേറ്റുകളിൽ)അടിമപ്പണി താരതമ്യേന കുറവായിട്ടാണു ഉപയോഗിക്കപ്പെട്ടത്‌.
അടിമകൾ ,അവരുടെ സ്വന്തമായ ഉപകരണങ്ങളുടേയും അവരുടെ സ്വന്തമായ ചെറുതുണ്ടു ഭൂമിയുടേയും ഉടമകളായി കഴിയുവാൻ ദീർഘകാലമായി അനുവദിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു.
അവയില്ലാതെ അവരെ വിൽക്കുക സാധ്യവുമല്ലായിരുന്നു.അതായത്‌ ,അടിമകൾക്ക്‌ "കോളനി"യുടെ അതേ പദവിയാണുണ്ടായിരുന്നത്‌.
'കോളനി'കൈവശഭൂമിയുടെ അടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള കൃഷി ബൈസാൻ തിയത്തിൽ പശ്ചിമ സാമ്രാജ്യത്തിനേക്കാൾ കൂടുതൽ വേരൂന്നിയിരുന്നു.
ഭൂമി പാട്ടത്തിന്നു കൊടുക്കുന്നത്‌ ,വിശേഷിച്ചും ദീർഘകാല വ്യവസ്ഥയിൽ ,ഒരു സാധാരണ നടപടിയായി തീർന്നു.
ഭൂ ബന്ധങ്ങൾ ക്രമേണ പരമ്പരാഗതവുമായി തീർന്നു.പശ്ചിമ സാമ്രാജ്യത്തെ അപേക്ഷിച്ച്‌ വളരെ കൂടുതൽ ചെറുകിട സ്വതന്ത്ര -കൈവശഭൂമിയും സ്വതന്ത്ര കർഷക കമ്യൂണുകളും ബൈസാൻ തിയത്തിൽ നിലനിന്നു.
ബൈസാൻ തിയത്തിന്റെ ഭദ്രതയെ അനുകൂലിച്ച മറ്റൊരു ഘടകം അവരെടെ സമ്പുഷ്ടമായ ഭൂമി ബാർബേറിയരുടെ ആക്രമണത്തിന്ന് താരതമ്മ്യേന കുറച്ചു മാത്രമേ വിധേയമായിള്ളൂ എന്നതാണ്.
വൻ നഗരങ്ങളും വ്യാപാര കേന്ദ്രങ്ങളും-വിശേഷിച്ചും ബോസ്‌ പൊറസ്സിന്റെ തീരത്തുള്ള കോൺസ്റ്റാന്റിനോപ്പിൾ ,സിറിയയിലെ ആന്റിയോക്ക്‌ ,ഈജിപ്തിലെ അലക്സാൻ ഡ്രിയ എന്നിവ- സാമ്രാജ്യത്തിന്ന് വിപുലമായ വാണിജ്യ ബന്ധങ്ങളും കയറ്റുമതി വ്യാപാരം വികസിപ്പിക്കാനുള്ള സാദ്ധ്യതകളും ഉറപ്പാക്കി.
യൂറോപ്പും പൂർവ്വപ്രദേശ രാജ്യങ്ങളും തമ്മിലുള്ള ഒരു വ്യാപാര കണ്ണി എന്ന നിലയിൽ ബൈസാൻ തിയം അനുഭവിച്ചു പോന്ന പങ്കും അതിന്ന് മറ്റൊരു പ്രധാനമേന്മയായിരുന്നു.
നാലും അഞ്ചും ആറും നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ ബൈസാൻ തിയത്തിൽ ,അടിമ-ഉടമ സമൂഹം ക്രമേണ അന്തർദ്ധാനം ചെയ്യുകയും ഫ്യൂഡൽ ബന്ധങ്ങൾ ക്രമമായി വികസിക്കുകയും ചെയ്തു.
ബാർബേറിയരുടെ കടന്നാക്രമണങ്ങൾ പാശ്ചാത്യ രാജ്യത്തിലെ സൈനികവും ഉദ്യോഗസ്ഥ മേധാവിത്വപരമായ പഴയ സംവിധാനങ്ങളുടെ തകർച്ചക്ക്‌ വഴി തെളിച്ചു.
ബൈസാൻ തിയത്തിൽ മുൻ കേന്ദ്രീകൃത അധികാര ഘടനയുടെ ചട്ടക്കൂടിന്നുള്ളിൽ ഫൂഡൽ പരിവർത്തനം നടക്കുകയായിരുന്നു.
മുൻ അടിമ ഉടമകൾ ശക്തരായ ഫൂഡൽ ഉടകളായി മാറിയപ്പോൾ കേന്ദ്രീകൃത ഉദ്യോഗസ്ഥ മേധാവിത്വത്തിൽ യാതോരു മാറ്റവും വന്നില്ല.
വാസ്തവത്തിൽ ഒരു സ്വേച്ഛാപര ഭരണകൂടത്തിന്നുള്ള മാതൃകാപരമായ അടിസ്ഥാനമായി വർത്തിക്കുകയാണ് ചെയ്തതു.
ഓരോ ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുവും അവരുടെ പുതിയ പദവിയും അവരുടെ അധികാരവും പ്രവിശ്യകളിൽ ദൃഡീകരിച്ചമുറക്ക്‌ ,അവരുടെ സ്വാധീനം ആവുന്നത്ര പരിമിതപ്പെടുത്തുവാൻ വേണ്ട നടപടികൾ സാമ്രാജ്യ ഗവർമന്റ്‌ സ്വീകരിച്ചു.
അവർ സ്വകാര്യ പട്ടാളത്തെ പോറ്റുന്നതും അവരുടെ ഭൂ എസ്റ്റേറ്റുകളിൽ തടവറകൾ ഉണ്ടാക്കുന്നതും നിരോധിക്കപ്പെട്ടു.
അടിമത്ത കാലത്തെ സാമൂഹ്യശ്രേണി അപ്പടി നിലനിർത്തുവാൻ ഗവർമന്റ്‌ ശ്രമിച്ചു.എന്നാൽ പട്ടാളക്കാരുടെ പദവിയിലേക്കുള്ള അടിമകളുടെ മാറ്റം അനുവദിക്കുവാൻ പലപ്പോഴും അത്‌ ബാദ്ധ്യസ്ഥമായിരുന്നു.
കഴിഞ്ഞകാലത്തിന്റേതായ ഒരു വ്യവസ്ഥ കുത്തിപൊക്കി നിർത്താൻ ശ്രമിച്ചതിൽ നിന്നും ഭരണ കൂടത്തിന്റെ പിൻ തിരിപ്പൻ സ്വഭാവം വ്യക്തമായിരുന്നു.
വിശേഷിച്ചും ജസ്റ്റീനിയൻ ഒന്നാമന്റെ ഭരണ കാലത്ത്‌(527-565).ഈ ഭരണാധികാരി അതി സമർത്ഥനായ ഒരു രാഷ്ട്രീയ നേതാവും രാജ്യതന്ത്രജ്ഞനുമായിരുന്നു.
ജസ്റ്റീനിയന്റെ ഭരണകാലത്ത്ബൈസാൻ തിയം അതിന്റെ പ്രശക്തിയുടെ ഉച്ചകോടിയിലെത്തി.
ജസ്റ്റീനിയന്റെ നിർദ്ദേശമനുസരിച്ചു തയ്യാറാക്കപെട്ട സിവിൽ നിയമ സംഹിത ചക്രവർത്തിക്ക്‌ അനിയന്ത്രിതമായ അധികാരം നൽകുകയും സഭയുടേയും സ്വകാര്യ സ്വത്തിന്റേയും പ്രത്യേകാവകാശങ്ങൾ സംരക്ഷിക്കുകയും നിലവിലുള്ള വ്യവസ്ഥകൾ സ്ഥിരീകരിക്കുകയും അടിമകൾക്കും 'കോളനി'കൾക്കുമുള്ള എല്ലാ അവകാശങ്ങളും നിഷേധിക്കുകയും ചെയ്തു.
ജസ്റ്റീനിയന്റെ നയങ്ങൾ വിവിധജന വിഭാഗങ്ങൾക്കിടയിൽ വലിയ അസംതൃപ്തി ഉളവാക്കി.
കലാപത്തിന്റെ ഒരു വേലിയേറ്റം സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ പലഭാഗങ്ങളിൽ പൊങ്ങി മറിഞ്ഞു.കോൺസ്റ്റാന്റിനോപ്പിളിലെ കലാപം വിശേഷിച്ചും ഗുരുതരമായിരുന്നു.
'കീഴടക്കുക'എന്ന് അർത്ഥമുള്ള 'നീക്കാ' എന്ന പേരു അതു നേടി. ഈ കലാപം അടിച്ചമർത്തിയ ശേഷം ,ജസ്റ്റീനിയൻ തന്റെ ശ്രദ്ധ വിദേശ നയമണ്ഡലത്തിലെ വിപുലമായ പദ്ധതികളിലേക്ക്‌ തിരിച്ചു.
ഇറ്റലിയിലും സ്പെയിനിലും ആഫ്രിക്കയിലും അദ്ദേഹം നേടിയ വിജയങ്ങൾ കേവലം പൂഴിമണ്ണിലുയർത്തിയതാണെന്ന് അതിവേഗം തെളിഞ്ഞു.
ജസ്റ്റീനിയന്റെ പിൻ തുടർച്ചക്കാരുടെ ഭരണകാലത്തു.ബൈസാൻ തിയം പിടിച്ചടക്കിയ ഭൂപ്രദേശങ്ങളിൽ പലതും നഷ്ടപ്പെട്ടു.മാത്രമല്ല ,ബൈസാൻ തിയംഭൂപ്രദേശം തന്നെ ബാർബേറിയന്മാരുടെ കടന്നാക്രമണത്തിന്ന് വിദേയമായി ;ഏഴാം നൂറ്റാണ്ടിൽ സിറിയ,പാലസ്റ്റൈൻ ,ഈജിപ്ത്‌ എന്നീരാജ്യങ്ങൾ അറബികൾ പിടിച്ചെടുത്തു
ബാർബേറിയൻസമൂഹം ;
ബാർബേറിയൻ നേതാക്കൾ പുതുതായി പിടിച്ചടക്കിയ ഭൂ പ്രദേശത്തോ റോമാക്കാരിൽ നിന്നും തിരികെ പിടിച്ച ഭൂമിയിലോ വാസമുറപ്പിച്ചപ്പോൾ അവർ സ്വഭാവികമായും അവരുടെ ആചാരങ്ങളും കമ്യൂണുകളും ഒപ്പം കൊണ്ടുവന്നു.
പക്ഷെ ,ഈ പിടിച്ചടക്കപ്പെട്ട നാടുകളിൽ നേരത്തെ വസിച്ചിരുന്നവർ വർഗ്ഗ സമൂഹത്തിൽ പെട്ടവരായിരുന്നു.;
റോമാക്കാരോടൊപ്പം അടിമകളും 'കോളൊനി'യുമുണ്ടായിരുന്നു.
അത്തരമൊരു സമൂഹത്തിന്റെ ഭരണത്തിന്നു പഴയ നടപടികൾ മതിയായിരുന്നില്ല.
താമസിയാതെ ബാർബേറിയൻ സമൂഹത്തിന്റെ സംയോഗം നഷ്ടപ്പെടുകയും അതിൽ വർഗ്ഗ സ്വഭാവം വളരുകയും ചെയ്തു.
ഇതിന്റെ വിശദാംശങ്ങൾ പിന്നീട്‌ പരിശോധിക്കാം .
ഈ വികാസങ്ങളെല്ലാം കൂടി ചേർന്നു ബാർബേറിയൻ സമൂഹത്തിൽ മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തുകയും അവ രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ രൂപീകരണത്തിന്ന്‌ വഴി തെളിക്കുകയും ചെയ്തു .
രാജ്യം പിടിച്ചടക്കിയവർക്ക്‌ പട്ടാളവും ,ഭരണപരവും നിയമ പരവും മറ്റുമായ കർമോപാധികളും ആവശ്യമായിരുന്നു.
ഇവ ഉണ്ടായപ്പോഴേക്കും കൂടുതൽ സങ്കീർണ്ണമായ ഒരു ഭരണ സംവിധാനത്തിന്റെ ആവശ്യകത ഉയർന്നു.
വിശേഷിച്ചും പിടിച്ചടക്കപ്പെട്ട ജനതയെ അധീനതയിൽ വെയ്കുവാനും ,അവരിൽ നിന്നു കപ്പം പിരിക്കുവാനും ക്രമസമാധാനം പുലർത്തുവാനും ഭരണം ശ്രമിച്ചു.
ഇതിനകം തന്നെ സമൂഹം ചൂഷിതരും ചൂഷകരും അടങ്ങുന്നതായി ത്തീരുകയും ചെയ്തു.
ഈ ഫ്യൂഡലീകരണ പ്രക്രിയ എന്തായിരുന്നു?
പുതിയ ബാബേറിയൻ രാഷ്ട്രങ്ങളിൽ അത്‌ എങ്ങിനെ സംഭവിച്ചു?
ആ ചോദ്യത്തിന്ന്‌ ചുരുക്കത്തിൽ മറുപടി പറയാവുന്നതാണ്‌.
ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കൾ ഭൂമി ഏറ്റെടുത്തപ്പോൾ അദ്ധ്വാനിക്കുന്ന ജനത അവരുടെ ആശ്രിതരായി ;
അടിയാന്മാരെന്ന നിലയിൽ ഒരിക്കൽ അവർ പണിയെടുക്കാൻ ആരംഭിച്ചതോടെ അവരുടെ അധ്വാനമോ അതെല്ലെങ്കിൽ അവരുടെ ഉൽപന്നത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗമോ ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കൾക്ക്‌ നൽകാൻ അവർ ബാദ്ധ്യസ്ഥരായി .
ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കളുടെ ഭൂ ഉടമസ്ഥത അധ്വാനിക്കുന്ന ജനതയുടെഫ്യൂഡൽ ആശ്രിതത്വം,
ഭരണവർഗ്ഗത്തിന്ന്‌ വെറുമ്പാട്ടം നൽകാനുള്ള അവരുടെ ബാധ്യത-ഇതൊക്കെയായിരുന്നു ഫ്യൂഡലീകരണ പ്രക്രിയയിൽ നിന്നുളവായ സാമൂഹ്യ പ്രതിഭാസങ്ങൾ ,
പക്ഷെ ഇവ ഇപ്പോൾ എങ്ങിനെ സംഭവിച്ചു?
ബാർബേറിയൻ ഗോത്രങ്ങളെ നയിച്ചതു അവരുടെ നേതാവായിരുന്നു.
ഗോത്ര നേതാവിന്റെ പുതിയ ഭൂ പ്രദേശങ്ങൾ പിടിച്ചടക്കിയാൽ ,ഭൂമിയിൽ ഏറിയ പങ്കും നേതാവ്‌ തന്റെ അനുചരന്മാർക്ക്‌ വിഭജിച്ചു കൊടുക്കുമായിരുന്നു.
പലപ്പോഴും റോമൻ കുലീനരുടെ വൻ കിട എസ്റ്റേറ്റുകൾ ,അടിമകളും 'കോളൊനി'യുമടക്കം അവർക്കിങ്ങനെ നൽകപ്പെട്ടു.
ഗോത്രത്തിലെ മറ്റു സ്വതന്ത്ര അംഗങ്ങൾക്ക്‌ അവരുടെ ആദ്യ പാർപ്പിട സ്ഥലത്ത്‌ അവർ അനുഭവിച്ചുപോന്ന ഭൂമി സംബന്ധമായ അവകാശങ്ങൾക്കനുസരിച്ചും ഭൂമി നൽകപ്പെട്ടു.
കുലങ്ങളുടെ ഘടകങ്ങൾ ഗ്രാമ കമ്യൂണുകളിലാണ്‌ ജീവിച്ചിരുന്നത്‌;ഓരോ വലിയ കുടുംബവും ഒരു ഭൂമിയുടെ കൈവശാവകാശം പരമ്പരാഗതമായി അനുഭവിച്ചു പോന്നു;
ഇതിൽ അവരുടെ വീടും ,കന്നുകാലികൾക്കുള്ള ഒരു വളപ്പും കൃഷി ഭൂമിയും ഉൾപ്പെട്ടിരുന്നു.
കമ്യൂണിന്റെ അവശേഷിച്ചഭാഗം -ചെറു വനവും മേച്ചിൽ സ്ഥലങ്ങളും തരിശു ഭൂമിയും ജലാശയങ്ങളും-പൊതു ഭൂമിയായിരുന്നു.വലിയ കൂട്ടുകുടുംബങ്ങൾ ക്രമേണ ചെറിയ ഘടകങ്ങളായി പിരിയുകയും കൈവശഭൂമി അതനുസരിച്ചു ഭാഗിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തു.
ഓരോ ചെറിയ കുടുംബത്തിന്റേയും കാരണവർ തന്റെ കൈവശ ഭൂമിയുടെ പാരമ്പര്യപ്രകാരമുള്ള അവകാശങ്ങളോട്‌ കൂടിയ ഉടമയായി തീർന്നു.
ഗ്രമത്തിലെ മുഴുവൻ പൊതു ഭൂമിയും ഉപയോഗിക്കാനുള്ള അവകാശവും അവർക്കുണ്ടായിരുന്നു.
ഈ ചെറു കർഷകർ ആദ്യമൊക്കെ സ്വതന്ത്രരായിരുന്നു എങ്കിലും ക്രമേണ അവരുടേ ഭൂമിയും സ്വാതന്ത്ര്യവും അവർക്ക്‌ നഷ്ടപ്പെടുകയും വൻ കിട ഭൂവുടമകൾക്ക്‌ സേവനമനുഷ്ടിക്കുന്ന ആശ്രിത കർഷകരോ അടിയാന്മാരോ ആയിതീരുകയും ചെയ്തു.
ബാർബേറിയൻ ഗോത്രങ്ങളുടെ വൻ തോതിലുള്ള കുടിയേറ്റങ്ങളുടേയും ആദ്യ ബാർബേറിയൻ രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ സ്ഥാപനത്തിന്റേയും കാലത്തു പുതിയ ഭൂപ്രദേശത്തു വാസമുറപ്പിക്കുവാനും വൻ കിട ഭൂ എസ്റ്റേറ്റുകൾ കൈവശപ്പെടുത്തു വാനും തുടങ്ങിയപ്പോൾ ,
സ്വതന്ത്രനായ സാധാരണകാരന്നു തന്റെ അടിസ്ഥാന കമ്യൂണിലെ സഹാംഗങ്ങളിൽനിന്നു പലപ്പോഴും പിൻ തുണയും സംരക്ഷണവും കിട്ടുക സാദ്ധ്യമായിരുന്നില്ല .
കാരണം,അതു അപ്പോഴേക്കും ദുർബലവും വിഘടിതവുമായി ക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു.
ഗോത്ര നേതാവിൽ നിന്നും ഇത്രയും പ്രതീക്ഷിക്കുക സാദ്ധ്യവുമല്ലായിരുന്നു.
അദ്ദേഹം ഇപ്പോൾ പുതുതായി രൂപീകൃതമായ ബാർബേറിയൻ രാഷ്ട്രത്തിന്റെ രാജാവായിരുന്നു.
അവരാകട്ടെ വൻ ഭൂ പ്രദേശങ്ങളുടെ ഭരണം നടത്തുകയും ദൂരം അവരെ അപ്രാപ്യമാക്കുകയും ചെയ്തു.
അക്കാലത്തെ ചെറു കർഷകർ അയാളുടെ സ്വന്തം ജില്ലയിലെ ശക്തരായ ആളുകളിൽ നിന്ന് സംരക്ഷണം നേടാൻ ബാദ്ധ്യസ്ഥനായി തീർന്നു.
ഇവരാകട്ടെ പലപ്പോഴും ഗോത്ര നേതാവിന്റെ സായുധ പരിവാരത്തിലെ മുൻ അംഗങ്ങളായിരുന്നു.ഇവർക്ക്‌ നേതാവ്‌ ,വൻ ഭൂ എസ്റ്റേറ്റുകൾ അനുവദിച്ചു കൊടുത്തിരുന്നു.
സ്വന്തം സായുധ പരിവാരങ്ങളുള്ള ധനികരേയും ചെറു കർഷകർക്ക്‌ ചിലപ്പോൾ ആശ്രയിക്കേണ്ടി വന്നു.
ഇവരാകട്ടെ സ്വന്തം സാഹസികതകൊണ്ടു ഭൂമി പിടിച്ചെടുക്കുകയും സ്വതന്ത്രരായ സാദാരണക്കാരുടെ ഭൂമി വിലക്കു വാങ്ങി അവരുടെ എസ്റ്റേറ്റുകൾ വിപുലപ്പെടുത്തിയവരായിരുന്നു.
ഭൂമി വ്യക്തി സ്വത്തവകാശത്തിന്നു വിദേയമാകുകയും അതു വാങ്ങുകയും വിൽക്കുകറ്റും ചെയ്യാമെന്ന് വരികയും ചെയ്തതോടെ
ഒരു വശത്ത്‌ വൻ കിട ഭൂ എസ്റ്റേറ്റുകളുടെ രൂപീകരണവും മറുവശത്ത്‌ കഷ്ടിച്ചു കഴിഞ്ഞു കൂടാൻ ഉതകുന്ന തുണ്ടു ഭൂമികളുടേയും ഭൂരഹിത കർഷകരുടേയും ആവിർഭാവവും സമയത്തിന്റെ മാത്രം ഒരു പ്രശ്നമായിരുന്നു.
ബാർബേറിയൻ സമൂഹം പിടിച്ചടക്കിയ ഭൂപ്രദേശങ്ങളിൽ പുതിയ രാഷ്ട്രങ്ങൾ പടുത്തുയർത്തിയപ്പോൾ ആ സമൂഹത്തിൽ സംഭവിച്ച പ്രക്രിയ ഇത്തരത്തിലായിരുന്നു. (പ്രഭാത്‌ ബുക്സിന്റെ 'ലോകചരിത്ര'ത്തിൽ നിന്നും പകർത്തിയത്‌)
2010, ജൂലൈ 4, ഞായറാഴ്‌ച
ജനതകളുടേ മഹത്തായ കുടിയേറ്റത്തിന്റെ ആരംഭം.ബാർബേറിയൻ രാജ്യങ്ങളുടെ രൂപീകരണം
നാലാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ഉത്തരാർദ്ധത്തിൽ
ഹൺ ഗോത്രക്കാർ വോൾഗാ നദി കടന്നതിന്ന് ശേഷം
ജർമനാറിക്‌ സിന്റെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള
സഖ്യത്തെ അമ്പേ പരാജയപ്പെടുത്തുകയും
ജർമാനിക്ക്‌ ഗോത്രങ്ങളെ പടിഞ്ഞാറോട്ട്‌ തുരത്തുകയും ചെയ്തു.
ഗോത്തുകളിൽ ചിലർ -പശ്ചിമ ഗോത്തുകൾ വിസിഗോത്തുകൾ -
പൗരസ്ത്യ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ അതിർത്തികൾ കടന്ന്
(376) ഇന്നത്തെ ബൾഗേറിയയുടെ അതിർത്തിക്കുള്ളിൽ വാസമുറപ്പിച്ചു.
സാമ്രാജ്യത്വ ഭരണാധികാരികൾ അവരെ ക്രൂരമായി ചൂഷണം ചെയ്തു. തൽഫലമായി അവർ താമസിയാതെ കലാപ മുയർത്തുകയും
ബൈസാൻ തിയൻ പട്ടാളത്തിന്റെ മേൽ
കനത്ത പരാജയമേൽപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു .
തുടർന്നു അവരുമായി കൂടിയാലോചനകൾ
ആരംഭിക്കുവാൻ ബൈസാൻ തിയം ബാധ്യസ്ഥമായിത്തീർന്നു.
അവരിൽ ചിലരെ തങ്ങളുടെ സേവനത്തിൽ എടുക്കുകയും
സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ പടിഞ്ഞാറൻ ഭാഗത്തു താമസമുറപ്പിക്കുവാൻ
അവരെ അനുവധിക്കുകയും ചെയ്തു.
ഇവിടെ വിസിഗോത്തുകൾ അലാറിക്ക്‌ എന്ന
അധിസമർത്ഥനായ നേതാവിന്റെ കീഴിൽ അണിനിരക്കുകയും
റോമിലേക്ക്‌ മാർച്ച്‌ ചെയ്യുന്നതിൻ മുമ്പ്‌
(410 ) സമീപ പ്രദേശങ്ങൾ കൊള്ളയടിക്കാൻ ആരംഭിക്കുകയും ചെയ്തു. ആറു ദിവസം റോമിനെ കൊള്ളയടിച്ചു.
തുടർന്നു അലാറിക്‌ ദക്ഷിണ ഇറ്റലിയിലേക്ക്‌ പിൻ വാങ്ങി.
അവിടെ വെച്ചു അദ്ദേഹം മരിച്ചു.
ബൈസാൻ തിയവുമായി ഉണ്ടാക്കിയ ഒരു ഉടമ്പടിയുടെ
അടിസ്ഥാനത്തിൽ അലാറിക്കിന്റെ അനന്തരാവകാശികൾക്ക്‌
ഗറോൺ നദിക്കും പിറണീസ്‌ പർവ്വതങ്ങൾക്കുമിടയിലുള്ള
ഭൂമി ലഭിച്ചു.
അവിടെ അവർ സ്ഥിരതാമസമാക്കി.
അവരുടെ ശക്തി ക്രമേണ ദക്ഷിണ ഭാഗത്തേക്കും വ്യാപിച്ചു.
അങ്ങനെ മുൻ സ്പെയിനും അവരുടെ കീഴിലായി.
ഇങ്ങിനെയാണു ദക്ഷിണ പശ്ചിമ ഫ്രാൻസും സ്പെയിനും
അടങ്ങുന്ന ആദ്യത്തെ ബാർബേറിയൻ രാജ്യം
നിലവിൽ വന്നതു (419).
ഹൺ ഗോത്രക്കാർ ,4-ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഗോത്തുക്കളെ പിടിച്ചടക്കി.
അതിന്നു ശേഷം ,
അവർ ആദ്യം പാർത്തിരുന്ന നീസ്റ്റർ നദീതീരങ്ങളിൽ
അധിക കാലം ഉറച്ചു നിന്നില്ല
5-ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ അവർക്കു ദൃഡചിത്തനും സാഹസികനുമായ
അറ്റില എന്ന എന്ന ഒരു നേതാവുണ്ടായി.
ഹൺ ഗോത്രക്കാരും നിരവധി ജർമാനിക്ക്‌ ഗോത്രങ്ങളും
അടങ്ങുന്ന ഒരു വൻ സൈന്യത്തെ അയാൾ ശേഖരിക്കുകയും
പടിഞ്ഞാറോട്ട്‌ സൈനിക പര്യടനം ആരംഭിക്കുകയും ചെയ്തു.
അദ്ദേഹം പല തവണ ബാൾക്കൻസ്‌ കടന്നാക്രമിക്കുകയും
ബൈസാൻ തിയം ഭൂമി കൊള്ളയടിച്ചു നശിപ്പിക്കുകയും
വലിയ ഒരു സംഖ്യ അദ്ദേഹത്തിന്നു കപ്പമായി നൽകാൻ
ചക്രവർത്തിയെ ചുമതലപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു.
450-ൽ അറ്റില പടിഞ്ഞാറോട്ട്‌
ഒരു സൈനിക പര്യടനം ആരംഭിച്ചു;
ബൾഗേയിലെ ഭൂമിയാകെ അറ്റില കൊള്ളയടിച്ചു നശിപ്പിച്ചു.
എന്നാൽ റോമാക്കാരും ബാർബേറിയന്മാരും അടങ്ങുന്ന
ഒരു ഏകീകൃത സേന അറ്റിയലയെ തടഞ്ഞു.
451-ൽ കാറ്റലോണിയൻ സമതലത്തിൽ വെച്ചു നടന്ന
യുദ്ധത്തിൽ അറ്റിലയെ തോൽപ്പിക്കുകയു ചെയ്തു.
അറ്റിലയും ബാക്കി പട്ടാളവും വടക്കൻ ഇറ്റലിയിലേക്ക്‌ കടന്നു.
നിരവധി പട്ടണങ്ങൾ തുടർന്നു കൊള്ളയടിച്ചു വെ ങ്കിലും
പുതിയ പിടിച്ചടക്കലുകൾക്കുള്ള ശക്തി അറ്റിലക്കില്ലാതായി.
453-ൽ അറ്റില മരിച്ചു.
തുടർന്നു ആ സാമ്രാജ്യം ഛിന്നഭിന്നമായി.
ഹൺ ഗോത്രക്കാർ
ക്രമേണ തദ്ദേശ ജനങ്ങളുമായി കൂടിക്കലരുവാനും തുടങ്ങി.
മദ്ധ്യ യൂറോപ്പിലേക്ക്‌ ഹൺ ഗോത്രങ്ങളുടെ ആഗമനം
മറ്റു ജർമാനിക്ക്‌ ഗോത്രങ്ങളെ പുതിയ ഭൂമി തേടിപ്പോവാൻ നിർബന്ധിച്ചു.
ദക്ഷിണ സ്പെയിനിൽ നിന്നും വാൻഡലുകൾ ഗോത്തുക്കളെ
പുറത്താക്കുകയും അവർ വടക്കനാഫ്രിക്കയിലേക്ക്‌ പോകുകയും ചെയ്തു. അവിടെ അവർ ഒരു രാഷ്ട്രം തന്നെ സ്ഥാപിച്ചു .
കൊള്ള നടത്തിയും മധ്യധരണ്യാഴിയിൽ നാവിക ക്കവർച്ച നടത്തിയും
അവർ ജീവിച്ചു.
455-ൽ അവർ റോം പിടിച്ചടക്കി.
രണ്ടാഴ്ചക്കാലം മുഴുവൻ അവിടമാകെ കൊള്ളയടിച്ചു.
ബർഗണ്ടിക്കാർ ക്രമേണ റോൺ തടത്തിലാകെ വാസമുറപ്പിച്ചു.
ഫ്രാങ്കുകൾ റൈൻ അഴിമുഖത്ത്‌ നിന്നും
ഷെൽഡ്‌ നദിവരെ മുന്നേറി .
അവിടെ സ്ഥനമുറപ്പിച്ചു കൊണ്ടു ലോയർ നദി വരേയുള്ള
വടക്കൻ ഗാൾ മുഴുവനും അവർ പിടിച്ചടക്കി.
499-ൽ ആംഗ്ലിസുകൾ,സാക്സൺകാർ,ജൂട്ടുകൾ,തുറിംഗിയർ
എന്നീ ജർമാനിക്ക്‌ ഗോത്രങ്ങൾ ബ്രിട്ടനെ ആക്രമിക്കുകയും
അവിടെ
നിരവധി ബാർബേറിയൻ രാജ്യങ്ങൾ സ്ഥാപിക്കുകയും ചെയ്തു.
അവസാനമായി,(ഒമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ)ഇവയെല്ലാം ചേർന്നു
ഇംഗ്ലണ്ട്‌ ഉണ്ടായി.
493-ൽ ഓസ്ട്രോ ഗോത്തുകൾ
തിയോഡോറിക്‌ രാജാവിന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ ഇറ്റലി
പിടിച്ചടക്കുകയും ചെയ്തു.
ഓസ്ത്രോ ഗോത്തുകളെ കീഴൊതുക്കുന്നതിൽ ബൈസാൻ തിയം വിജയിക്കുകയും അവരുടെ സാമ്രാജ്യത്തോട്‌
ഇറ്റലിയെ യോജിപ്പിക്കുകയും(555) ചെയ്തു.
പക്ഷെ ബൈസാൻ തിയം പട്ടാളത്തെ
വിമോചകരെന്ന നിലയിൽ ആദ്യം അഭിവാദ്യം ചെയ്ത ഇറ്റലിക്കാർ നിരാശരായി .
ബാർബേറിയന്മാരുടെ അസാന്നിധ്യം
അവർ അനുഭവിക്കാൻ തുടങ്ങി.
അന്യായമായ നികുതികൾക്കും
തികച്ചും സേഛാപരമായൗദ്യോഗസ്ഥ മേധാവിത്വത്തിന്നും
അവർ വീണ്ടും ഇരയായി തീർന്നു.
ആകയാൽ 13 കൊല്ലത്തിന്നു ശേഷം ,
568-ൽ ലെംബാർഡുകൾ എന്ന പുതിയ ജർമാനിക്ക്‌ ഗോത്രം
ഇറ്റലിയെ കടന്നാക്രമിച്ചപ്പോൾ ,
ആ രാജ്യത്തിന്റെ നിയന്ത്രണം
നേടാൻ അവർക്ക്‌ ഒട്ടും വിഷമമുണ്ടായില്ല.
ഈ വിജയം ഏറെക്കുറെ ശാശ്വ്വാതവുമായിരുന്നു.
ലെംബാർഡ്‌ പ്രഭുക്കളുടെ ഒടുങ്ങാത്ത അത്യാർത്തിക്ക്‌
കുലീനരായ പല റോമാക്കാരും
അക്കാലത്ത്‌ ഇരയായി തീർന്നു വേന്നും
അവശേഷിച്ചവർ അവരുടെ വരുമാനത്തിന്റെ മൂന്നിലൊരു ഭാഗം ബാർബേറിയന്മാർക്ക്‌ നൽകാൻ ബാദ്ധ്യസ്ഥരായിരുന്നു വെ ന്നും
പോളസ്‌ ഡയാക്കോണസ്‌ എന്ന ചരിത്രകാരൻ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ടു.
ജർമാനിക്ക്‌ ഗോത്രങ്ങളുടെ കിഴക്കു മാറി ,നിരവധി സ്ലാവോണിക്ക്‌ ഗോത്രങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു.
അവർ മുഖ്യമായും
പടിഞ്ഞാറൻ സ്ലാവുകൾ,കിഴക്കൻ സ്ലാവുകൾ, ദക്ഷിണ സ്ലാവുകൾ എന്നിങ്ങനെമൂന്നു ഗ്രൂപ്പുകളായിരുന്നു.
പടിഞ്ഞാറൻ സ്ലാവുകൾ വിസ്തുല,ഓഡർ,എൽബ്‌ എന്നീ നദീതടങ്ങളിൽ വാസമുറപ്പിച്ചു.
ചെക്ക്‌ ഗോത്രവും മെറോവ്യരും എൽബ്‌ നദിയുടെ ഉപരിതലങ്ങളിലും പോളീഷ്‌ ഗോത്രങ്ങൾ വിസ്തുല ഓഡർ എന്നീ നദികളുടെ ഉപരി തലങ്ങളിലും പൊമറേനിയൻ ഗോത്രങ്ങൾ ബാൾട്ടിക്കിന്റെ ദക്ഷിണ തീരത്തും താസമാക്കി. ഇക്കാലത്തെ സ്ലാവുകൾ ജർമാനിക്‌ ഗോത്രങ്ങളെ പ്പോലെ
പ്രാകൃത കമ്യൂണുകളിലാണു ജീവിച്ചതു.
ജർമാനിക്‌ ഗോത്രങ്ങളേക്കാൾ വളരെ വൈകിയാണ്
സ്ലാവ്‌ ഗോത്രങ്ങൾ ക്കിടയിൽ വർഗ്ഗങ്ങളും രാഷ്ട്രങ്ങളും രൂപം കൊള്ളുന്നത്‌. ഒമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ
മെറോവ്യ എന്നപേരിൽ വമ്പിച്ച ഒരു സ്ലാവ്‌ രാജ്യം സ്ഥാപിതമായെങ്കിലും അതു ഹൃസ്വകാലത്തേക്ക്‌ മാത്രമേ നിലനിന്നുള്ളു.
906-ൽ ഈ രാജ്യം പടിഞ്ഞാറു നിന്ന് ജർമൻ കാരുടേയും
കിഴക്കുനിന്ന്‌ നാടോടികളായി കാലി വളർത്തുകയും
കൃഷി നടത്തുകയും ചെയ്യുന്ന
ഫിന്നോ-ഉഗ്രിയൻ ഗോത്രത്തിൽ നിന്നുമുള്ള
സമ്മർദ്ധങ്ങൾക്ക്‌ വിധേയമായി മെറോവിയൻ രാജ്യത്തിന്റെ
ഒരു ഭാഗമായ ബൊഹീമിയ അതിന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യം നിലനിർത്തുകയും
പിന്നീട്‌ പരിശുദ്ധ റോമാ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ
ഒരു ഭാഗമായി തീരുകയും ചെയ്തു.
11-ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ ചെക്ക്‌ രാജകുമാരൻ
ബൊഹീമിയ രാജാവേന്ന പദവി സ്വീകരിച്ചു.
അദ്ദേഹത്തിന്റെ രാജ്യം പരിശുദ്ധ റോമാ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ഭാഗമായിരുന്നെങ്കിലും ഗണ്യമായ സ്വാതന്ത്ര്യം അനുഭവിക്കുകയും ചെയ്തു. 12-ആം നൂറ്റാണ്ട്‌ മുതൽ ജർമനി പരിശുദ്ധ റോമാ സാമ്രാജ്യം എന്ന പേരിലാണ്‌ അറിയപ്പെട്ടിരുന്നതു.
10- ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ വിസ്തുല ,ഓഡർ എന്നീ നദീ തടങ്ങളിലെ
സ്ലാവ്‌ ഗോത്രങ്ങൾ ഒരു വലിയ പോളീഷ്‌ രാഷ്ട്രം സ്ഥാപിച്ചു. പൊമറേനിയൻ ,പോലാബ്യൻ ഗോത്രങ്ങൾ
(എൽബ്‌ നദിയെ സ്ലാവുകൾ ലാബ എന്നു വിളിക്കുന്നു)
സ്ഥാപിച്ച ചെറു രാഷ്ട്രങ്ങൾക ക്‌ അധിക കാലം
സ്വാതന്ത്ര്യം നില നിർത്താൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
അവർ 12- ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ
വിദേശ അതിക്രമികൾക്ക്‌ ഇരയായി തീർന്നു.
പോളീഷ്‌ ഗോത്രങ്ങളുടെ കിഴക്കുമാറി താമസിച്ചിരുന്ന
കിഴക്കൻ സ്ലാവുകൾ ഒമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഒരു വലിയ
റഷ്യൻ രാഷ്ട്രം സ്ഥാപിച്ചു.
ദക്ഷിണ സ്ലാവുകൾ 6-ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ തന്നെ
ഡാന്യൂബിന്ന്‌ തെക്കുള്ള ബൈസാൻ തിയം പ്രദേശത്തേക്ക്‌
നുഴഞ്ഞു കയറിയിരുന്നു.
7-ആം നൂറ്റാണ്ടിൽത്തന്നെ ഡാന്യൂബിന്റെ കീഴ്‌ പടവുകളിൽ
പാർത്തിരുന്ന സ്ലാവ്‌ ഗോത്രങ്ങളെ തുർക്കി ഗോത്രക്കാരായ
ബൾഗാറുകൾ കീഴ്പ്പെടുത്തി.
തങ്ങൾ കീഴടക്കിയവരും എന്നാൽ കൂടുതൽ നാഗരികതയുള്ളവരുമായ ജനങ്ങളുമായി ബൾഗാർ ഗോത്രക്കാർ യോജിച്ചു.
അങ്ങിനെ അവർ ശക്തമായ ഒരു ബൾഗേറിയൻ രാജ്യം സ്ഥാപിച്ചു.
9- ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഈ രാജ്യം ബാൾക്കൻ ഉപ ദ്വീപിന്റെ
ഏറിയ ഭാഗവും ഉൾക്കൊണ്ടിരുന്നു.
അതു ബൈസാൻ തിയത്തിന്നു തന്നെ
ഒരു ഭീഷണിയായി ഉയരുകയും ചെയ്തു .
എന്നാൽ 11-ആം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആരംഭത്തിൽ
ബൾഗാർ ഗോത്രങ്ങളെ പരാജയപ്പെടുത്തുന്നതിൽ
ബൈസാൻ തിയം വിജയിച്ചു..
12-ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ ബൾഗേറിയാ രാഷ്ട്രം
അതിന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യംവീണ്ടെടുത്തു എങ്കിലും
14-ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ അത്‌ ഓട്ടോമൻ തുർക്കികൾക്ക്‌
ഇരയായി തീരുകയും അവരുടെ നുകത്തിൻ കീഴിൽ
19-ആം നൂറ്റാണ്ടുവരെ തുടരുകയും ചെയ്തു.
ഡാന്യൂബിന്റെ മധ്യതലങ്ങളിൽ സെർബോ-ക്രോഷ്യൻ
ഗോത്രങ്ങളാണു താമസിച്ചിരുന്നത്‌.
ആറും ഏഴും നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ അവർ ഡാന്യൂബ്‌ കടന്ന്
നിരവധി ചെറു രാജ്യങ്ങൾ ഉപദ്വീപിന്റെ മധ്യ മേഖലയിൽ സ്ഥാപിച്ചു.
പക്ഷെ 11-ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഇവരെ ബൈസാൻ തിയം കൈവശപ്പെടുത്തി. പിന്നീട്‌ 12-ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഉത്തരാർദ്ധത്തിൽ മാത്രമാണ്
ഒരു ശക്തമായ സെർബിയൻ രാഷ്ട്രം സ്ഥാപിതമായത്‌.
എന്നാൽ 1389-ൽ കോസാവോ ഫീൽഡിലെ യുദ്ധത്തിൽ
തുർക്കികൾ സെർബിയയെ പരാജയപ്പെടുത്തുകയൂം
അതും മറ്റു സ്ലാവ്ഗോത്രങ്ങളും അനേക നൂറ്റാണ്ടുകളിലേക്ക്‌
തുർക്കിയുടെ ഭരണത്തിൽ കീഴിലാവുകയും ചെയ്തു.
ഹൺ ഗോത്രക്കാർ വോൾഗാ നദി കടന്നതിന്ന് ശേഷം
ജർമനാറിക്‌ സിന്റെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള
സഖ്യത്തെ അമ്പേ പരാജയപ്പെടുത്തുകയും
ജർമാനിക്ക്‌ ഗോത്രങ്ങളെ പടിഞ്ഞാറോട്ട്‌ തുരത്തുകയും ചെയ്തു.
ഗോത്തുകളിൽ ചിലർ -പശ്ചിമ ഗോത്തുകൾ വിസിഗോത്തുകൾ -
പൗരസ്ത്യ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ അതിർത്തികൾ കടന്ന്
(376) ഇന്നത്തെ ബൾഗേറിയയുടെ അതിർത്തിക്കുള്ളിൽ വാസമുറപ്പിച്ചു.
സാമ്രാജ്യത്വ ഭരണാധികാരികൾ അവരെ ക്രൂരമായി ചൂഷണം ചെയ്തു. തൽഫലമായി അവർ താമസിയാതെ കലാപ മുയർത്തുകയും
ബൈസാൻ തിയൻ പട്ടാളത്തിന്റെ മേൽ
കനത്ത പരാജയമേൽപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു .
തുടർന്നു അവരുമായി കൂടിയാലോചനകൾ
ആരംഭിക്കുവാൻ ബൈസാൻ തിയം ബാധ്യസ്ഥമായിത്തീർന്നു.
അവരിൽ ചിലരെ തങ്ങളുടെ സേവനത്തിൽ എടുക്കുകയും
സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ പടിഞ്ഞാറൻ ഭാഗത്തു താമസമുറപ്പിക്കുവാൻ
അവരെ അനുവധിക്കുകയും ചെയ്തു.
ഇവിടെ വിസിഗോത്തുകൾ അലാറിക്ക്‌ എന്ന
അധിസമർത്ഥനായ നേതാവിന്റെ കീഴിൽ അണിനിരക്കുകയും
റോമിലേക്ക്‌ മാർച്ച്‌ ചെയ്യുന്നതിൻ മുമ്പ്‌
(410 ) സമീപ പ്രദേശങ്ങൾ കൊള്ളയടിക്കാൻ ആരംഭിക്കുകയും ചെയ്തു. ആറു ദിവസം റോമിനെ കൊള്ളയടിച്ചു.
തുടർന്നു അലാറിക്‌ ദക്ഷിണ ഇറ്റലിയിലേക്ക്‌ പിൻ വാങ്ങി.
അവിടെ വെച്ചു അദ്ദേഹം മരിച്ചു.
ബൈസാൻ തിയവുമായി ഉണ്ടാക്കിയ ഒരു ഉടമ്പടിയുടെ
അടിസ്ഥാനത്തിൽ അലാറിക്കിന്റെ അനന്തരാവകാശികൾക്ക്‌
ഗറോൺ നദിക്കും പിറണീസ്‌ പർവ്വതങ്ങൾക്കുമിടയിലുള്ള
ഭൂമി ലഭിച്ചു.
അവിടെ അവർ സ്ഥിരതാമസമാക്കി.
അവരുടെ ശക്തി ക്രമേണ ദക്ഷിണ ഭാഗത്തേക്കും വ്യാപിച്ചു.
അങ്ങനെ മുൻ സ്പെയിനും അവരുടെ കീഴിലായി.
ഇങ്ങിനെയാണു ദക്ഷിണ പശ്ചിമ ഫ്രാൻസും സ്പെയിനും
അടങ്ങുന്ന ആദ്യത്തെ ബാർബേറിയൻ രാജ്യം
നിലവിൽ വന്നതു (419).
ഹൺ ഗോത്രക്കാർ ,4-ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഗോത്തുക്കളെ പിടിച്ചടക്കി.
അതിന്നു ശേഷം ,
അവർ ആദ്യം പാർത്തിരുന്ന നീസ്റ്റർ നദീതീരങ്ങളിൽ
അധിക കാലം ഉറച്ചു നിന്നില്ല
5-ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ അവർക്കു ദൃഡചിത്തനും സാഹസികനുമായ
അറ്റില എന്ന എന്ന ഒരു നേതാവുണ്ടായി.
ഹൺ ഗോത്രക്കാരും നിരവധി ജർമാനിക്ക്‌ ഗോത്രങ്ങളും
അടങ്ങുന്ന ഒരു വൻ സൈന്യത്തെ അയാൾ ശേഖരിക്കുകയും
പടിഞ്ഞാറോട്ട്‌ സൈനിക പര്യടനം ആരംഭിക്കുകയും ചെയ്തു.
അദ്ദേഹം പല തവണ ബാൾക്കൻസ്‌ കടന്നാക്രമിക്കുകയും
ബൈസാൻ തിയം ഭൂമി കൊള്ളയടിച്ചു നശിപ്പിക്കുകയും
വലിയ ഒരു സംഖ്യ അദ്ദേഹത്തിന്നു കപ്പമായി നൽകാൻ
ചക്രവർത്തിയെ ചുമതലപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു.
450-ൽ അറ്റില പടിഞ്ഞാറോട്ട്‌
ഒരു സൈനിക പര്യടനം ആരംഭിച്ചു;
ബൾഗേയിലെ ഭൂമിയാകെ അറ്റില കൊള്ളയടിച്ചു നശിപ്പിച്ചു.
എന്നാൽ റോമാക്കാരും ബാർബേറിയന്മാരും അടങ്ങുന്ന
ഒരു ഏകീകൃത സേന അറ്റിയലയെ തടഞ്ഞു.
451-ൽ കാറ്റലോണിയൻ സമതലത്തിൽ വെച്ചു നടന്ന
യുദ്ധത്തിൽ അറ്റിലയെ തോൽപ്പിക്കുകയു ചെയ്തു.
അറ്റിലയും ബാക്കി പട്ടാളവും വടക്കൻ ഇറ്റലിയിലേക്ക്‌ കടന്നു.
നിരവധി പട്ടണങ്ങൾ തുടർന്നു കൊള്ളയടിച്ചു വെ ങ്കിലും
പുതിയ പിടിച്ചടക്കലുകൾക്കുള്ള ശക്തി അറ്റിലക്കില്ലാതായി.
453-ൽ അറ്റില മരിച്ചു.
തുടർന്നു ആ സാമ്രാജ്യം ഛിന്നഭിന്നമായി.
ഹൺ ഗോത്രക്കാർ
ക്രമേണ തദ്ദേശ ജനങ്ങളുമായി കൂടിക്കലരുവാനും തുടങ്ങി.
മദ്ധ്യ യൂറോപ്പിലേക്ക്‌ ഹൺ ഗോത്രങ്ങളുടെ ആഗമനം
മറ്റു ജർമാനിക്ക്‌ ഗോത്രങ്ങളെ പുതിയ ഭൂമി തേടിപ്പോവാൻ നിർബന്ധിച്ചു.
ദക്ഷിണ സ്പെയിനിൽ നിന്നും വാൻഡലുകൾ ഗോത്തുക്കളെ
പുറത്താക്കുകയും അവർ വടക്കനാഫ്രിക്കയിലേക്ക്‌ പോകുകയും ചെയ്തു. അവിടെ അവർ ഒരു രാഷ്ട്രം തന്നെ സ്ഥാപിച്ചു .
കൊള്ള നടത്തിയും മധ്യധരണ്യാഴിയിൽ നാവിക ക്കവർച്ച നടത്തിയും
അവർ ജീവിച്ചു.
455-ൽ അവർ റോം പിടിച്ചടക്കി.
രണ്ടാഴ്ചക്കാലം മുഴുവൻ അവിടമാകെ കൊള്ളയടിച്ചു.
ബർഗണ്ടിക്കാർ ക്രമേണ റോൺ തടത്തിലാകെ വാസമുറപ്പിച്ചു.
ഫ്രാങ്കുകൾ റൈൻ അഴിമുഖത്ത്‌ നിന്നും
ഷെൽഡ്‌ നദിവരെ മുന്നേറി .
അവിടെ സ്ഥനമുറപ്പിച്ചു കൊണ്ടു ലോയർ നദി വരേയുള്ള
വടക്കൻ ഗാൾ മുഴുവനും അവർ പിടിച്ചടക്കി.
499-ൽ ആംഗ്ലിസുകൾ,സാക്സൺകാർ,ജൂട്ടുകൾ,തുറിംഗിയർ
എന്നീ ജർമാനിക്ക്‌ ഗോത്രങ്ങൾ ബ്രിട്ടനെ ആക്രമിക്കുകയും
അവിടെ
നിരവധി ബാർബേറിയൻ രാജ്യങ്ങൾ സ്ഥാപിക്കുകയും ചെയ്തു.
അവസാനമായി,(ഒമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ)ഇവയെല്ലാം ചേർന്നു
ഇംഗ്ലണ്ട്‌ ഉണ്ടായി.
493-ൽ ഓസ്ട്രോ ഗോത്തുകൾ
തിയോഡോറിക്‌ രാജാവിന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ ഇറ്റലി
പിടിച്ചടക്കുകയും ചെയ്തു.
ഓസ്ത്രോ ഗോത്തുകളെ കീഴൊതുക്കുന്നതിൽ ബൈസാൻ തിയം വിജയിക്കുകയും അവരുടെ സാമ്രാജ്യത്തോട്‌
ഇറ്റലിയെ യോജിപ്പിക്കുകയും(555) ചെയ്തു.
പക്ഷെ ബൈസാൻ തിയം പട്ടാളത്തെ
വിമോചകരെന്ന നിലയിൽ ആദ്യം അഭിവാദ്യം ചെയ്ത ഇറ്റലിക്കാർ നിരാശരായി .
ബാർബേറിയന്മാരുടെ അസാന്നിധ്യം
അവർ അനുഭവിക്കാൻ തുടങ്ങി.
അന്യായമായ നികുതികൾക്കും
തികച്ചും സേഛാപരമായൗദ്യോഗസ്ഥ മേധാവിത്വത്തിന്നും
അവർ വീണ്ടും ഇരയായി തീർന്നു.
ആകയാൽ 13 കൊല്ലത്തിന്നു ശേഷം ,
568-ൽ ലെംബാർഡുകൾ എന്ന പുതിയ ജർമാനിക്ക്‌ ഗോത്രം
ഇറ്റലിയെ കടന്നാക്രമിച്ചപ്പോൾ ,
ആ രാജ്യത്തിന്റെ നിയന്ത്രണം
നേടാൻ അവർക്ക്‌ ഒട്ടും വിഷമമുണ്ടായില്ല.
ഈ വിജയം ഏറെക്കുറെ ശാശ്വ്വാതവുമായിരുന്നു.
ലെംബാർഡ്‌ പ്രഭുക്കളുടെ ഒടുങ്ങാത്ത അത്യാർത്തിക്ക്‌
കുലീനരായ പല റോമാക്കാരും
അക്കാലത്ത്‌ ഇരയായി തീർന്നു വേന്നും
അവശേഷിച്ചവർ അവരുടെ വരുമാനത്തിന്റെ മൂന്നിലൊരു ഭാഗം ബാർബേറിയന്മാർക്ക്‌ നൽകാൻ ബാദ്ധ്യസ്ഥരായിരുന്നു വെ ന്നും
പോളസ്‌ ഡയാക്കോണസ്‌ എന്ന ചരിത്രകാരൻ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ടു.
ജർമാനിക്ക്‌ ഗോത്രങ്ങളുടെ കിഴക്കു മാറി ,നിരവധി സ്ലാവോണിക്ക്‌ ഗോത്രങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു.
അവർ മുഖ്യമായും
പടിഞ്ഞാറൻ സ്ലാവുകൾ,കിഴക്കൻ സ്ലാവുകൾ, ദക്ഷിണ സ്ലാവുകൾ എന്നിങ്ങനെമൂന്നു ഗ്രൂപ്പുകളായിരുന്നു.
പടിഞ്ഞാറൻ സ്ലാവുകൾ വിസ്തുല,ഓഡർ,എൽബ്‌ എന്നീ നദീതടങ്ങളിൽ വാസമുറപ്പിച്ചു.
ചെക്ക്‌ ഗോത്രവും മെറോവ്യരും എൽബ്‌ നദിയുടെ ഉപരിതലങ്ങളിലും പോളീഷ്‌ ഗോത്രങ്ങൾ വിസ്തുല ഓഡർ എന്നീ നദികളുടെ ഉപരി തലങ്ങളിലും പൊമറേനിയൻ ഗോത്രങ്ങൾ ബാൾട്ടിക്കിന്റെ ദക്ഷിണ തീരത്തും താസമാക്കി. ഇക്കാലത്തെ സ്ലാവുകൾ ജർമാനിക്‌ ഗോത്രങ്ങളെ പ്പോലെ
പ്രാകൃത കമ്യൂണുകളിലാണു ജീവിച്ചതു.
ജർമാനിക്‌ ഗോത്രങ്ങളേക്കാൾ വളരെ വൈകിയാണ്
സ്ലാവ്‌ ഗോത്രങ്ങൾ ക്കിടയിൽ വർഗ്ഗങ്ങളും രാഷ്ട്രങ്ങളും രൂപം കൊള്ളുന്നത്‌. ഒമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ
മെറോവ്യ എന്നപേരിൽ വമ്പിച്ച ഒരു സ്ലാവ്‌ രാജ്യം സ്ഥാപിതമായെങ്കിലും അതു ഹൃസ്വകാലത്തേക്ക്‌ മാത്രമേ നിലനിന്നുള്ളു.
906-ൽ ഈ രാജ്യം പടിഞ്ഞാറു നിന്ന് ജർമൻ കാരുടേയും
കിഴക്കുനിന്ന്‌ നാടോടികളായി കാലി വളർത്തുകയും
കൃഷി നടത്തുകയും ചെയ്യുന്ന
ഫിന്നോ-ഉഗ്രിയൻ ഗോത്രത്തിൽ നിന്നുമുള്ള
സമ്മർദ്ധങ്ങൾക്ക്‌ വിധേയമായി മെറോവിയൻ രാജ്യത്തിന്റെ
ഒരു ഭാഗമായ ബൊഹീമിയ അതിന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യം നിലനിർത്തുകയും
പിന്നീട്‌ പരിശുദ്ധ റോമാ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ
ഒരു ഭാഗമായി തീരുകയും ചെയ്തു.
11-ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ ചെക്ക്‌ രാജകുമാരൻ
ബൊഹീമിയ രാജാവേന്ന പദവി സ്വീകരിച്ചു.
അദ്ദേഹത്തിന്റെ രാജ്യം പരിശുദ്ധ റോമാ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ഭാഗമായിരുന്നെങ്കിലും ഗണ്യമായ സ്വാതന്ത്ര്യം അനുഭവിക്കുകയും ചെയ്തു. 12-ആം നൂറ്റാണ്ട്‌ മുതൽ ജർമനി പരിശുദ്ധ റോമാ സാമ്രാജ്യം എന്ന പേരിലാണ്‌ അറിയപ്പെട്ടിരുന്നതു.
10- ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ വിസ്തുല ,ഓഡർ എന്നീ നദീ തടങ്ങളിലെ
സ്ലാവ്‌ ഗോത്രങ്ങൾ ഒരു വലിയ പോളീഷ്‌ രാഷ്ട്രം സ്ഥാപിച്ചു. പൊമറേനിയൻ ,പോലാബ്യൻ ഗോത്രങ്ങൾ
(എൽബ്‌ നദിയെ സ്ലാവുകൾ ലാബ എന്നു വിളിക്കുന്നു)
സ്ഥാപിച്ച ചെറു രാഷ്ട്രങ്ങൾക ക്‌ അധിക കാലം
സ്വാതന്ത്ര്യം നില നിർത്താൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
അവർ 12- ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ
വിദേശ അതിക്രമികൾക്ക്‌ ഇരയായി തീർന്നു.
പോളീഷ്‌ ഗോത്രങ്ങളുടെ കിഴക്കുമാറി താമസിച്ചിരുന്ന
കിഴക്കൻ സ്ലാവുകൾ ഒമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഒരു വലിയ
റഷ്യൻ രാഷ്ട്രം സ്ഥാപിച്ചു.
ദക്ഷിണ സ്ലാവുകൾ 6-ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ തന്നെ
ഡാന്യൂബിന്ന്‌ തെക്കുള്ള ബൈസാൻ തിയം പ്രദേശത്തേക്ക്‌
നുഴഞ്ഞു കയറിയിരുന്നു.
7-ആം നൂറ്റാണ്ടിൽത്തന്നെ ഡാന്യൂബിന്റെ കീഴ്‌ പടവുകളിൽ
പാർത്തിരുന്ന സ്ലാവ്‌ ഗോത്രങ്ങളെ തുർക്കി ഗോത്രക്കാരായ
ബൾഗാറുകൾ കീഴ്പ്പെടുത്തി.
തങ്ങൾ കീഴടക്കിയവരും എന്നാൽ കൂടുതൽ നാഗരികതയുള്ളവരുമായ ജനങ്ങളുമായി ബൾഗാർ ഗോത്രക്കാർ യോജിച്ചു.
അങ്ങിനെ അവർ ശക്തമായ ഒരു ബൾഗേറിയൻ രാജ്യം സ്ഥാപിച്ചു.
9- ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഈ രാജ്യം ബാൾക്കൻ ഉപ ദ്വീപിന്റെ
ഏറിയ ഭാഗവും ഉൾക്കൊണ്ടിരുന്നു.
അതു ബൈസാൻ തിയത്തിന്നു തന്നെ
ഒരു ഭീഷണിയായി ഉയരുകയും ചെയ്തു .
എന്നാൽ 11-ആം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആരംഭത്തിൽ
ബൾഗാർ ഗോത്രങ്ങളെ പരാജയപ്പെടുത്തുന്നതിൽ
ബൈസാൻ തിയം വിജയിച്ചു..
12-ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ ബൾഗേറിയാ രാഷ്ട്രം
അതിന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യംവീണ്ടെടുത്തു എങ്കിലും
14-ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ അത്‌ ഓട്ടോമൻ തുർക്കികൾക്ക്‌
ഇരയായി തീരുകയും അവരുടെ നുകത്തിൻ കീഴിൽ
19-ആം നൂറ്റാണ്ടുവരെ തുടരുകയും ചെയ്തു.
ഡാന്യൂബിന്റെ മധ്യതലങ്ങളിൽ സെർബോ-ക്രോഷ്യൻ
ഗോത്രങ്ങളാണു താമസിച്ചിരുന്നത്‌.
ആറും ഏഴും നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ അവർ ഡാന്യൂബ്‌ കടന്ന്
നിരവധി ചെറു രാജ്യങ്ങൾ ഉപദ്വീപിന്റെ മധ്യ മേഖലയിൽ സ്ഥാപിച്ചു.
പക്ഷെ 11-ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഇവരെ ബൈസാൻ തിയം കൈവശപ്പെടുത്തി. പിന്നീട്‌ 12-ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഉത്തരാർദ്ധത്തിൽ മാത്രമാണ്
ഒരു ശക്തമായ സെർബിയൻ രാഷ്ട്രം സ്ഥാപിതമായത്‌.
എന്നാൽ 1389-ൽ കോസാവോ ഫീൽഡിലെ യുദ്ധത്തിൽ
തുർക്കികൾ സെർബിയയെ പരാജയപ്പെടുത്തുകയൂം
അതും മറ്റു സ്ലാവ്ഗോത്രങ്ങളും അനേക നൂറ്റാണ്ടുകളിലേക്ക്‌
തുർക്കിയുടെ ഭരണത്തിൽ കീഴിലാവുകയും ചെയ്തു.
ഇതിനായി സബ്‌സ്ക്രൈബ് ചെയ്ത:
പോസ്റ്റുകള്‍ (Atom)
