മധ്യ യുഗങ്ങൾ

പല പണ്ഢിതന്മാരും
മധ്യയുഗങ്ങൾ എന്ന പദം ഉപയോഗിക്കുന്നത്‌
പാശ്ചാത്യ റോമാ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ പതനത്തിന്നും
(എ ഡി 476)
പൗരസ്ത്യ റോമാ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ
അഥവാ ബൈസാൻ തിയത്തിന്റെ പതനത്തിനും
(എ ഡി 1453)
ഇടക്കുള്ള കാലഘട്ടത്തെ ഉദ്ദേശിച്ചാണ്.
മറ്റുചിലർ കൊളംബസ്സ്‌ അമേരിക്ക കണ്ടുപിടിച്ചത്‌(1492)
ആ കാലഘട്ടത്തിന്റെ അവസാനം കുറിക്കുന്ന സംഭവമായി പരിഗണിക്കുന്നു.
പക്ഷെ മധ്യയുഗങ്ങളുടെ അന്ത്യം പതിനഞ്ചാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അന്ത്യദശകങ്ങൾപ്പുറത്തേക്ക്‌ വയ്കാതിരിക്കുന്നതിൽ
എല്ലാപേർക്കും യോജിപ്പാണ്.
മധ്യയുഗങ്ങൾ എന്ന സംജ്ഞ പാഠപുസ്തകങ്ങളിലും
17-ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ മാനുഷികമൂല്യങ്ങൾക്ക്‌
പ്രാധാന്യം നൽകുന്ന എഴുത്തുകാർ രചിച്ച പോപ്പുലർ ചരിത്രങ്ങളിലുമാണ് വേരൂന്നിയത്‌.
ഇവരാകട്ടെ ഈ കാലഘട്ടത്തെ ശാസ്ത്രത്തിന്റെ പുനർജന്മത്തിനേയും ക്ലാസിക്കൽ കാലഘട്ടത്തിലെ
കലകളിലുള്ള താൽപര്യത്തിന്റെയും പുനരുജ്ജീവനത്തിന്റേയും യുഗമെന്നു വിശേഷിപ്പിച്ചു.
പുനരുത്ഥാനത്തിന്നും ക്ലാസിക്കൽ കാലത്തിന്നു മിടയിലുള്ള കാലത്തെ മധ്യയുഗങ്ങൾ എന്ന് അവർ വിളിക്കുകയും ചെയ്തു.
ഈ കാലഘട്ടത്തെ അവർ അജ്ഞതയുടേയും അന്ധവിശ്വാസത്തിന്റേയും
ബാർബേറിയൻ ആക്രമണങ്ങളുടേയും ഒരു കാലമായും
വമ്പിച്ച സാംസ്കാരിക അധ:പതനത്തിന്റെ
ഒരു കാലമായും ചിത്രീകർച്ചു.
സോവിയറ്റ്‌ ചരിത്രകാരന്മാർ
ഒരു നിശ്ചിത സാമൂഹ്യഘടന-ഫ്യൂഡലിസം- നിലനിന്നിരുന്ന കാലഘട്ടത്തിനേയാണ് മധ്യയുഗം എന്നു വിളിക്കുന്നതു.
ഫ്യൂഡൽ സമൂഹം;
അതിന്ന് മുമ്പുണ്ടായിരുന്ന അടിമയുടമ സമൂഹത്തേപോലെ
ഒരു വർഗ്ഗ സമൂഹമായിരുന്നു.
അധ്വാനിക്കുന്ന ജനതയുടെ
ചൂഷണത്തിൽ അധിഷ്ടിതവുമായിരുന്നു അതു.
ഫ്യൂഡലിസം അതിന്നു മുമ്പുള്ള സാമൂഹ്യഘടനയിൽനിന്നും ഭിന്നമായത്‌, ആ വ്യവസ്ഥയിൽ അധ്വാനിക്കുന്ന
ജനത അടിമകളായിരുന്നില്ല എന്നതിലല്ല,
മറിച്ച്‌ സാമ്പത്തികമായി,അവരുടെ യജമാനന്മാരുടെ ആശ്രിതരായിരുന്നു എന്നതിലാണ് ;
അതല്ലെങ്കിൽ ഭരണവർഗ്ഗമായും ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കളുമായും കെട്ടുപാടുള്ള അടിയാന്മാരായിരുന്നു.
ഫ്യൂഡൽ സമൂഹം മനുഷ്യരാശിയുടെ ചരിത്രത്തിൽ
ഒരു നിർണ്ണായക ഘട്ടത്തെക്കുറിക്കുന്നു.
അടിമത്തസമൂഹവുമായി തട്ടിച്ചു നോക്കുമ്പോൾ
അത്‌ ഒരു പുരോഗമന സമൂഹമായിരുന്നു.
ഭൗതികവും ആധ്യാത്മികവുമായ എല്ലാ സംസ്കാരത്തിന്റേയും അടിസ്ഥാനം മനുഷ്യാദ്ധ്വാനമാണ്.
മനുഷ്യരാശിയുടെ വികാസത്തേയും കൂടുതൽ
ശോഭനമായ ഭാവിയിലേക്കുള്ള പുരോഗതിയേയും നിർണ്ണയിക്കുന്നതും മനുഷ്യാധ്വാനം തന്നെ.
അടിമത്തത്തിന്റെ യുഗത്തിൽ അസ്തിത്വത്തിന്റെ ഭൗതികോപാധികളുടെ സൃഷ്ടിക്കു വേണ്ടിയുള്ള
അവശ്യ മുന്നുപാധി ശാരീരികാദ്ധ്വാനമായിരുന്നു.
ഇതു എല്ലാവിധത്തിലും അടിമയുടെ ഭാരവുമായിരുന്നു. അടിമയാകട്ടെ ,
അയാളുടെ അദ്ധ്വാനത്തെ വെറുത്തു,
ചാട്ടവാറടി ഭയന്നു മാത്രമാണ് അയാളത്‌ ചെയ്തത്‌. റോമാസാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ പ്രതിസന്ധിക്കാലത്ത്‌
അടിമകളെ അവരുടെ അദ്ധ്വാനത്തിൽ
തൽപരരാക്കേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകത അടിമയുടമകൾ മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നു.
അവർ,
സ്വന്തമായി ചെറുതുണ്ടു ഭൂമികൾ ഉടമസ്ഥതയിൽ
വെക്കുന്നതിന്നും അവ കൃഷിചെയ്യുന്നതിന്നും
സ്വന്തം കുടുംബങ്ങൾ പുലർത്തുന്നതിന്നും
അടിമകളെ അനുവദിച്ചു.
ഇപ്രകാരം ഭാവിയിലെ ഫ്യൂഡൽ സമൂഹത്തിന്റെ
അടിത്തറ പാകി.
ഫ്യൂഡൽകാലത്തു ഭൂമി ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കളുടെ വകയായിരുന്നു.
എന്നാൽ അവർ അത്‌ ചെറു തുണ്ടുകളായി
അവരുടെ ആൾക്കാർക്ക്‌ വിതരണം ചെയ്തു കൊടുത്തു.
ഇവരാകട്ടെ ജന്മിയോടുള്ള ബന്ധമൊഴിച്ച്‌
മറ്റ്‌ എല്ലാവിധത്തിലും സ്വതന്ത്രരായ കുടിയാന്മാർ ആയിരുന്നു. അവരുടെ ഭൂമിക്ക്‌ പ്രതിഫലമെന്നവണ്ണം
സ്വന്തം ജന്മിക്കുവേണ്ടി പണിയെടുക്കാനും
അവർ വിധേയരായിരുന്നു.
അതല്ലെങ്കിൽ അവരുടെ ഉൾപ്പന്നത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗം
അവർക്ക്‌ നൽകണമായിരുന്നു.
എങ്കിലും ഈ അടിയാന്മാർ ,
അവരുടെ സ്വന്തം അവകാശത്തിന്റെ
അടിസ്ഥാനത്തിൽ ,ചെറു കർഷകരായിരുന്നു;
അവർക്ക്‌ സ്വന്തം കുടുംബങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു.
ഭൂരിപക്ഷം പേരുടെ കാര്യത്തിലും കൃഷിക്കാരൻ
അവന്റെ ഉൽ പ്പന്നത്തിൽ നിന്നും അവന്റെ ജന്മിക്ക്‌
എന്തെല്ലാം നൽകണമെന്നുള്ളത്‌
ആചാര്യ മര്യാദ പ്രകാരം നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു.
അതിനാൽ കുടിയാന്മാർക്ക്‌
ഒരു കാര്യം മുൻ കൂട്ടി അറിയാമായിരുന്നു ;
അവർ അവരുടെ ഉൽ പ്പാദനക്ഷമതാ നിലവാരം വർദ്ധിപ്പിക്കുകയാണെങ്കിൽ
അവരുടെ കൈവശം കൂടുതൽ ഉൽ പ്പന്നവുമുണ്ടായിരിക്കും,
അങ്ങനെ അവരുടെ കുടുംബത്തിന്റെ
ജീവിതോപാധികൾ മെച്ചപ്പെടുത്താനും കഴിയുമല്ലോ.
ഇതിൽനിന്ന്‌ ഒരു കാര്യം വ്യക്തമാണു:
പഴയ അടിമയല്ല അടിയാളൻ .
അടിയാളന്ന്‌ തന്റെ ഉൽ പ്പാദനക്ഷമത
വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നതിൽ ഒരു സ്ഥാപിത താൽപര്യമുണ്ടായിരുന്നു.
ഫൂഡൽ സമൂഹത്തിന്റെ
പുരോഗമന വശം ഇവിടെയാണ്‌ സ്ഥിതിചെയ്യുന്നത്‌.
പിന്നീട്‌
കുറേക്കൂടി പുരോഗമിച്ച മുതളാളിത്ത
സമ്പത്ഘടനയിലേക്കുള്ള പരിവർത്തനത്തിന്ന്‌ വഴിയൊരുക്കിയതും ഇതായിരുന്നു
[പ്രഭാത്‌ ബുക്സിന്റെ"ലോക ചരിത്രത്തിൽ"നിന്ന് പകർത്തിയത്‌]