ഗുപ്ത സാമ്രാജ്യത്തിലെ അടിമത്ത സമൂഹത്തിന്റേയും ദക്ഷിണേഷ്യയിലെ അടിമത്ത രാജ്യങ്ങളുടേയും തകർച്ചക്ക്‌ ശേഷം ഫ്യൂഡൽ ഘടകങ്ങൾ ക്രമേണ ഇന്ത്യൻ സമൂഹത്തിൽ ആധിപത്യത്തിലേക്ക്‌ വരാൻ തുടങ്ങി.
5-ആം നൂറ്റാണ്ടിലാണു ഫ്യൂഡൽ ഘടകങ്ങൾ
ആവിർഭവിക്കാൻ തുടങ്ങിയത്‌ .
മുൻ കാർഷിക കമ്യൂണിലെ ചില കർഷകർ ചെരുകിട ഭൂവുടമകളായിത്തീർന്നിരുന്നു.
ഇവർ വൻ കിട ഗണങ്ങളേയും ക്ഷേത്രങ്ങളേയും പോലെ ,ഫ്യൂഡൽ രീതിയിലുള്ള ചൂഷണത്തേയാണു അവലംബിച്ചതു.
മുൻ കമ്യൂണുകളിലെ ദരിദ്രരാക്കപ്പെട്ട കർഷകരും ഭൂമിയിൽ പണിയെടുക്കുന്ന അടിമകളും പിടിച്ചടക്കപ്പെട്ട ഭൂമികളിലെ ജനങ്ങളുമെല്ലാം ആശ്രിത കാർഷികാധ്വാന ശക്തിയായി അവശേഷിച്ചു.
വടക്കെ ഇന്ത്യയിലും തെക്കേ‍ഇന്ത്യയിലും ഫ്യൂഡലീകരണ പ്രക്രിയ ഒരേകാലത്താണു നടന്നത്‌.
എങ്കിലും അവ ഭിന്ന മാതൃകകളെ പിൻ തുടർന്നു.
ഇന്ത്യൻ ഫ്യൂഡലിസത്തിൽ പല വ്യതിരിക്ത സവിശേഷതകളും പ്രകടിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടു.
ഭൂമിയുടെ സ്റ്റേറ്റുടമസ്ഥത്യുടെ സാവകാശമായ ദൃഡീകരണവും രാജാക്കന്മാർക്ക്‌ സേവനമനുഷ്ടിക്കുന്ന കുലീനരുടെ സോപാതികഭൂവുടമസ്ഥതയും ഇവയിൽ പ്രത്യേകം പ്രാധാന്യമർഹിക്കുന്നവയാണു.
സ്വകാര്യ ഉടമസ്ഥതയിലുള്ള എസ്റ്റേറ്റുകൾക്കായിരുന്നു മുഖ്യ സ്ഥാനം.
ഫ്യൂഡൽ മേധാവിത്വം പരമ്പരാഗത ഭൂവുടമാമേധാവിത്വവുമായി ബന്ധിപ്പിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു.
അതേ അവസരത്തിൽ ഫ്യൂഡൽ സമ്പ്രദായമനുസരിച്ചു ചൂഷണം ചെയ്യപ്പെട്ട കമ്യൂൺ ഗണ്യമായ തോതിലുള്ള ആഭ്യന്തര സ്വാതന്ത്ര്യം (സാമ്പത്തികവും ഭരണപരവും)നിലനിർത്തിപ്പോന്നു.
ഫ്യൂഡൽ സമൂഹത്തിലെ വ്യത്യസ്ത എസ്റ്റേറ്റുകളുടെ (പടവുകളുടെ) രൂപീകരണത്തിൽ ജാതി വ്യവസ്ഥ സുപ്രധാനമായ ഒരു പങ്കുവഹിച്ചു. ചൂഷണത്തിന്റെ മുഖ്യരൂപം ഭൂമി പാട്ടത്തിന്നു കൊടുക്കുന്നതും വെറും പാട്ടത്തിന്റെ സംഭരണവുമായിരുന്നു.
ഇന്ത്യയിലെ ആദ്യകാല ഫ്യൂഡലിസം രാഷ്ട്രീയ വികേന്ദ്രീകരണവുമായികൈകോർത്തു മുന്നേറി.
ഇവിടെ പട്ടണങ്ങളുടേയും സസ്കാരത്തിന്റേയും വികാസാധപ്പതനം ഈ കാലഘട്ടത്തിൽ പ്രത്യേകിച്ചും യാതോരഘാതവും ഉളവാക്കിയില്ല.
ഫല പ്രദമായപട്ടണ ഭരണമായിരുന്നു.ഇതിന്നു പ്രധാന ആധാരം .അക്കാലത്ത്‌ വളരെ പുരോഗമിച്ചിരുന്ന വിദേശവാണിജ്യമായിരുന്നു
പല പട്ടണങ്ങളുടേയും ,സമൃദ്ധിയുടെ ഉറവിടമെന്ന വസ്തുതയും
തുല്യ പ്രാധാന്യമുള്ളതാണു.
ഗ്രാമ കമ്യൂണുകളിൽ കൈത്തൊഴിൽ വിദഗ്ദരുണ്ടായിരുന്നത്കൊണ്ടു ഗ്രാമങ്ങളും പട്ടണങ്ങളും തമ്മിലുള്ള ചർക്കുകളുടെ കൈമാറ്റം ,ഏഷ്യയിലെ മറ്റു രാജ്യങ്ങളെ അപേക്ഷിച്ച്‌ (ചൈന,ജപ്പാൻ തുടങ്ങിയവ)ഇന്ത്യയിൽ താരതമ്യേന പ്രാധാന്യം കുറഞ്ഞ ഒരു പങ്കാണു വഹിച്ചത്‌.
ആദിമ ഫ്യൂഡൽ കാലഘട്ടത്തിലെ ആദ്യത്തെ ഫ്യൂഡൽ സാമ്രാജ്യം വടക്കെ ഇന്ത്യയിലെ വർദ്ധന രാജ്യമായിരുന്നു.
അതിന്റെ ഭരണാധികാരികൾ ഫ്യൂഡൽ രാജാക്കന്മാരുടെ ഒരു ശ്രേണിയുടെ പിൻ തുണയെ ആശ്രയിച്ചാണ് അധികാരത്തിൽ തുടർന്നത്‌.
ഭൂമിയുടെ സ്റ്റേറ്റ്‌ ഉടമസ്ഥത അത്ര വ്യാപക മായിരുന്നില്ല;മാത്രമല്ല, ഭൂവുടമകളായ ഭരണ ഉദ്യോഗസ്ഥന്മാർ സമൂഹത്തിൽ മേധാവിത്വം വഹിക്കാനും തുടങ്ങിയിരുന്നില്ല .
ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കളുടെ സായുധ അനുചരന്മാരും കൂലിപ്പട്ടാളവും അടങ്ങിയതായിരുന്നു സൈന്യം .അക്കാലത്തു ഏർപ്പെടുത്തിയ ക്രൂരമായ നിയമങ്ങൾ പുതിയ രൂപങ്ങളിലുള്ള ചൂഷണം നടത്തുന്നതിനും കർഷകരിൽ കൂടുതൽ വിഭാഗങ്ങളെ അടിയായ്മപ്പെടുത്തുന്നതിനും ഉദ്ദേശിച്ച്‌ കൊണ്ടുള്ളതായിരുന്നു,
7-ആം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ മധ്യത്തിൽ വർദ്ധന സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ സ്ഥാനത്ത്‌ രാജകുമാരന്മാരുടെ രാജവാഴ്ചകൾ ആവിർഭവിച്ചു.
കുടിയേറിവന്ന രജപുത്ര ജനതയിലെ കുലീനരായ ജാതിക്കാർ മുൻ കമ്യൂണുകളിൽ നിന്നുമുള്ള കൂടുതൽ കർഷകരെ അവരുടെ സേവനത്തിനു വിധേയമാക്കുകയും ഓരോഭൂവുടമയും വ്യക്തിപരമായി സായുധ അനുചരന്മാരുടെ പിൻ തുണയേടുകൂടി അധികാരം ഉറപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു.
അതേ അവസരത്തിൽ കേന്ദ്ര അധികാരം ദുർബ്ബലപ്പെടുകയായിരുന്നു.
ഇതിനോടോക്കെ അനുരൂപമായ പ്രക്രിയകൾ ദക്ഷിണേന്ത്യയിലും (ഡക്കാൻ )ഉണ്ടായി .
എന്നാൽ ഇവിടെ പുതിയ വംശീയ ഗ്രൂപ്പുകൾ അത്രതന്നെ തമ്മിൽ തമ്മിൽ കലർന്നിരുന്നില്ല .
ബൃഹത്തായ രാഷ്ട്രങ്ങൾ ഇവിടെ ഉയർന്നു വന്നു.
(പല്ലവർ,ചാലൂക്യർ എന്നിവർ ).
ഈ സാമ്രാജ്യങ്ങളിൽ വമ്പിച്ച തീരപ്രദേശപട്ടണങ്ങൾ സുപ്രദാനമായ പങ്കുവഹിച്ചു.
എ ഡി ഒന്നാം സസ്രാബ്ദത്തിന്റെ മധ്യത്തിൽ മുൻ കമ്യൂണുകളിലെ കർഷകരിൽ ഭൂരിപക്ഷവും ഒന്നുകിൽ ശക്തരായ ഭൂവുടമകൾക്ക്‌ വിധേയരാവുകയും താങ്ങാനാവാത്ത പാട്ടം കൊടുക്കാൻ നിർബ്ബന്ധിതരാവുകയും ചെയ്തു.
അതല്ലെങ്കിൽ,കമ്യൂണുകളിൽ മുൻപു അനുഭവിച്ചു പോന്ന മിക്കവാറും
എല്ലാ അവകാശങ്ങളും അവർക്ക്‌ നിഷേധിക്കപ്പെടുകയും കമ്യൂണിലെ മൂപ്പന്മാർ ഇവരെ ചൂഷണം ചെയ്യുകയാണുമുണ്ടായത്‌.
ഈ മൂപ്പന്മാരാകട്ടെ ക്രമേണ ഫ്യൂഡൽ ഭൂവുടമകളോട്‌ സാരൂപ്യമുള്ളവരായിത്തീരുകയും ചെയ്തു.
11-ഉം 12-ഉം നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ ചാലൂക്യർ ഭരണം നടത്തിപ്പോന്ന വടക്കൻഡക്കാനും മധ്യഡക്കാനും ചോളവംശം ഭരണം നടത്തിപ്പോന്ന ദക്ഷിണേന്ത്യയിലെ രാജസ്ഥാനങ്ങളും തമ്മിൽ സംയോജിക്കാനുള്ള ഒരു പ്രവണത കാണാമായിരുന്നു.
അതേ അവസരത്തിൽ ദക്ഷിണേന്ത്യയുടെ വലിയൊരു പ്രദേശത്താകെ ഭൂമിയുടെ സ്റ്റേറ്റുടമസ്ഥത പടർന്നുപിടിച്ചു;ഫൂഡൽ വർഗ്ഗത്തിന്റെ പല പ്രധിനിതികളും പരമ്പരാഗതമല്ലാത്ത ഭൂവുടമളായിത്തീർന്നു.
ഭരണ കൂടസംവിധാനമാകെ പ്രകടമായി ദൃഡീകരിക്കുകയും ചെയ്തു.
11-ഉം 12-ഉം നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ സാമ്പത്തികവുംസാംസ്കാരികമായ രീതികളിലും വിവിധ ഇന്ത്യൻ സ്റ്റേറ്റുകളൂടെ വിദേശനയങ്ങളിലും ഒരു ഐക്യരൂപം സ്പഷ്ടമായി വളർന്നുകോണ്ടിരിന്നു.
വാണിജ്യമായിരുന്നു ഇതിന്ന് മുഖ്യകാരണം .
പട്ടണങ്ങളിൽ വ്യാപാരികളുടേയും കൈത്തൊഴിൽ വിദഗ്ദരുടേയും ഗിൽഡുപോലേയുള്ള സംഘടനകൾ സുപ്രധാനമായ ഒരു പങ്കു വഹിച്ചു.
അവ ആത്യന്തികമായി,ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കളുടെ നിയന്ത്രണത്തിൽ ഒതുങ്ങുകയാണ് ഉണ്ടായത്‌.
കമ്യൂൺകർഷകരെ സാർവ്വർ ത്രികമായി അടിയാളാരാക്കിയതും ഫ്യൂഡൽ രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ ദൃഡീകരണവും ചൂഷിതരുടെ ഭാഗത്തു നിന്നുള്ള ചെറുത്തു നിൽപ്പിന്നു വഴിതെളിച്ചു.
ഇതു നിരവധി മതവിഭാഗങ്ങളുടെ സ്ഥാപനത്തിലാണു ചെന്നെത്തിയത്‌. ഇവയെല്ലാം മതപരമായ സമത്വവും വ്യ്ത്യസ്ഥ തരത്തിലുള്ള സാമ്പത്തിക സമത്വവും (ഭക്തി,ലിംഗായത്‌)എന്ന ആശയം പ്രചരിപ്പിക്കുകയും ജാതിയുടെ അടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള പ്രതേക അവകാശങ്ങളെ എതിർക്കുകയും ചെയ്തു.
എന്നാൽ ഇക്കാലമായപ്പോഴേക്കും മനുഷ്യരുടെ തൊഴിലുകളും സാമ്പത്തിക ചുമതലകളും സംബന്ധിച്ച പരമ്പരാഗത ജാതിവ്യവസ്തയുടെ നിർണ്ണയങ്ങൾ സങ്കീർണ്ണവും യാഥാസ്തിതികവുമായ ഒരു ഭരണ കൂട ഘടനയുടെ സ്ഥാപനത്തിലേക്ക്‌ നയിക്കുകയാണുണ്ടായത്‌.
ഈ പുതിയ എതിർപ്പിനെ നേരിടുവാൻ വേണ്ടി ,മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന സാമൂഹ്യ മാതൃകകളുടെ സമ്മർദ്ദത്തിന്ന് വിദേയമായ പരമ്പരാഗത ബ്രാഹ്മണ മതം പരിഷ്കരിക്കപ്പെടുകയും തൽസ്ഥാനത്തു ഹിന്ദു മതം രൂപം പ്രാപിക്കുകയും ചെയ്തു.
മത മേധാവിത്വ ശ്രേണിയുടേയും മത ഭരണ സംവിധാനത്തിന്റേയും പൂർണ്ണമായ അഭാവമായിരുന്നു ഇതിന്റെ ശ്രദ്ധേയമായ പ്രത്യേകത .
ഏറ്റവും ഉയർന്ന ജാതിയിലെ ഒരോ അംഗവും -ഓരോബ്രാഹ്മണരും-അയാളുടെ ജന്മംകൊണ്ട്‌ തന്നെ വിശ്വാസികളുടെ ആത്മീയ ഉപദേഷ്ടാവായിത്തീർന്നു .
ഹിന്ദു വിശ്വാസപ്രകാരം ,ബ്രഹ്മണരെ അനുസരിക്കാതിരുന്നാൽ ദേവന്മാരുടെ കോപം ഉണർത്തും .
സൈനിക ജാതിയായ ക്ഷത്രിയരോട്‌ ചേർന്ന് ബ്രാഹ്മണർ താഴ്‌ന്ന ജാതികളായ വൈശ്യരേയും ശൂദ്രരേയും ചൂഷണം ചെയ്തു.
കൃഷിക്കാർ, കരകൗശല വിദഗ്ദർ ,വ്യാപാരികൾ എന്നിവരെല്ലാം വൈശ്യ-ശൂദ്ര ജാതിക്കാരായിരുന്നു.
ഇവരെപ്പോലെ തന്നെ ജാതിവ്യവസ്ഥക്ക്‌ വെളിയിൽ ,സാമൂഹ്യ ശ്രേണിയുടെ ഏറ്റവും അടിത്തട്ടിൽ പെട്ടവരും ,ബ്രാഹ്മണരുടേയും ക്ഷത്രിയരുടേയും ചൂഷണത്തിന് വിധേയരാക്കപ്പെട്ടു.
ഇന്ത്യയിലെ ആദിമ ഫ്യൂഡൽ യുഗത്തിൽ മഹത്തായ പല സാംസ്കാരിക നേട്ടങ്ങളും കൈവരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞു.
തഞ്ചാവൂർ ക്ഷേത്രവും എല്ലോറയിലെ കരിങ്കൽ ക്ഷേത്രവും പോലെ മനസ്സിൽ മായാത്ത മുദ്രപതിപ്പിക്കുന്ന ശിൽപകലാ സ്മാരകങ്ങൾ നിർമ്മിക്കപ്പെട്ടു. മതപരമായ ശിൽപവേലയുടെ മണ്ഡലത്തിൽ ആദ്യത്തെ അഞ്ചു നൂറ്റാണ്ടുകളിലെ റിയലിസ്റ്റിക്ക്‌ കലയുടെ സ്ഥാനത്തു വിവിധ ദേവീ ദേവന്മാരും ,
പ്രത്യേക ശൈലിയിലുള്ള ,സുന്ദര ചിത്രീകരണങ്ങൾ സ്ഥാനം പിടിച്ചു ഇവയാകട്ടെ അവയുടെ വലിപ്പം കൊണ്ടും അസാധാരണമായ അംഗവിന്യാസ-ഭാവരൂപങ്ങൾ കൊണ്ടും അത്യാകർഷങ്ങളായിരുന്നു.
ഈ ശിൽപ്പങ്ങളെല്ലാം പ്രബോദനപരമായി സുപ്രധാനമായൊരു
പങ്കു വഹിക്കുകയും ചെയ്തു.
ഈ കാലഘട്ടത്തിലെ സാഹിത്യം ,വിവിധരാജാക്കന്മാരെ പ്രശംസിച്ചുകൊണ്ടുള്ള സ്തുതി കീർത്തനങ്ങൾ കൊണ്ട്‌ സമ്പുഷ്ടമായിരുന്നു,
അതേ അവസരത്തിൽ ചരിത്രപരമായ രചന ഏതാണ്ട്‌ പൂർണ്ണമായി തന്നെ ഇല്ലായിരുന്നു എന്നുപറയാം.
ദാർശനിക സാഹിത്യം വളർന്നു പുഷ്ടിപ്പെട്ടു.
എന്നാൽ ഇവിടേയും ,സാഹിത്യത്തിൽ മൊത്തത്തിലെന്ന പോലെ ,ആദ്യകാല ക്ലാസിക്കൽ മാതൃകകളുടെ അനുകരണം മാത്രമായിരുന്നു പ്രചാരത്തിൽ വന്നത്‌.
(പ്രഭാത്‌ ബുക്സിന്റെ "ലോക ചരിത്ര"ത്തിൽ നിന്ന്)
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ